De deuren van de trein zwaaien monter open.
Bleke gezichten worden verwelkomd door de eerste zonnenstralen van de lente. Ogen worden dichtgeknepen, maar de monden lachen stuk voor stuk.
Langzaam voel ik de neiging in mezelf opborrelen deze vrolijke mensen te groeten. Wij passeren elkaar rakelings en dat lijkt mij reden genoeg mijn gevoel eens niet te onderdrukken maar zonder verder nadenken te volgen.
Voor ik het goed en wel in de gaten heb, hoor ik mezelf "goedendag" zeggen en hoewel ik door mijn omstanders wat vreemd wordt aangekeken, krijg ik er zelf deste meer plezier in. De een na de ander ontvangt mijn groet. Mijn simpele initiatief kan rekenen op wederhoor:
"Oh hallo"
"Gezellig hoor"
"Zie ik je morgen weer?"
Maar voor ik een antwoord heb kunnen formuleren, sluiten de deuren zich voor mijn neus. Mij afscheidend van de prille zonnestralen daarbuiten. Voldaan ga ik zitten en wanneer ik uit het raampje kijk, zie ik dat ik word uitgezwaaid door een van hen met wie ik zojuist buiten voor binnen ruilde.
Dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten