Met twaalf volslagen onbekenden zit ik in een vreemd huis rond één grote tafel. Volle schalen met uiteenlopende gerechten staan al stomend voor onze neus en de meest overheerlijke geuren komen ons allen tegemoet. De pupillen van mijn tafelgenoten worden almaar groter en het watertanden is zo goed als hoorbaar nu.
Uit zelfbescherming ga ik omzichtig op mijn handen zitten, deze behoor ik namelijk nog even thuis te houden. Om precies te zijn tot 10 over 8. Gênant hoe moeilijk ik dit vind, de mensen die al dit eten hebben staan bereiden, hebben – in tegenstelling tot mijzelf - de ganse dag nog niets gegeten en zelfs nog geen slok gedronken. Ook hun ogen zijn groot, maar zij weten de geprikkelde smaakpapillen verdomd goed te maskeren.
Misschien had ik een officiële aankondiging verwacht, maar plots zie ik mensen aan de overkant van de tafel kauwen en krijg ook ik een dadel aangereikt om de vasten te doorbreken. Twijfelachtig pak ik mijn handen er weer bij, stop de lekkernij in mijn mond en drink mijn glas melk leeg. Het diner is geopend.
Tijdens ramadan werd ik dit jaar uitgenodigd voor een Iftar-maaltijd. Dit is een feestmaal dat moslims gedurende de ramadan direct na zonsondergang nuttigen. In Nederland wordt de Iftar vaak gebruikt om mensen van verschillend pluimage samen te brengen. Ik vind het een mooi initiatief, want hoe divers het gezelschap ook is, samen eten schept een band.
Voor iedereen ter wereld is voeding immers 'bittere' noodzaak. Eten is universeel. En hoewel smaken verschillen schijnt dit in de basis nogal mee te vallen. Ik heb eens foto's gezien van vier baby’s van verschillende afkomst (Europees, Aziatisch, Afrikaans en Indiaas als ik me goed herinner) die opeenvolgend iets zoet, zouts, zuurs en bitters te eten kregen. De gelaatsuitdrukkingen verschilden verdacht weinig van elkaar.
Ook de reacties op de gepresenteerde gerechten vanavond zijn vervaarlijk identiek. Blije gezichten voeren de boventoon en de aaah’s en hmm’s wisselen elkaar in snel tempo af. Het voedsel doet het woord tussen al deze mensen die elkaar niet kennen en in cultureel, sociaal-maatschappelijk, religieus en politiek opzicht zo van elkaar verschillen. De gemeenschapszin viert hoogtij HOERA
Misschien ligt de oplossing voor onverdraagzaamheid in onze samenleving dan toch dichterbij dan verwacht. Dagelijkse kost, binnen handbereik! Zolang we tenminste niet op onze handen blijven zitten..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten