In de luwte

Geen plek is veilig voor je verdriet
Binnen niet
Buiten al helemaal niet
En zelfs in je slaap ontkom je er niet aan

Geen moment is er beschutting voor je verdriet
Het ontwaken is zwaar
En 's avonds ben je moegestreden
Hoe je de dag bent doorgekomen is een raadsel op zich

Iedereen staat voor je klaar
Lief...ja en het troost...wel
Maar het helpt niet
Uiteindelijk ben je toch alleen met je verdriet

De toekomst begraven
Tot het verleden maken
Is het meest walgelijke om te moeten doen
Wat heb jij dan aan deze woorden of een zoen?

Maja observeert supporter

Terwijl ik op het balkon mijn uitgedroogde plantjes mijn excuses sta te maken met een gieter, hoor ik links van me ineens gezang
"Ik hou van jullie"
Langzaam zwelt het zingen aan
"Wij houden vaaaan jullie"

Dan zie ik een vlag wapperen en begrijp ik plots waar dit over gaat
De eredivisie
Ik heb niks met voetbal, maar vind dit best een vertederend beeld

Een man alleen
ietwat beschonken misschien
dolblij, zingend
hangend over de reling van zijn balkon
met een vlag in zijn hand
"We are the champions, no time for losers...
cause we are the champions of the world"

Dat laatste moet dan Nederland zijn
maar ach, wat zou het?
mijn bloemetjes kijken er niet van op

Staande ovatie

De staande ovatie is allang niet meer wat het geweest is.
Of je nu een voortreffelijke, briljante show neerzet of dat er tijdens de voorstelling alleen maar natte poep uit je mond is gekomen, het doet er niet meer toe, de mensen gaan toch wel staan.

Zelfs zogenaamde artiesten die eigenlijk zo snel mogelijk de coulissen in zouden moeten rennen om zichzelf een flink potje te gaan zitten schamen, worden tegenwoordig bejubeld als wereldsterren. Blijven zitten is een statement geworden en het gaan staan allang geen compliment meer.

Dat moet artiesten zelf toch ook verwarren zou je zeggen? Je voelt zelf dat je het ronduit slecht hebt gedaan, maar toch is iedereen razend enthousiast? Wat moet je nog geloven als je prestatie geen ijkpunt meer is?