Vanuit de verte staart de einder mij verdwaasd aan
Even uitzichtloos als hoopvol
Langzaam zet ik mijn eerste stappen in haar richting
Op weg om het lichtpuntje op die strakke lijn te naderen
Soms krijg ik er ineens pret in
En zet ik het tersluiks op een rennen
Maar als ik dan in al mijn overmoedigheid struikel
En een kapotte knie heb
Lijkt de einder tussen mijn tranen door
Ineens weer heel ver weg te zijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten