Schetst mijn verbazing ineens dat de ondefinieerbare vlek bovenin de zwabberende, jonge boom een kater is. Door een vrolijk fladderende vogel heeft hij zich laten verleiden tot een ordinair kat-en-muisspel, waardoor het dier nu topzwaar op de bovenste twijg gevangen zit. De roek is gevlogen, bleek plotseling zoiets verderfelijks als vleugels te hebben toen de kater eenmaal naar boven was gesneld. Een flauwe en ietwat onsportieve uitweg, aldus de kater.
Temeer wellicht omdat de kater zich ook heus wel realiseert hier zelf het slachtoffer van te zijn geworden. Met grote, bange ogen kijkt hij naar beneden de diepte in. Na een tijdje bibberen, lijkt hij zich echter te vermannen en begint hij dapper aan de tocht naar beneden. Het ziet er weinig charmant noch vaardig uit en duurt eindeloos lang. Het beest wijfelt aan één stuk door, wikt en weegt, glijdt uit, valt maar herstelt zich net op tijd, wiebelt veel te veel en maakt in mensenogen domme keuzes voor de totaal verkeerde zijtakken.
Maargoed, hij doet het toch maar, zijn angsten aangaan zonder mokken. Sterker nog, wanneer hij bijna beneden is en de overwinning op zijn zege met recht zou mogen gaan vieren...daagt de kater zichzelf nogmaals uit om de afdaling de tweede maal in een verbeterde tijd neer te zetten door zich opnieuw naar boven te werken. De zwerm roeken in de lucht, waarvan er eentje parmantig in het topje is gaan zitten, heeft hier uiteraard verder niets mee van doen. Dergelijke infantiele pesterijtjes laat de ongenaakbare roek zich niet mee in.
Oprecht treurig kijkt de familie roek gezamenlijk hoe de kater er allerminst in slaagt zijn eerdere tijd te overtreffen, maar een tiental minuten later door mij met een keukentrapje de helpende hand krijgt toegestoken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten