Paprikapoeder

Daar het zout op was
Strooide hij paprikapoeder
Op het besneeuwde paadje
Voor zijn huis
...tegen het glippen

Een vrolijk aangezicht
Wit met rode stippen

Jozef en Maria

All they wanted for Christmas
Was Jesus
To make their wish come true
Joseph wore an amazing technicolor dreamcoat
And Maria was very Carey

Spread the Word

Nadat mijn volledige dagprogramma is geannuleerd en ik zachtjes neuriënd naast mijn kerstboom zit te sippen, krijg ik een smsbericht:
'18:00u Sneeuwballengevecht op het Keizer Karelplein. Spread the word!'
Braaf verzend ik het bericht naar de 3 vrienden die ik rijk ben, trek uit angst voor de kou een groene maillot onder mijn broek aan, zet een roze muts op en ga op pad.

De frontlinie reikt over de gehele breedte van het anders zo drukke verkeersplein. Smalend staan de eerste krijgsmannen gebroederlijk hun sneeuwballen te draaien en priemen zij de ogen alvast in hun volgende prooi. Zonder slag of stoot zal ik onmogelijk door deze linie heen kunnen breken, maar ik ben dapper, ik heb een maillot aan. Karel de Grote naar wie dit plein vernoemd is, heeft zich immers ook ooit aan de schlemielige reputatie van zijn vader Pepijn de Korte weten te ontworstelen. Tezamen met enkele andere met sneeuwballen gewapende makkers loop ik over, maar capituleren zal ik niet.

Een voor een zie ik mijn medestanders sneuvelen. De sneeuwballen vliegen me om de oren en het gebulder van de strijders is oorverdovend. Alsof ik behendig ben, ontwijk ik de witte kogels schijnbaar gemakkelijk en verruil ik de zijlijn voor de frontlinie. Tijd om mijn heldenmoed te vieren is er echter niet, gewillig laat ik mij meesleuren in het strijdgewoel op dit theatraal strijdtoneel.

Het wedijveren gaat door totdat alle munitie op is en de sneeuw tot een glanzend plakkaat is aangestampt. We begeven ons op glad ijs en besluitende vrede onze hand te reiken. Gewond doch moegestreden sleep ik mezelf naar huis alwaar de chocolademelk met rhum en slagroom wacht.

Een blik waardig

Het sneeuwt
En niemand die zich nog opwindt
Zorgen liggen berustend
Onder de dikke witte vlokken verborgen

Even hoeft het nergens over te gaan
Mensen die dachten te moeten
Blijken ineens niet meer te hoeven
Toch stelt niemand niemand teleur

Het sneeuwt
Mensen komen tot stilstand
Kijken om zich heen
En elkaar weer eens aan

Sinterklaas

Overal waar ik kijk, zie ik sinterklazen:

In talloze auto's
Op de fiets (jawel)
Te paard (vooruit)
In winkelruiten
Fietstassen
Op televisie
Voor de voordeur
In de huiskamer met de open gordijnen
Op het dak

Maar bovenal
In de ogen van de kindertjes

't Heerlijck Avondje

Ik ben vijf jaar en lig met stijf dichtgeknepen oogjes in mijn bed. Ik doe alsof ik slaap omdat mij is wijs gemaakt dat de Heilige Lycische Bisschop anders ons huisje stilletjes voorbij rijdt op zijn mooie, witte knol. Alle glaasjes water, wortelen, liederen en tekeningen ten spijt.

"Ik moet slapen, ik moet slapen", zeg ik nog maar eens tegen mezelf en ik doe ook echt mijn best, het is alleen zo verdomde spannend allemaal.
Als ik iets op het dak hoor, schrik ik me lam.
"Het mag niet! Dan ben ik immers niet zoet geweest" en alle zwarte pieten kijken natuurlijk dwars door de muren en mijn kansloze acteerpogingen heen.

Ergens tussendoor val ik kortstondig in slaap. Even later word ik echter even zo schichtig weer wakker. "Ik heb geslapen HOERA! Zou het al ochtend zijn?" Ik spits mijn oren en jawel, ik hoor beneden geluid. Ik storm de trappen af, omdat ik ervan overtuigd ben dat ze zonder mij begonnen zijn!

Als ik blij en opgewonden de kamerdeur openzwaai, word ik bij de lurven gegrepen door mijn moeder en zijn we alweer op de weg terug naar boven.
"Och meisje, kun je niet slapen?"
Maar ik ben niet gek, ik heb ze met eigen ogen zien zitten temidden van allemaal proppen papier, mijn broer en zus. "Waarom zijn ze nog op mama?", vraag ik balorig. Mijn moeder herpakt zich razendsnel en hulde aan haar creativiteit:
"Ze konden niet slapen en zijn even wat in de Margriet aan het knippen. Ze gaan zo weer naar boven. Ga maar weer lekker slapen voordat zwarte piet in de gaten krijgt dat je nog wakker bent".

Ik slik het als zoete koek en slaap zacht tot de volgende ochtend wanneer sinterklaas en zijn pietermannen mijn brave slaapgedrag trouw beloond blijken te hebben met snoepgoed in de gang, uitpuilende schoenen, een tafel vol pakjes en een nieuwe pyjama in de lucht. Als mijn tante vraagt hoeveel cadeautjes ik gekregen heb, acht ik tellen onnodig en zeg: Honderd!

Buurman

Mijn buurman heeft iets nieuws.
Welke buurman het precies is, heb ik nog niet goed thuis kunnen brengen aangezien hij zijn gotspe (moeilijk woord voor 'brutaliteit') bij voorkeur in alle vroegte uitdraagt en ik dan nog de slaapzandkorrels van Klaas Vaak uit mijn ogen en oren zit te wrijven.

Het nieuwigheidje zit hem kort gezegd in het onbedaarlijk luid uitroepen van scheldwoorden.
Dat gaat ongeveer zo:

GodvurrrruDOMME, NONDEJU! KUT KUT
En dat dan maal tien.

Als ik erin geslaagd ben de cijfers op mijn wekker te decoderen en mijn oordoppen in mijn korrelvrije oren te proppen, zie ik dat het 6:00 AM is.

Ik draai me om, maar na de zoveelste ochtend laat het me nu niet meer los.
Wat bezielt deze man? Als dit de sleur van zijn relatie is, moet zijn vriendin zich wellicht toch eens achter haar oren gaan krabben (al zal dit mijn nachtrust waarschijnlijk niet direct ten goede komen vrees ik).
Wellicht stoot hij zich sinds kort elke morgen aan dezelfde steen doordat hij niet de tijd neemt de erven van Klaas Vaak uit zijn ogen te wrijven.
Of zou het dieper zitten? Valt de teleurstelling van het opnieuw ontwaken hem te zwaar? Verheugt hij zich avond na avond voor nop om de eeuwige slaap ingezogen te worden misschien?

Vooruitgang

Dus die robot stapt de kamer bij me binnen, loopt naar me toe, houdt een of ander moertje voor mijn neus en vraagt: "hoe heet zo'n ding nu ook es weer?"

Winnende inzending Espressofictie wedstrijd Op Ruwe Planken
Wintertuinfestival 28 november 2009

Frapant

Ik mag het niet frapant vinden
Maar vond het al voordat ik het zelf goed en wel in de gaten had
Een dikke vrouw
Een hele dikke vrouw
Zo dik heb ik ze nog niet vaak gezien
Alles dik
Voeten, schouders, handen, neus en rug
En ze draalde door de stad en zwierf
Wist nog niet waar zij die nacht haar dikke hoofd te rusten zou leggen
En haar dikke lijf mee voeden zou

Jarig

Van harte
Ik hoop dat je nog lang niet dood gaat.
Zelf probeer ik hetzelfde te doen.
Deal?

Spetters

Mevrouw A zegt: "Je moet wel hangen, er..."
Maar wordt onderbroken door mevrouw B die niet erg geduldig van aard is: "Ik hang altijd! Dat deed mijn moeder al destijds".
Mevrouw A is moedig en tracht haar zin alsnog af te maken: "Er..."
Er is geen ruimte voor haar toelichting daar mevrouw B zichzelf liever hoort praten: "Alle vrouwen hangen. Ja toch? Zeg nou zelf, ik hang dus ook. Mijn moeder deed dat al indertijd en ik leer mijn kinderen weer te hangen".
"...zitten spetters op de rand"

Thuis

Ik was vergeten waar ik woon
Ik wist de weg nog wel te vinden
De juiste sleutel zat aan mijn bos
Post was aan mij geadresseerd
Mijn kindertekening hing aan de muur
En niemand anders die het bed kwam claimen
Toen de avond viel

Neveneffect

Eens heb ik geleerd dat alles wat aandacht krijgt groeit.
Dit geldt voor plantjes die bemoedigend worden toegesproken, voor de neus van Pinokkio.

Vandaag stond de Coolsingel vol met een kwart van het verwachtte aantal demonstranten om zich te verzetten tegen de verhoging van de AOW-leeftijd naar 67 jaar. Henk van der Kolk (FNV Bondgenoten) trok fel van leer tegen de 'snode' kabinetsplannen en schreeuwde de menigte de vraag toe: "Wie van jullie heeft er hier een zwaar beroep?". Juichend voorzag de schare mensen Henk van repliek.

Voor hen die hun werk zelf nog niet als zwaar ervoeren, zij weten het nu.

Goede raad is duur

Weet je wat jij moet doen?
Jij moet gewoon wat minder van jezelf moeten!

Hit it!

Niet doen
Niet slaan in het openbaar

Ouderen

Sommigen kunnen enkel nog ruzie maken op hun oude dag
Anderen kozen na 60 jaren samen nog altijd lief
En dan zijn er de echtparen die uit pure verveling
elkaar maar gaan pesten
omdat ze niets beters verzinnen kunnen
omdat rummikub niet langer voldoet
de puzzels gelegd zijn
en de vogeltjes niet meer op de geregen pinda's afkomen

Opgeruimd staat netjes

--- Ga je nog wat leuks doen van het weekend?

Ik ga mijn hoofd opruimen
Het puilt uit zie je
Hoog tijd om orde op zaken te stellen
Stapeltjes maken, sorteren
Kijken wat bewaard moet blijven
En de rest wegmikken
Lapje erover
Even stofzuigen
Ook achter de bank
En ik moet nodig eens wat kleren weg doen
Minstens de helft trek ik toch nooit meer aan
Is te saai, te hip, te oud of
er zit een luchtje aan

Opgeruimd staat netjes
Zie ik je maandag?

Bibliotheek

Na vele lange en stoffige jaren worden de diepe, zware deuren van de bibliotheek in het oude internaat onder luid gepiep en gekraak geopend...

Een waar walhalla van verstand en geleerdheid openbaart zich aan mij
Mijn neus doet zich te goed aan de geur van oude boeken
Mijn ogen rollen langzaam langs de eeuwenoude, torenhoge wanden omhoog
Mijn tast kan zich nauwelijks bedwingen de trappen te betreden
om me achter de ridderlijk bewerkte houten ballustrades te begeven

Hoewel ik de woorden bijna proeven kan
Horen mijn oren niets meer en niets minder
dan mijn zwijgende gedachten
van de begeerte
de honger
die ik nu voel
om slim te worden

Onbezonnen

Ik wil zo graag
dat ik voor altijd
over muurtjes wil blijven lopen
in schaduwen wil blijven springen
wanneer ze van links naar rechts bewegen
...of andersom (mag ook)

Dat ik nooit denk dat iets niet pluis is
Niet twijfel aan de oprechtheid van mensen om me heen
Bomen waardeer op hoe klimbaar ze zijn
Met papa wil trouwen
...of met mama (mag ook)
En huil om een kapotte knie

De ambacht van het kaas schaven

Jarenlang heb ik mij afgevraagd hoe het toch in Vredesnaam mogelijk is dat zovele kaaskoppen in dit land nog altijd niet goed weten hoe zij een kaasschaaf zodanig dienen te hanteren opdat de functionaliteit van het ambachtelijk oud-Hollands instrument ten volle benut kan worden.

Jarenlang heb ik mij - overigens zonder al te veel profijt - ook geërgerd aan de onhandigheid waarmee vrienden en familie hun belabberde schaafvaardigheden bij mij thuis etaleerden. U zult begrijpen dat deze ergenis zich niet beperkte tot het moment van schaven an sich. Wanneer ik daags na het bezoek in de koelkast het mismaakte, mislukte misbaksel dat ooit herkenbaar was als kaasblok zag liggen, werd ik opnieuw overstelpt met gevoelens van droevenis.

Hoezeer ik mijn best ook deed, ik kon er niet goed bij. De onbeholpen stunteligheid die er doorgaans uit gaat van het schaven, paste ook eigenlijk geheel niet bij de vaste hand die velen binnen mijn zorgvuldig samengestelde kennissenkring toch bezitten. Hier kon het dus onmogelijk aan liggen, zo redeneerde ik. En mijn hoogwaardige, kwalitatief alom geprezen BK kaasschaaf viel ik ook liever niet af. Sterker nog, aan hem had ik nimmer getwijfeld. Ik schaafde er sedert studententijd mooie, lange goudgele plakkaten mee. De deugdelijkheid van het voorwerp had zich met andere woorden reeds in volle overtuiging aan mij bewezen.

Tot het moment dat er onlangs tijdens een eenvoudige lunch bij mij thuis iemand een rake opmerking over mijn oogappel plaatste die mij aan het denken zette: "Maar als het echt een goede kaasschaaf zou zijn, dan zou iedereen er toch goed mee kunnen schaven".

En daar had ik niets tegenin te brengen. Uiteraard voelde ik mij betrapt, maar tegelijkertijd opgelucht. Als was het een ware verlossing uit een langdurig lijden.

Zonder mijn kaasschaaf direct de wacht aan te willen zetten, heeft deze opmerking er wel voor gezorgd dat ik mij vanaf heden niet langer erger.

En daarvoor is mijn dank groot!

last but not least

Als je net denkt dat je inmiddels alle buren al wel een keer de revue hebt laten passeren op je blog...

Kom je thuis van je werk
En zie je voor je deur
De bovenbuurman staan
Apatisch voor zich uit starend
Met 14 veertjes in zijn haren gestoken
En eentje nog los in zijn rechterhand
Waarmee hij zijn linkerhand zachtaardig streelt

Singleloop

Toen 'singelloop' werd misverstaan als 'singleloop', vroeg Maja zich in alle onschuld af hoe zoiets eigenlijk in zijn werk gaat?

Geef je de griet die - onverhoopt - voor je rent dan een pets tegen haar billen wanneer je haar lachend inhaalt? Of loop je hem juist strak of heupwiegend voorbij? Zouden de echte vrouwen zich bij wijze van warming-up ook nog even netjes opmaken denk je? En wat is dan precies het wedstrijdelement hè? Wint degene die het snelst is, degene die scoort, of degene die het snelst scoort? Hypothetisch kan dat dan ook een hele dikke, onsportieve man zijn na een luttele vijftig meter.

Of misschien staan de serieuze vrijgezellen wel gewoon vol verwachting, doch ongeduldig bij de finish.

Je zult dan als laatste over de streep komen zeg!

Voor L.

Wennen aan niks sucks!

Dagelijkse kost

Met twaalf volslagen onbekenden zit ik in een vreemd huis rond één grote tafel. Volle schalen met uiteenlopende gerechten staan al stomend voor onze neus en de meest overheerlijke geuren komen ons allen tegemoet. De pupillen van mijn tafelgenoten worden almaar groter en het watertanden is zo goed als hoorbaar nu.
Uit zelfbescherming ga ik omzichtig op mijn handen zitten, deze behoor ik namelijk nog even thuis te houden. Om precies te zijn tot 10 over 8. Gênant hoe moeilijk ik dit vind, de mensen die al dit eten hebben staan bereiden, hebben – in tegenstelling tot mijzelf - de ganse dag nog niets gegeten en zelfs nog geen slok gedronken. Ook hun ogen zijn groot, maar zij weten de geprikkelde smaakpapillen verdomd goed te maskeren.

Misschien had ik een officiële aankondiging verwacht, maar plots zie ik mensen aan de overkant van de tafel kauwen en krijg ook ik een dadel aangereikt om de vasten te doorbreken. Twijfelachtig pak ik mijn handen er weer bij, stop de lekkernij in mijn mond en drink mijn glas melk leeg. Het diner is geopend.

Tijdens ramadan werd ik dit jaar uitgenodigd voor een Iftar-maaltijd. Dit is een feestmaal dat moslims gedurende de ramadan direct na zonsondergang nuttigen. In Nederland wordt de Iftar vaak gebruikt om mensen van verschillend pluimage samen te brengen. Ik vind het een mooi initiatief, want hoe divers het gezelschap ook is, samen eten schept een band.

Voor iedereen ter wereld is voeding immers 'bittere' noodzaak. Eten is universeel. En hoewel smaken verschillen schijnt dit in de basis nogal mee te vallen. Ik heb eens foto's gezien van vier baby’s van verschillende afkomst (Europees, Aziatisch, Afrikaans en Indiaas als ik me goed herinner) die opeenvolgend iets zoet, zouts, zuurs en bitters te eten kregen. De gelaatsuitdrukkingen verschilden verdacht weinig van elkaar.

Ook de reacties op de gepresenteerde gerechten vanavond zijn vervaarlijk identiek. Blije gezichten voeren de boventoon en de aaah’s en hmm’s wisselen elkaar in snel tempo af. Het voedsel doet het woord tussen al deze mensen die elkaar niet kennen en in cultureel, sociaal-maatschappelijk, religieus en politiek opzicht zo van elkaar verschillen. De gemeenschapszin viert hoogtij HOERA

Misschien ligt de oplossing voor onverdraagzaamheid in onze samenleving dan toch dichterbij dan verwacht. Dagelijkse kost, binnen handbereik! Zolang we tenminste niet op onze handen blijven zitten..

In één zin

Heb je na een lange dag werken wel eens zoveel haast gehad dat je met je tas nog om je schouder na het plassen vlak voordat je de deur uitsprint om de trein te halen tijdens het optrekken van je broek met je ene hand omdat je in je andere hand een flesje houdt dat nog gevuld moet worden, je je fietssleutel die je toch oh zo zorgvuldig tussen je tanden geklemd hield ineens in het water van de toiletpot ziet verdwijnen?

Nee, nooit?

Goh..

15 stuks

Welgeteld 15 stuks!
Met net iets minder moeders
Maar deste meer verhalen
Er zaten prachtexemplaren tussen
Schuchtere snoeten die huilend binnen traden
Maar als artiest met één been in de lucht een uur later weer vertrokken
Onder luid applaus
Ook van mij
En welgemeend

Hetgeen niet wegneemt dat ik daar eenzaam was
Temidden van al het geschreeuw
Geknoei en gestoei
Ik alleen met mijn toastjes
En mijn eigen gedachten
Die inmiddels door niemand meer gevolgd werden

Tot mijn blijdschap
wenst Jeroen Pauw mij nog wel te rusten
na het late avondjournaal
"Goedenacht", fluister ik terug
En doe mijn oogjes tevreden toe

Reclamepostercommentaar

"En, wat maakt jouw uitvaart uniek?"

"Uhm...

Ik?"

Reclamepostercommentaar

"Scheiden is ook een nieuw begin"

Dat had de uitvaartbranche wellicht ook nog kunnen gebruiken, gemiste kans:
"Doodgaan is ook een nieuw begin"
of
"Een dierbare verliezen is ook een nieuw begin"

Heelmeester

De heelmeester was zacht
en reet de wonden onverhoeds open
Het zwakke gestel
werd op sterk water gezet
De frisse wind vertikte te waaien
De regen drupte niet
En kennis en kunde hielpen niet

Snapt u...

...
Waarom er mensen van 80 zijn die om 6 uur 's ochtends opstaan? Gehaktballen gaan staan draaien terwijl ze de hele dag niets te doen hebben?
Waarom mensen hun haren laten permanenten?
Of blijer worden van een boeket dan van wat geplukte wilde veldbloempjes uit de wei?

Waarom zouden mensen in Godsnaam voor opening van een winkel al bij de deur gaan staan wachten?
Na sluitingstijd doorwerken?

Waarom willen we eigenlijk allemaal bruin worden in de zomer?
En lezen we boeken uit waarvan we na 50 pagina's al wisten dat het verhaal ons niet kon boeien?

Waarom zijn er mensen die gluren in plaats van kijken?
Een oordeel hebben zonder ook maar iets van iemand te weten?
Waarom worden mensen eigenlijk chagrijnig van regen?
Doen ze net alsof ze lachen terwijl ze geen plezier hebben?

En waarom maken we ons zorgen voor morgen terwijl vandaag gewoon een fijne dag is?

Waarom?
Waarom gaan er mensen dood voordat ze sterven?

Na de vakantie

"Ja, ik bel je dus even om te zeggen dat al mijn planten buiten dood zijn. Ik zit nu op het balkon samen met een bevriend koud biertje om ze de laatste eer te bewijzen. Dat is toch wel het minste, niet? Ondanks het zonnetje is het zo treurig joh!
En ik had ook nul leuke post trouwens, alleen iets van de DELA...dat is de uitvaartverzekeraar ja. Mijn mail check ik maar helemaal niet meer.
Same same, ook mijn tassen staan nog ingepakt op een kluitje in de kamer. Ik was helemaal vergeten mijn huis schoon achter te laten bij vertrek, terwijl ik zeeën van tijd had voor de onthaasting, toch?
Naja goed, ik ga zo slapen om dan morgen niet naast jou wakker te worden. Jammer he? Maar dan bel ik nog wel hoe de nacht is geweest. Wel te rusten!"

en en en...

Zoals ik 's ochtends al aan de pizza van die avond kan denken en me in mijn bed voor het slapen gaan al op de croissant van de volgende morgen zit te verlekkeren, zo kan ik me weken voor mijn vakantie naar Frankrijk al verheugen op De Supermarché.
Carrefour, Intermarché, Super U of Coccinelle maakt me allemaal niet zo bar veel uit - al is die laatste vaak wat klein, dat klopt. Maar zelfs dan verbleekt onze Hollandse gespecialiseerde visboer bij de verse visafdeling van deze supermarkt. Geep, Bouzigues, Olérons of Bulots, je kunt het zo gek niet bedenken.
Bij de keur aan kazen heb je me helemaal aan het jubelen. Dan moet je niet te ongeduldig van aard zijn, want ik sta daar het liefst gedurende minimaal 35 minuten te kijken en te 'degustanten'. Mijn God, wat een heerlijkheid! En doe mij dan maar die met de allermeeste schimmel monsieur, ik vind dat namelijk wèl lekker ruiken.
En dan hebben we de toetjes nog, in leuke glazen potjes die later weer als kaarshoudertjes de campingplek kunnen romantiseren, terwijl je de meest verrukkelijke wijnen drinkt uit andere reeds leeggelikte toetbakjes van aardewerk.
En worstjes en fruit en kruiden en croissants en jam en chocolade en bijenhoning en pistou en olijven en olijfolie en en en...

...zo droomde ik nog lang en gelukkig!

Zowel vooruit als achteraf

La vie en rose

"Waar ben ik? In de hemel?"

--- "Met het leuke voordeel dat je nog niet dood bent. Goedemorgen, lekker geslapen? Croissantje?"

ooit

Vandaag word ik ouder dan hij

Eigenlijk kan dat niet
Zou je zeggen
En hoewel ik blij ben dat ik leef
En dankbaar, opgetogen en erkentelijk
Voel ik me raar vandaag
De tijd heeft hem ingehaald
En ik heb hem overleefd
Niet hem alleen
Ook zijn dood
Vijf jaar ouder was hij
ooit

Zingend terras

Dus ik vraag haar om straks om 00:00u niet heel hard te gaan zingen.
We zitten op het terras.

Nu ben ik een stuk minder bescheiden hoor, dan deze eerste zin doet vermoeden.
Ik sta namelijk maar al te graag in het middelpunt van de belangstelling. Bij gebrek aan zomerzon, bouw ik voor mijn verjaarsfeestje mijn huisje zonder problemen om tot een park, met bos en al. Omdat ik mijn zinnen had gezet op een picknick. Drie keer raden wie er midden op het picknickkleed de aandacht loopt op te eisen.

Om 23:55u vraagt zij mij terloops of ik niet nog naar het watercloset moest.
Braaf sta ik op en loop zonder omkijken naar binnen, plas extra lang, trek nog even een paar gekke bekken voor de spiegel en loop weer naar buiten.
Zij zit daar onveranderd.
Op tafel geen kaars of klein pakje.
Maar daar ga ik niet over en dus neem ik weer plaats.

00:00u
Heel zachtjes begint zij te zingen.
En heel zachtjes zingen omstanders aan de omliggende tafeltjes op het terras met haar mee: Hieperdepiep Hoera, Hieperdepiep Hoera, Hieperdepiep Hoera
Even later zit ik met een cocktail voor mijn neus en ballonnen aan mijn stoel van oor tot oor te stralen.

30 worden is gek genoeg hartstikke leuk. Volgend jaar weer!

30

Dertig...
Doe mij maar een kerel die uit een grote pure chocoladetaart springt
En dan de ware blijkt te zijn

Met dank aan Sire

Zojuist zat ik rustig op mijn gemak in de trein toen ik werd overrompeld door een weldadige kriebel in de neusholte. Niet veel later volgde hierop een betamelijk luidruchtige nies mijnerzijds. Mijn onverstoorbare medepassagiers leken zowaar een fractie uit hun stoelen op te veren. Het is wellicht mede dankzij het ogenschijnlijke geweld waarmee mijn nies gepaard ging dat ik prompt een goede gezondheid toegewenst kreeg. Alleraardigst!

Het lijkt dan toch zo gemakkelijk, maar op de een of andere manier slaag ik er maar niet in. "U" te zeggen en met twee woorden te spreken, hetgeen in de trein zo-even resulteerde in een luid en duidelijk "dank je" in plaats van een meer gepast "dank u meneer".

Aan mijn opvoeding kan het niet liggen. Mijn ouders hebben mij een hoogstaande en fraaie opvoeding gegeven. Zowel het ontbijt, de lunch als de avondmaaltijd nuttig ik hierdoor met mes en vork. Zelfs frietjes werden wij in die dagen niet geacht met de 'tengels' tot ons te nemen en ellebogen (beter bekend als 'stutten') op tafel konden rekenen op meewarige, strenge blikken. Als jongste had ik voorts de impertinente neiging me te laten gelden door op mijn stoel te gaan staan en als zodanig boven ons gezinsgezelschap uit te torenen. Nadat bleek dat dit mij een boterham met zoetigheid kostte was dit echter snel ontwend. Hierbij is het van belang de kanttekening te plaatsen dat bij ons in huis de regel gold dat wij pas na twee boterhammen met hartig een boterham met zoet mochten eten. Derhalve aten wij ofwel 3 ofwel 6 boterhammen en vormde het riskeren van een zoete boterham een uitstekend drukmiddel. Het maken van smakkende en slurpende geluiden behoeft na dit relaas geen verdere uitleg dunkt mij.

Ik dwaal af.
Na het ongevraagd tutoyeren van mijn oudere en ongetwijfeld levenswijzere medetreinreiziger, had deze de bezieling om mij edelmoedig op mijn onverschrokkenheid te wijzen. Mijn rode konen van gêne waren niet voldoende zijn gemoed milder te doen stemmen. Gedurende de resterende 10 minuten van mijn reis, zat ik bijgevolg klem tussen de woorden van de keurige man met het gestreepte overhemd die zich voor de gelegenheid had verplaatst naar de stoel naast mij zodat hij me van nabij - en zonder overige reizigers tot last te zijn - kon toespreken. Hij nam geen blad voor de mond en ik kreeg er geen speld tussen. Met gebogen hoofd van schaamte ben ik schuldbewust naar huis gewandeld alwaar ik de televisie aan heb gezet om uit mijn dip te geraken. Maar er was geen ontvluchten meer aan. Na de man met de geboende zomerse instappers zette nu de Stichting Ideële REclame mij op mijn nummer door te melden dat jaarlijks 730 mensen zich ergeren aan mijn muziek, 9 mensen zich ergeren aan mijn rommel op straat en 612 mensen geen zitplek hebben omdat ik mijn tas op een lege stoel naast mij zet in het OV. En dat zijn vast en zeker bijna allemaal zwangere, gehandicapte, oudere dames met chronische ziektes. Gelukkig heb ik geen poepende hond.

Ik beken derhalve schuld, kijk zoals gevraagd eens eerlijk in de spiegel van Sire en kan er niet langer omheen: ik ben onbewust asociaal en draag er aan bij dat het er in Nederland niet gezelliger op wordt.

Zomerfeesten

Om goede oude tijden te doen herleven, sleep ik mezelf al joggend de trappen naar het valkhof op. Zes dagen eerder was dit onmogelijk geweest. Niet alleen omdat ik toen rond dit vroege uur nog diep in mijn REM-slaap zat, maar ook omdat drommen mensen zich in een lange rij aaneen regen met ofwel bier ofwel een sigaret in de hand. Naar boven of nee toch liever naar benee...

Hoopvol bereik ik de laatste trede, maar meer dan enkele vergeelde stukken gras en een paar toeristen, die foto's staan te nemen van de ruïne die nota bene nog geen week geleden het decor vormde van de meest uiteenlopende muzikale uitspattingen, tref ik niet aan.

Me geheel bewust van mijn erbarmelijke conditie na een heerlijke vakantieweek in eigen stad, sta ik daar met een knalrood hoofd en zweetdruppels op het voorhoofd. De toerist neemt ook maar meteen een kiekje van mij onder het mom: "Wow, you are really hell red woman!". Graag gedaan en you missed out man!

Ruilen?

Je hebt van die dagen
Dat je jezelf niet meevalt
Dat je de dag liever uitleent
Te huur aanbiedt:
Klotedag. Per direct beschikbaar, geen wachtlijsten!
Krijg je er in ieder geval nog geld voor
Of ruilen tegen een betere dag
Met een beetje overredingskracht
Zou dat toch moeten lukken
En verzwijgen is niet hetzelfde als liegen
Dus je licht ook niemand op
De ruil geschiedt op eigen risico
Dat geldt voor die ander
Maar net zo goed voor jou
Je kunt jezelf immers ook danig in de vingers snijden met je wisseltruc
Uiteindelijk weet je nooit wat de dag je brengt
Stemming kan omslaan
Daar is het stemming voor
Heb je straks zomaar de mooiste dag van je leven gemist
Dan kun je hem maar beter leven, toch?

Goh, Nou, Oké

Mag ik rechts van je lopen? Of vind je dat vervelend? Dat begrijp ik wel. Hetgeen overigens niet wil zeggen dat ik het hier links nu allemaal heel vervelend vind hoor. Ik kan me daar best wel overheen zetten natuurlijk. En dan kun jij gewoon rechts blijven lopen, dan loop ik links en hebben we het verder nergens meer over.
Ja, niet in de zin van dat we dan niks meer tegen elkaar zeggen. HA! Dat bedoel ik niet hè? Wat...wat ik maar wil zeggen is alleen dat het dan niet meer uitmaakt wie er nu precies naast wie loopt. Dat dat er dan niet meer toe doet, snap je? Dus daar hoef je je dan verder niet schuldig over te voelen of iets dergelijks. Dat zou wel de omgedraaide wereld zijn zeg, dat ik jou een schuldgevoel aan zou...

>> Oh, echt? Oké. Nou...in dat geval...fijn.

Ik zie ik zie

Ik zie ik zie wat jij niet ziet
En dat is jammer
Want het is zo mooi

Wanneer ontberingen kansen worden
Onevenwichtigheid vooruitgang

Ik zie ik zie wat jij niet ziet
Dat het gras net zo groen is in eigen tuin
En de maan ook schijnt wanneer hij niet vol is
Een zwaar gemoed waait vanzelf weer over
Maak een autoritje met de ramen open

Ik zie ik zie wat jij wilt zien

Dat het bloemen regent
En de zon altijd straalt

Lachen

Wat is het toch heerlijk het leven
Met een lach tegemoet te zien
Om me hier nog maar eens op te attenderen
Werd ik vannacht gierend van het lachen
Door mijzelf gewekt
Omdat mijn brein zulke leuke grapjes had zitten maken
Terwijl ik sliep
Dat vond ik op zichzelf dan weer grappig
Waardoor ik voordat ik het wist
Al dromend in een deuk lag
Met een brommende vlieg
Die rond mijn hoofd suisde en
Er blijkbaar de lol niet van in kon zien

Een droom werkelijkheid

Stel u voor...

De alom zeer geliefde doch tegelijkertijd even zo gehate heer Wilders wordt na een verwoede strijd met veel opwaaiend stof en grijze haren in het zadel gehesen.

Wanneer hij zijn langverwachte en minstens net zo lang gevreesde inzegeningsrede aanvangt, houdt iets minder dan half Nederland de adem in...

De wereld kijkt toe en Wilders kijkt op. Met zijn pretoogjes zo recht de honderden camera's in, triomfantelijk.

Met bedeesdere stem dan ooit tevoren zegt hij:
"Waar zijn we nu helemaal mee bezig? Kom op joh, dit kan toch helemaal niet!"

En de Grote donorshow ontvouwt zich, alleen ditmaal in kwadraat. Een geweldige stunt van jarenlange doortastende creativiteit en lef. Met gevaar voor eigen leven.

Dat zou toch magnifiek zijn zeg!

Vriend zon

Vriend zon
Brengt rust
Kalmte
Mensen waggelen de trein uit
Op hun dooie gemakje
Zonder over elkaar heen te tuimelen
Ineens hoeft dat even niet meer
En al puffen de mensen wel
Er wordt ook gelachen
Vriendelijk
Gedwee
We nemen de tijd
Om onze medemens gade te slaan
Kijken niet alleen naar voren
Maar ook eens om ons heen
Plooibaar geeft de zomer welwillend toe
En wij buigen ons hoofd voor haar kracht
En schikken in

Funny the way it is

"Funny the way it is
If you think about it
Somebody's going hungry
Someone else is eating out
Funny the way it is
Not right or wrong
Somebody's heart is broken
It becomes your favorite song"

Dave Matthews Band - Big Whiskey and the Groogrux King

http://www.youtube.com/watch?v=sQFGHjjYLyo

Tribute

Omdat iedereen dezer dagen praat over zijn of haar favoriete nummer van Michael Jackson, doe ik graag mijn duit in het zakje.
Hoewel ik 'Thriller', 'Dirty Diana' en 'Beat it' uiterst fraaie nummers vind, kunnen ze toch geen van allen tippen aan mijn lievelingslied: 'Als de zeem aan de salamander zat'.
Luidkeels zongen wij dit gevijven mee in de auto op weg naar Oostenrijk als het mijn beurt was de muziek voor het komende uur te bepalen. Na Elvis (ook een King overigens) en Madonna volgde dan Michael, want ik had na de nodige omzwervingen ook een idool gevonden.
Het oorspronkelijke lied kan ik er niet meer uit afleiden en het cassettebandje waar het op stond laat zich ook niet langer draaien.
This is it! Tijden vervliegen, maar vergane glorie is het wat mij betreft zeker niet.
Vaarwel..

...

Zij speelden 3 wedstrijden, waarvan ze er 5 verloren. Ik lees het en sta oprecht versteld.

Kijk vervolgens voor me uit en zie hoe een bedrijvige bezige bij zich op de plastic zonnenbloem in mijn tuin uitleeft, in de ijdele hoop er na lang proberen toch nog wat nectar of stuifmeel uit te trekken.

Waarop een wielrenner langsfietst en 50 meter verderop staande wordt gehouden door meneer agent omdat hij zojuist de maximumsnelheid van 30km overschreden zou hebben.

En zo drijft een mens kabbelend voort op de bodem van de zee.

Werving...hoe werft dat?

Als columnist hoor je je eigen koers te varen. Dat is het mooie. Je mag zelf bepalen waarover je schrijft, hoe en waarom. Het staat je vrij naar hartelust mensen te bejubelen of te beledigen als je dat nodig vindt, grappen te maken, moralistisch te zijn of trachten de lezer te verbazen of te verwonderen.

Slechts één ding is eigenlijk maar uit den boze: je voor iemands karretje laten spannen. Dat doe je niet. Toch lukte het Reza met zijn aanstekelijke bevlogenheid voor zijn werk als spil van het BehandelKantoor in het Aanmeldcentrum van Zevenaar.

Als voormalig vluchteling die halve dropjes kauwt om beter te integreren legt hij een enorme betrokkenheid aan de dag bij asielzoekers die zich net in Nederland komen melden. Mensen die even niemand hebben om op terug te vallen en van wie verwacht wordt dat ze in gesprek met de IND uitgebreid verslag doen over hun asielmotieven. Het laat zich raden dat deze verhalen herinneringen boven brengen van ervaringen die wij ons niet eens in onze gedachten durven voorstellen.

Reza heeft een bijwoonpool van vrijwilligers om asielzoekers op deze dag voor, tijdens en na de gehoren bij te staan. Belangrijk, zinvol en dankbaar werk dat helaas niet voor iedere asielzoeker ingezet kan worden. De pool is namelijk veel te klein, waardoor maar ongeveer 20% van alle nadere gehoren bijgewoond kunnen worden door een vrijwilliger van vluchtelingenwerk.

De grote vraag is dan natuurlijk hoe je mensen ertoe kunt zetten een paar uur per week vrij te maken om een asielzoeker bij te staan? ‘Tijd over’ heeft immers niemand meer tegenwoordig, daarvoor zijn we met zijn allen veel te druk. Hoe trek je mensen dan over die streep? Helpt het om te zeggen dat je een geweldige schat aan ervaringen en kennis opdoet als vrijwilliger in de bijwoonpool? Dat je de meest uiteenlopende mensen ontmoet en zeer bijzondere verhalen hoort waardoor je je gaat realiseren hoe goed je het eigenlijk hebt? Dat je jezelf kunt ontwikkelen, mensen helpt wanneer ze het het meeste nodig hebben. Helpt dat? Het inzicht dat het ook jouw leven verrijkt?

Als u nu na het lezen van deze column in beweging komt, Reza belt op nummer: 0316-741654 of mailt naar rsoby@svmg.nl, dan is het antwoord JA, HET HELPT!

's Lands bokkenpruik

Enig politiek engagement zou een columnist niet vreemd moeten zijn. Dus vooruit maar, het is de week na de Europese verkiezingen, daar gaan we dan.
Al schrijvend zit ik in de trein ditmaal. Voor de gelegenheid heb ik de standpunten van de Partij voor de Vrijheid uitgeprint. Het zit me echter helemaal niet lekker, sterker nog ik schaam me voor mijn printje. Naarstig tracht ik het papier weg te moffelen en lees ik wat erop staat geschreven heel stiekempjes als was het een spiekbriefje.
Je kunt je afvragen waarom ik zo omslachtig te werk ga? Een aanzienlijk deel van de Nederlandse bevolking schaart zich immers achter deze partij, zo is gebleken. Toch wil ik onder geen beding dat ook maar één enkele van al die volslagen onbekenden in deze trein denkt dat mijn stem afgelopen donderdag naar de PVV is gegaan of dat ik mij aangesproken zou voelen door leuzen als “Eurabië Nee!” of “Turkije nooit welkom”.
Ik ben geen heilige, ik heb natuurlijk ook zo mijn vooroordelen (over dhr. Wilders bijvoorbeeld), maar ik doe in ieder geval mijn best mijn vooroordelen te toetsen aan de feiten. Nu is ons bokkenpruikje gelukkig zeer helder in zijn bewoordingen, hetgeen de toetsing relatief gemakkelijk maakt. Ter illustratie: “de files in Nederland kun je rechtstreeks toeschrijven aan migranten”. Maar - vraag ik me dan af - als volgens Wilders ‘al’ die allochtonen werkloos thuis zitten hoe kunnen ze dan tijdens de spits al onze files veroorzaken? Ander voorbeeld: “onze Nederlandse waarden en normen zijn nu eenmaal van een hoger, beter, prettiger en humaner beschavingsniveau”. Je hoeft geen antropoloog te zijn om te begrijpen dat deze uitlating niet op feiten, maar op puur etnocentrisme is gebaseerd. Moet ik doorgaan?
Om niet louter op Geert af te geven – dat zou wat al te gemakkelijk zijn – wil ik hem nageven dat hij ook een groot aantal uitspraken op zijn conto heeft staan die wel kloppen als een bus. Ik denk dan aan: “ik vind dat het eerste artikel van de grondwet (non-discriminatie beginsel) geschrapt moet worden, omdat ik WIL discrimineren”. Twijfel ik niet aan, deze ambitie van dhr. Wilders is volstrekt helder en heeft hij reeds terdege overtuigend bewezen. Bravo!
Mijn eindstation is inmiddels in zicht, zorgvuldig scheur ik mijn papier op het ritme van de piepende remmen aan flarden. Wanneer ik de rommel opgelucht in de daarvoor bestemde prullenbak wil doen, zie ik haar ineens hangen. Loesje: “Elk vooroordeel heeft z’n nadeel”.

Jong en oud

Per trein reis ik naar het schoone zuiden des lands. Hoe lager ik kom, hoe grijzer het wordt. Niet het weer, maar de haren. Ik kan mij niet aan de gedachte onttrekken dat hier simpelweg meer ouderen zijn of op z'n minst meer onderdeel uitmaken van het straatbeeld.
De mevrouw naast me draagt een knalrode lakjas en vertelt haar in roze geklede vriendin dat ze ook een trein eerder had kunnen nemen. "Liever iets te vroeg, dan iets te laat", licht ze toe. Ik probeer me een voorstelling te maken van de zee van tijd waar zij op dobbert, wat een rust! Na een week met chronisch slaaptekort, krijg ik bijna zin ook even lekker oud te zijn.
Bijna, totdat ik een andere grijsaard nerveus aan een deur zie sjorren die met een knopje open moet. Ze moet naar de wc, maar een vergeeld papiertje vertelt ons reizigers dat de toiletten sedert 14 april tijdelijk buiten gebruik zijn. "Sorry voor het ongemak", maar wat koop je daarvoor als je incontinent aan het worden bent en de tena-lady nog niet in je leven hebt willen accepteren? Weinig, het gele sap sijpelt reeds langs haar benen.
Juist op dat moment klinkt er een oproep via de intercom: "geen schoenen op de bank graag". Ik zet mijn voet weer op de grond en hoor door diezelfde intercom: "dankuwel". Dankbaar voor de afleiding komt de vrouw met het natte been tegenover me zitten en terwijl ze haar been met een eau-de-cologne tissue afdept hoor ik haar mompelen: "de jeugd van tegenwoordig".

Tringelen

Neem een overvolle stad
Op zaterdagmiddag
De zon schijnt lekker
En iedereen is vrij

Als je dan haast hebt
En toch al chagrijnig bent
Omdat je vriendin zat te etteren
Over de meest onbegrijpelijke larie

Dan ga je toch niet al tringelend op je fiets via de winkelstraat van A naar B proberen te komen?

Kinderen die vragen...

"Kinderen die vragen, worden overgeslagen". Ik geloofde daar heilig in wanneer mij vroeger op deze wijze de mond werd gesnoerd. Inmiddels ben ik geen kind meer (ook al doe ik nog zo mijn best) en of ik hierdoor ouder en wijzer ben geworden mag je gerust in twijfel trekken. Maar dat bovenstaande wijsheid niet opgaat - of in ieder geval niet voor grote mensen - is me in de loop der jaren wel duidelijk geworden.

Ter zake…

Kind of niet, vandaag zou ik zeker weten overgeslagen zijn als ik niet had gevraagd. Welk een heerlijk euforisch gevoel brengt dit teweeg zeg, beloond worden om je brutaliteit! Als zesjarige ondenkbaar, inmiddels realiteit. Wie zijn mond niet open doet, wordt eenvoudig niet gehoord. In veel gevallen ook nog gewoon met opzet, omdat het lastig is of geld kost. Denk aan een arbeidsvoorwaardengesprek, als je zwijgt tijdens de salarisonderhandeling kan het zomaar zijn dat je maandelijks honderd euro of meer misloopt. Dat ene moment met die stoute schoenen, kan je aan het eind van het jaar dus een extra vakantie naar Mauritanië opleveren.

Met stoute schoenen kun je overigens ook warm lopen voor alternatieve bestemmingen mocht Mauritanië of een hoger salaris niet in je straatje passen. Zolang je maar durft te vragen en dit niet nalaat omdat je denkt het antwoord toch al te weten. Zonde want je kunt het ook mis hebben (en in dit geval kan dat alleraardigst uitpakken). Vragen staat vrij, net zoals de ander vrij is om "nee" te zeggen, of "JA"!

Leef je droom, waarom niet?

Klassieke impasse

Voor mij is het alles of niets
maar niets is ook niet alles

Stoute hond

Scheldend en tierend roept zij wild gesticulerend vanaf hun bankje aan de straat haar lieftallige hond tot de orde. Het is maandagavond 22:20u en door de ramen naar binnen kijkend zie ik haar kinderen - weliswaar in pyjama - schuimbekkend op de banken springen.

Zullen we het er maar op houden dat ik oud, burgerlijk en ouderwets word?

Sjakie

Het tentdoek opent langzaam haar zeilen
Een chocoladefabriek van Sjakie openbaart zich aan mij
Nooit geweten dat deze meerdere vestigingen had
Ieder dieetplan dat ik nooit had, wordt per direct opgeschort
Het paradijs bestaat dus toch op aarde
God zij dank!

In afwachting van haar helende werking
Plug ik het toetjesinfuus zorgvuldig in
Nooit goed geweest in keuzes
Vooral bourgondisch gezien
Ben ik bang heerlijkheden te missen
Onmogelijk als het is, proef ik dus van alles een beetje
En eindig ik samen met de bruid onder de chocoladefontein
Halleluja!

Koninginnedag

Bij gebrek aan fototoestel maak ik met mijn handen een kader om dit plaatje te vereeuwigen.

Twee mensen, man en vrouw, zitten voorovergebogen op een muurtje Koninginnedag te vieren. Half schuin kijken zij naar beneden en stutten daarbij het hoofd tussen hun beider handen. Monden hangen wat onbeduidend open, ogen zijn dicht. Het zonnetje schijnt, het is nog volop dag. Wanneer zij de ogen tot spleetjes langzaam openen, zou het hen dan ook geen enkele moeite kosten de plas braaksel te zien die zij beiden bij wijze van relikwie voor zich hebben liggen.

Kat-en-muisspel

Schetst mijn verbazing ineens dat de ondefinieerbare vlek bovenin de zwabberende, jonge boom een kater is. Door een vrolijk fladderende vogel heeft hij zich laten verleiden tot een ordinair kat-en-muisspel, waardoor het dier nu topzwaar op de bovenste twijg gevangen zit. De roek is gevlogen, bleek plotseling zoiets verderfelijks als vleugels te hebben toen de kater eenmaal naar boven was gesneld. Een flauwe en ietwat onsportieve uitweg, aldus de kater.

Temeer wellicht omdat de kater zich ook heus wel realiseert hier zelf het slachtoffer van te zijn geworden. Met grote, bange ogen kijkt hij naar beneden de diepte in. Na een tijdje bibberen, lijkt hij zich echter te vermannen en begint hij dapper aan de tocht naar beneden. Het ziet er weinig charmant noch vaardig uit en duurt eindeloos lang. Het beest wijfelt aan één stuk door, wikt en weegt, glijdt uit, valt maar herstelt zich net op tijd, wiebelt veel te veel en maakt in mensenogen domme keuzes voor de totaal verkeerde zijtakken.

Maargoed, hij doet het toch maar, zijn angsten aangaan zonder mokken. Sterker nog, wanneer hij bijna beneden is en de overwinning op zijn zege met recht zou mogen gaan vieren...daagt de kater zichzelf nogmaals uit om de afdaling de tweede maal in een verbeterde tijd neer te zetten door zich opnieuw naar boven te werken. De zwerm roeken in de lucht, waarvan er eentje parmantig in het topje is gaan zitten, heeft hier uiteraard verder niets mee van doen. Dergelijke infantiele pesterijtjes laat de ongenaakbare roek zich niet mee in.

Oprecht treurig kijkt de familie roek gezamenlijk hoe de kater er allerminst in slaagt zijn eerdere tijd te overtreffen, maar een tiental minuten later door mij met een keukentrapje de helpende hand krijgt toegestoken.

Nigeria goes Holland

Na bij de bolwangige glasblazer gevormd te zijn tot de mooie, ranke verschijning die hij nu is, vraagt het flesje zich in alle eerlijkheid af welke inhoud hij beschermend omhullen zal. Zijn lichte voorkeur gaat uit naar iets zoetigs en stroperigs met zwevende stippeltjes het liefst. Helaas heeft hij het niet voor het zeggen en wordt hij volgegoten met een zurig prikkelig drankje waar hij enorme jeuk van krijgt. Nou moe!

Maar op een goede dag na jarenlang op een stoffig schap gestaan te hebben, is er dan toch iemand zo vriendelijk hem te verlossen van de gistende substantie in zijn binnenste. De vriend heeft zelfs de sjoege hem even lekker te wassen met sop en al. Hij verhuist naar een aftands geïmproviseerd fabriekje waar het overheerlijk ruikt naar gebrande cashews. Het geluk wil dat hij van top tot teen gevuld wordt met deze verrukkelijke noten. Hij weet natuurlijk dat het niet de bedoeling is hiervan zelf te gaan zitten snoepen en houdt zich dan ook keurig in.

Hij wordt te koop gezet. Voor veelste weinig geld, hetgeen hem toch een beetje krenkt. Was hij in Europa geboren dan had hij veel meer opgebracht! Aan de andere kant was hij dan naar alle waarschijnlijkheid allang in de glasbak beland, wat ook niet echt een prettige verblijfplaats geweest zou zijn. Dan maar liever in het snikhete Nigeria alwaar hij slechts een paar dagen later een klein jongetje gelukkig maakt met zijn knabbels.

Hij gaat van hand tot hand, wordt wat heen en weer vervoerd om uiteindelijk gevuld te worden met aarde, dierbare aarde wel te verstaan. En daarna begint zijn eerste echte reis. Toch nog naar Europa, alwaar hij niet veel geld opbrengt, maar wel een heel bijzonder plaatsje krijgt en veel waardering.

Vandaag de dag wordt het flesje uiteindelijk naar zijn laatste rustplaats gebracht, in de grond van de glooiende heidevelden op de veluwezoom. Met liefde wordt aldaar een diep gat gegraven waar hij (Goddank rechtop!) in wordt geplaatst. En ook al ziet hij geen licht meer en kan niemand hem meer zien of horen, hij weet dat hij zo nu en dan bezoek zal krijgen. Bemoedigend toegesproken zal worden en nimmer het gevreesde land der vergetelheid betreden zal.

De einder

Vanuit de verte staart de einder mij verdwaasd aan
Even uitzichtloos als hoopvol
Langzaam zet ik mijn eerste stappen in haar richting
Op weg om het lichtpuntje op die strakke lijn te naderen
Soms krijg ik er ineens pret in
En zet ik het tersluiks op een rennen
Maar als ik dan in al mijn overmoedigheid struikel
En een kapotte knie heb
Lijkt de einder tussen mijn tranen door
Ineens weer heel ver weg te zijn

Van de dokter die zijn schoen opat

Door ambitie en nieuwsgierigheid gedreven
Het moederschap uitgesteld
Jong genoeg
Tijd genoeg
Totdat bleek dat de hormonale huishouding haar had ingehaald
Op eigen houtje
Zonder verder overleg
Verdriet volgde
Omdat alle aspiraties plotsklaps armzalig bleken
Echter kwam die realisatie te laat
Zo leek het
Zo had de dokter onomwonden medegedeeld
Maar als hij zijn belofte na wil komen
Mag die dokter nu negen maanden later zijn schoen opeten
Want het wonder geschiedde
Ligt inmiddels argeloos in zijn wiegje
Twee flonkerende ouders staren naar hem
En kunnen hun ogen maar nauwelijks geloven

Ontwapenend

Zorgvuldig slaat hij het boekje dat hem zojuist cadeau gedaan is open
Op de eerste pagina prijkt een foto van hem in zijn jonge jaren
Kleindochter van drie staat ernaast en kijkt onder zijn schouder mee
"Kijk Opa, ome Stan!"

Goed gesprek van mens tot mens

Voor mijn werk kom ik tijdens intakes nogal eens bij de allochtone medemens over de vloer en ik moet zeggen dat ik dol ben op het afleggen van deze huisbezoeken. Uiteraard niet zonder reden!
Doorgaans word ik namelijk uiterst hartelijk bij de mensen thuis ontvangen. Dat deze of gene soms de ganse ochtend in de keuken heeft doorgebracht om iets lekkers bij de koffie of thee te kunnen serveren, blijft niet onopgemerkt wanneer ik de volledig gevulde salontafel met taartjes, cakejes en koekjes aanschouw. Het minste wat ik kan doen is mijzelf de moedige taak toebedelen van alle verschillende lekkernijen er toch minimaal eentje te proeven. Als zoetekauw bij uitstek vind ik dit echter geen straf te noemen. Toch slaag ik - onder toeziend teleurgesteld oog der versnaperingschepper - helaas niet altijd in mijn streven.
Vandaag echter zit ik met voorbedachten rade met een lege maag op de bank en krijg ik niets (dat zul je altijd zien!). Op mijn bordje vind ik vijf minuten na binnenkomst louter een schrikbarende berg aan beschuldigingen. Ik zou onmenselijk zijn, iedere ‘buitenlander’ over één kam scheren en deze mevrouw persoonlijk niet op waarde weten te schatten.
Ik flapper wat met mijn oren, ga rechtop zitten en weersta de verleiding om mezelf direct te verdediging. Me vermannen tegen deze vloedstroom aan vooroordelen valt me zwaarder dan ik had gedacht. Zonder aanzien des persoons word ik in de hoek gezet, aangeklaagd. Naar mijn weten heb ik deze intelligente en welbespraakte dame nooit eerder ontmoet, maar zowaar begin ik ernstig aan mijn geheugen te twijfelen.
De onmacht die ik ervaar raakt me, want ik voel aan alles dat wat ik ook inbreng tegen de aantijgingen die mij ten laste worden gelegd, ik geen schijn van kans maak tot haar door te dringen. Beschermd als mijn leven zich tot nog toe aan mij heeft ontvouwt, is dit de eerste keer dat me zoiets overkomt. Zij daarentegen heeft jarenlang weinig anders ervaren. En ineens kan ik het me voorstellen. Hoe je jezelf in den beginne nog vol goede moed weert tegen het gereduceerd worden tot je culturele achtergrond en een poging doet het ‘wij/zij-onderscheid’ te nuanceren. Maar na keer op keer de grenzen van de Nederlandse tolerantie te zijn tegen gekomen, de frustratie ongewild en nooit verwacht de overhand neemt.
Ik vertel haar mijn gedachten en langzaam maar gestaag ontdooit zij. Dat haar achterdocht na een lang doch inspirerend gesprek tanende is, concludeer ik uit de reeks zoetigheden die uiteindelijk dan toch nog ter tafel verschijnt. Met daarbij haar welgemeende excuses dat het niet van eigen hand is.

Het is ook nooit goed!

Gezeten op een terrasje in een lente-achtig zonnetje heb ik hem zojuist verteld dat mijn werk zich voor het grootste deel richt op de inburgering van vluchtelingen en migranten. Suggestief stelt hij mij prompt de vraag of ik de inburgering in haar huidige vorm als iets ´nuttigs´ zie. Ik voel dat mijn wenkbrauwen zich fronsen, waarna ik mijn gesprekspartner geruststellend op het hart druk dat ik mij niet 32 uur per week in zou zetten voor iets wanneer ik zelf niet in het nut ervan geloof.
Ik ben niet achterlijk en zie ook wel in dat voor sommige mensen die de Nederlandse taal al jaren beheersen, volop deelnemen aan de Nederlandse samenleving, maar toevallig nog net geen Nederlandse nationaal paspoort bezitten de inburgering enigszins betuttelend is. Maar voor het gros van de inburgeringsplichtigen is het zo ongelofelijk hard nodig. En stiekem weten we dat ook allemaal wel, niet voor niets zitten we immers zonder enig inlevingsvermogen aan de dag te leggen voortdurend te zeiken en zaniken over het feit dat ´allochtonen´ toch zo verdomd slecht geïntegreerd zijn in Nederland.
Maar op het moment dat er dan een plan wordt bedacht om die integratie te bevorderen dan verschuift onze (cultureel bepaalde?) drang om te zeuren zich plotseling van richting.
Zo stond dinsdag 31 maart een stuk in de Volkskrant te lezen met als titel: “inburgeraar knel tussen de formulieren”. Het handelde over het praktijkonderdeel van de inburgering waarvoor inburgeraars een portfolio moeten samenstellen met bewijsstukken dat zij zich in de Nederlandse taal in uiteenlopende situaties in de Nederlandse samenleving weten te redden. De verdere inhoud van het stuk laat zich raden daar het een kopie is van al die andere stukken die doorgaans in de media verschijnen over dit onderwerp.
In plaats van eens te benadrukken dat inburgeraars hun stinkende best doen zichzelf te overwinnen en de wijde Nederlandse wereld intrekken om gesprekjes met stugge ambtenaren, bankmedewerkers of onderwijzers aan te gaan, wordt er louter afgegeven op het systeem dat niet deugt. Blijkbaar is schrijfster niet op de hoogte van het feit dat er voor mensen die reeds voldoende bekend zijn met het reilen en zeilen in Nederland een prima alternatief bestaat. Zij hoeven niet langs de deuren te leuren om 30 bewijzen te verzamelen voor een portfolio, maar kunnen gewoon assessments doen. Ter info dan maar meteen: assessments zijn op werkelijke situaties gebaseerde rollenspelen die door een exameninstelling worden afgenomen.
Grappen over instanties die niet mee willen werken en geen tijd hebben voor deze ‘onzin’ worden aaneengeregen terwijl ook wel eens opgemerkt mag worden dat integratie van twee kanten moet komen (wat zeg ik: van 16.496.076 kanten) en dat het schandalig is dat Nederlanders alsmaar lopen te jengelen over integratie maar als puntje bij paaltje komt zelf te star zijn om hieraan ook maar enige medewerking te verlenen. Het is ook nooit goed, lijkt wel.
Ik beweer niet dat het gemakkelijk is, integratie is een lastig en pijnlijk proces, dit geldt voor zowel nieuwkomers als voor autochtone Nederlanders. Maar met een beetje welwillendheid van beide kanten, moet het toch lukken. Immers, uiteindelijk willen we in wezen toch allemaal hetzelfde?
Zullen we daarom ophouden met zeuren en beginnen ons samen in te zetten? Dan wens ik u verder een prettige samenleving toe!

Winkelmandjes

Welgeteld 1 blik knakworsten, cervelaat voor op de boterham, leverworst en 2 verse worsten. Het ligt allemaal in het winkelmandje van één en dezelfde meneer.

Een volgende blik in het mandje van een mevrouw naast mij bij de zuivel laat een geheel andere - laat ik zeggen - levensstijl zien. 1 appel (waarom koopt iemand 1 appel in de supermarkt?), een krop sla, 2 tomaatjes en nu net is daar een pak magere yoghurt bijgekomen.

Rustig loop ik verder.

Een rol beschuit..
Ik kijk op en geloof dat ik met de lange, slanke man naast me wel een bescheiden beschuitje zou willen eten. Ware het niet dat er naast de rol beschuit nog 9 rollen liggen alsmede 5 pakken roze muisjes. Ik feliciteer de van oor tot oor stralende jongeman daarom maar van harte en onthoud mij van verdere charmeoffensieven.

De mevrouw achter de kassa heeft geen mandje met boodschappen op basis waarvan ik een lekker ongenuanceerde karakterschets in mijn hoofd kan maken. Toch heb ik zo mijn vermoedens. Ze zeggen wel eens dat mensen gaan lijken op het voedsel dat ze tot zich nemen.

Een mens is wat ie eet.

Ik reken mijn 3-voor-de-prijs-van-2-chocoladerepen, net perssinaasappelen, cup-a-soup, zak voorgesneden wokgroenten, verse koriander, winterpeen en gerookte amandelen af terwijl ik me bedenk op welk product ikzelf het meeste ben gaan lijken in de loop der jaren.

Kleine moeite

Het scala aan rommel is divers te noemen. Wikkels van chocoladerepen, pakken koekjes, folders die blijkbaar niemand wilde, een half aangevreten stuk loempia en de plastic witte frietbakjes met overgebleven klodders mayo niet te vergeten.

De reinigingsdienst komt langzaam in beweging en het klopt, over een uurtje is het hier allemaal weer spik en span. En toch begrijp ik niet hoe mensen al dat afval zo achteloos op de grond kunnen laten vallen wanneer zij er toevallig klaar mee zijn. Zelf heb ik er al moeite mee me te ontdoen van een lollystokje. Ik kan daar tientallen minuten lang mee rondstruinen, terwijl ik ondertussen druk in conclaaf ben met mijn geweten.

Waarom ruimen mensen hun rommel niet gewoon netjes op? Waarom neemt iemand die vertrekt de pijn die hij achterlaat niet gewoon netjes met zich mee?

Zwaaien

Dan reed ze met haar tachtig jaren de hoek om
Heel geconcentreerd, maar wiebelig
Beide handen aan het stuur
Om snel eventjes los te laten
En heen en weer te wuiven voor het autoraampje

Ik zwaai naar mijn broer
En zie hoe hij haar nadoet
Terwijl hij langzaam wegrijdt

Tijden vervliegen
Herinneringen nooit

Kwetsbare kracht

“Niet zwelgen in zelfmedelijden”. Een veelgehoorde opmerking tijdens mijn jeugd. En zo leerde ik om niet met een zak over mijn hoofd in een hoekje te gaan zitten kniezen, maar er zelf de schouders onder te zetten. Het heeft mij gevormd tot de krachtige en onafhankelijke jonge vrouw die ik nu ben.
Onlangs echter, werd mij voor de voeten geworpen dat ik zo onaantastbaar leek, niemand nodig leek te hebben. Het tot dan toe door mij als compliment ervaren stempel ‘krachtig’ kwam hierdoor ineens in een ander daglicht te staan. Krachtig zijn als mens zit niet in sterk en stoer zijn, alles alleen oplossen en geen hulp vragen. Echt krachtige mensen zijn zij die zich kwetsbaar weten en hier uiting aan durven te geven.
En zo hoop ik op een goede dag bevriend te raken met mijn onzekerheden, mij moedig in plaats van zwak te voelen wanneer ik mijn eigen angsten recht in de bevende blauwe ogen kijk.

Robot

"Dus die robot stapt de kamer bij me binnen - hij had wel netjes geklopt hoor van tevoren - loopt naar me toe, houdt een of ander moertje voor mijn neus en vraagt...
hoe heet zo'n ding nu ook es weer?"

Bijna lente

De deuren van de trein zwaaien monter open.
Bleke gezichten worden verwelkomd door de eerste zonnenstralen van de lente. Ogen worden dichtgeknepen, maar de monden lachen stuk voor stuk.
Langzaam voel ik de neiging in mezelf opborrelen deze vrolijke mensen te groeten. Wij passeren elkaar rakelings en dat lijkt mij reden genoeg mijn gevoel eens niet te onderdrukken maar zonder verder nadenken te volgen.
Voor ik het goed en wel in de gaten heb, hoor ik mezelf "goedendag" zeggen en hoewel ik door mijn omstanders wat vreemd wordt aangekeken, krijg ik er zelf deste meer plezier in. De een na de ander ontvangt mijn groet. Mijn simpele initiatief kan rekenen op wederhoor:
"Oh hallo"
"Gezellig hoor"
"Zie ik je morgen weer?"
Maar voor ik een antwoord heb kunnen formuleren, sluiten de deuren zich voor mijn neus. Mij afscheidend van de prille zonnestralen daarbuiten. Voldaan ga ik zitten en wanneer ik uit het raampje kijk, zie ik dat ik word uitgezwaaid door een van hen met wie ik zojuist buiten voor binnen ruilde.
Dag!

Bezieling

Daar ik leef om mezelf te verbeteren
Ren ik vanochtend in mijn hippe sportpakje bijna mezelf voorbij
Ieder zijn passie...
Kris kras baan ik me een weg door het knusse Kronenburgerpark
Mijn loopritme wordt heden ochtend ondersteund door muziek
Open air
Geheel acoustisch
Eenmaal boven blijk ik enig toehoorder van een solo-optreden
Man met trompet op een bankje gezeten
Volledig gepassioneerd zit hij aldaar
knoertehard te toeteren.

Dromenland

Ik zoek naar jou in dromenland...
Ren haastig door de bossen
Vlieg jachtig over dalen
En terwijl de heuvels aan me voorbij trekken
Zie ik ineens mezelf staan
Door roze wolken omringd
Op het dak van een gek gebouw
Turend naar beneden
Op zoek naar een glimp

Ik pluk vast bloemen onderweg
Aan flora geen gebrek in dromenland
Paars, groen, rood en wit
Die zijn dan voor jou als ik je aanstonds tegenkom
Zullen we dan samen naar het strand gaan
Ik heb een mooie grote nieuwe vlieger
Met allemaal kleine vlindertjes erop
Die eenmaal in de lucht
Olijk samen zweven

Net als jij & ik
Als ik je strakjes vind
In dromenland

Koekje erbij?

Met twee broeken aan, windstopper, das om en muts op zit ik in mijn eigen huis ineengedoken op de grond in de slaapkamer. Het is stervenskoud, al mijn ramen liggen eruit en het is mid-winter. Wat een idee om juist in februari een kouwelijk meisje te komen pesten met onderhoudswerkzaamheden aan haar woning.

Vanochtend zat ik om 7:30u op mijn vrije dag al aan de koffie met mijn 3 bouwvakkers. Ik drink helemaal geen koffie, maar kon natuurlijk niet achterblijven. Mijn rode neus was truttig genoeg. Het vroege tijdstip maakte de werklieden niet minder hongerig en dus werd mijn pak stroopwafels in een moeite door verslonden. Ik geef die lui nog eens een bakkie leut!

De kruik blijkt eens te meer levens te redden. Effectief door zijn eenvoud. Ik heb hem alleen daarnet even achtergelaten toen ik een tijdje op de wc ben gaan zitten, momenteel het warmste plekje in huis. Maar tsja, op een gegeven moment kun je daar toch niet langer met goed fatsoen blijven hangen. En lekker warm douchen is ook niet echt een optie nu, hoewel ik de heren daar naar alle waarschijnlijkheid blijer mee maak dan met mijn koeken bij de koffie, maargoed.

Bijna klaar zijn ze, waarop de jongste van het stel prompt de stofzuiger in zijn hand gedrukt krijgt en ik de man die gebrekkig Nederlands spreekt met een sopje in de weer zie. Ondertussen klets ik wat na met de twee opperhoofden van de firma over viezigheid die zij zoal tegenkomen in de vele huizen die zij bezoeken. Een van hen komt mijn - reeds lange tijd bestaande en gestaag groeiende - nieuwsgierigheid tegemoet door mij foto's te laten zien van het huis van mijn bovenbuurman. Het is een soort doolhof met nauwe paadjes tussen opgestapelde oude computers, dozen, fietsen, gereedschap en overige meuk. Tevreden bezie ik mijn bescheiden afwas op het aanrecht.

De koeken zijn op, het is tijd om te gaan.
Ik zwaai nog even naar ze, zet de thermostaat op 22 graden en spring zingend onder de douche.

Stapelbed

Gestapeld liggen ze boven elkaar
Hij boven, zij onder
Broer en zus
De hele nacht vertelt hij verhalen
Om haar te doen leven
Zij luistert aandachtig
Valt nimmer in slaap
Met wijdogen ogen ziet zij
Hoe de springveren zich verbreden
Bij een verrassende wending
Of naderende ontknoping
Hij ziet, ruikt, ervaart
In haar plaats
Maar geniet pas
Wanneer zij zijn avonturen visualiseert.

Want pas wanneer zij het beleefde meebeleeft
Komen de mensen die hij ontmoette tot leven
Worden de omzwervingen die hij maakte spannend
En doen de wonden die hij opliep plotseling pijn.

Aan tafel deel 2

Goede voornemens 2009
De een stopt voor eens en voor altijd met roken, terwijl de ander zichzelf belooft vaker een kaartje te sturen naar mensen die hij lief heeft. Meer sporten, minder alcohol, geduldiger zijn of naarstig op zoek naar datgene wat je inspireert.

En ik...
Ik nam mezelf dit jaar voor vaker aan tafel te eten.
Zonder televisie aan, maar in plaats daarvan een kaarsje.

Waarom?
Niet zozeer in een poging me te onthechten van aardse zaken.
Liever niet.
Ik houd van aards en heb graag lief.
Wel omdat ik me niet door gewoontes wil laten regeren.
Waardoor de door mij met zorg bereide maaltijd gedachteloos in mijn mond verdwijnt.
Dit is immers wat er gebeurt wanneer ik met mijn bord op schoot me door RTL Boulevard op de hoogte laat stellen van de meest triviale roddels die Neerlands gemoederen vervolgens moeten bezighouden.

Het is geen hoogstaand voornemen wellicht.
En toch voelt het fijn.
Een waardige gesprekspartner in mezelf te ontdekken aan tafel.
Opmerkelijk eigenlijk.
Dat je met jezelf nooit uitgesproken raakt.
Er is altijd wel weer iets nieuws.
Dat ontspruit aan het brein.
En net wanneer het echt op lijkt te zijn,
zijn daar altijd nog dromen...

Aan tafel deel 1

De klaptafeltjes staan kalm en lankmoedig naast elkaar op de veranda. Een ieder schuift hongerig, doch geduldig aan. Zou nimmer toegeven dat zijn of haar innerlijke rust verstoord wordt door de behoefte aan voedsel.

Gebroederlijk kijken we uit over een tuin die op zijn beurt weer uitzicht biedt over een stadje. Een klein, bedrijvig stadje waar we overigens niets van horen. Stilte overheerst op deze heilige berg der meditatie.

De zon komt net op en kleurt de hemel oranje en geel. Het is prachtig en ik geniet. De aroma's van een heerlijke ochtendmaaltijd bereiken langzaam mijn neus. Het is echter niet de bedoeling dat ik dit genot met een van hen naast mij deel. In plaats daarvan word ik geacht iedere hap in vol bewustzijn tot mij te nemen. Met als enige doel mijn lichaam en geest gezond te houden.

En ik merk dat ik daar moeite mee heb.
Om niet toe te geven aan het feit dat de combinatie der smaken mij bekoort. Om niet te vervallen in hechting aan de geneugten des levens...aan al wat vervliegt.

Materie hoort daarbij, maar mensen evenzeer. Zo predikt de Boeddha. Hechting zou niet gelukkig maken. De mens enkel vatbaar maken voor verdriet.

Dat mag dan zo zijn. Maar hier word ik ook een beetje verdrietig van. Van de eenzaamheid die Heer en Meester is op deze mooie, vroege ochtend. En hoe langer ik hier zwijgend op mijn stoeltje zit, hoe sterker ik ga geloven in de schoonheid en kracht van het samen delen.

Change has come

"Laat hem leven".
Als een mantra dreunt de zin onophoudelijk door mijn hoofd.

Is dit nu hoop of angst?
Obama of Bush?

In de lijn van zijn zojuist uitgesproken inaugurele rede, zet ik dan maar het liefste in op de hoop van Obama. Temeer omdat ik mijzelf onder geen beding wil identificeren met het door angst ingegeven beleid van dhr. Bush (die ik nu gelukkig geen president meer hoef te noemen).

Hoop doet daarnaast leven, terwijl angst enkel tot wantrouwen leidt. Waarom zou je angst dan nog langer laten regeren?

Zou hoop trouwens ook doen samenleven? Dat zou ik mooi vinden namelijk. Al is de kunst in deze misschien niet louter te hopen, maar ook zelf verantwoordelijkheid te nemen en een eigen bijdrage te leveren aan dat leven met elkaar. Ik ben blij dat de afgelopen maanden als messias bejubelde Obama dat inziet en ons hier direct bij zijn aantreden al op beroept. Veel moet nog blijken, maar hierdoor voel ik me in ieder geval aangesproken. Want ook - of misschien juist - wij zijn onderdeel van al wat waargemaakt kan worden.