Nadat mijn volledige dagprogramma is geannuleerd en ik zachtjes neuriënd naast mijn kerstboom zit te sippen, krijg ik een smsbericht:
'18:00u Sneeuwballengevecht op het Keizer Karelplein. Spread the word!'
Braaf verzend ik het bericht naar de 3 vrienden die ik rijk ben, trek uit angst voor de kou een groene maillot onder mijn broek aan, zet een roze muts op en ga op pad.
De frontlinie reikt over de gehele breedte van het anders zo drukke verkeersplein. Smalend staan de eerste krijgsmannen gebroederlijk hun sneeuwballen te draaien en priemen zij de ogen alvast in hun volgende prooi. Zonder slag of stoot zal ik onmogelijk door deze linie heen kunnen breken, maar ik ben dapper, ik heb een maillot aan. Karel de Grote naar wie dit plein vernoemd is, heeft zich immers ook ooit aan de schlemielige reputatie van zijn vader Pepijn de Korte weten te ontworstelen. Tezamen met enkele andere met sneeuwballen gewapende makkers loop ik over, maar capituleren zal ik niet.
Een voor een zie ik mijn medestanders sneuvelen. De sneeuwballen vliegen me om de oren en het gebulder van de strijders is oorverdovend. Alsof ik behendig ben, ontwijk ik de witte kogels schijnbaar gemakkelijk en verruil ik de zijlijn voor de frontlinie. Tijd om mijn heldenmoed te vieren is er echter niet, gewillig laat ik mij meesleuren in het strijdgewoel op dit theatraal strijdtoneel.
Het wedijveren gaat door totdat alle munitie op is en de sneeuw tot een glanzend plakkaat is aangestampt. We begeven ons op glad ijs en besluitende vrede onze hand te reiken. Gewond doch moegestreden sleep ik mezelf naar huis alwaar de chocolademelk met rhum en slagroom wacht.
1 opmerking:
Hi Maaj,
dit klinkt wel heel erg leuk! Een sneeuwballengevecht. Dat zat niet in je droevige verhaal over je Kerstvakantie!
Wat had ik graag ook in zo'n gevecht gezeten.In plaats daarvan moest ik het juist ontwijken:
ik liep vorige week met Pieke terug naar huis van een bezoekje aan de overkant van de A2, en moest toen met hem door een groep pubers heenlopen die in hun pauze sneeuwballen aan het gooien waren. Het was even testen of ze een moeder met kind ongehinderd voorbij zouden laten gaan. Gelukkig wel.
Een reactie posten