Ik ben vijf jaar en lig met stijf dichtgeknepen oogjes in mijn bed. Ik doe alsof ik slaap omdat mij is wijs gemaakt dat de Heilige Lycische Bisschop anders ons huisje stilletjes voorbij rijdt op zijn mooie, witte knol. Alle glaasjes water, wortelen, liederen en tekeningen ten spijt.
"Ik moet slapen, ik moet slapen", zeg ik nog maar eens tegen mezelf en ik doe ook echt mijn best, het is alleen zo verdomde spannend allemaal.
Als ik iets op het dak hoor, schrik ik me lam.
"Het mag niet! Dan ben ik immers niet zoet geweest" en alle zwarte pieten kijken natuurlijk dwars door de muren en mijn kansloze acteerpogingen heen.
Ergens tussendoor val ik kortstondig in slaap. Even later word ik echter even zo schichtig weer wakker. "Ik heb geslapen HOERA! Zou het al ochtend zijn?" Ik spits mijn oren en jawel, ik hoor beneden geluid. Ik storm de trappen af, omdat ik ervan overtuigd ben dat ze zonder mij begonnen zijn!
Als ik blij en opgewonden de kamerdeur openzwaai, word ik bij de lurven gegrepen door mijn moeder en zijn we alweer op de weg terug naar boven.
"Och meisje, kun je niet slapen?"
Maar ik ben niet gek, ik heb ze met eigen ogen zien zitten temidden van allemaal proppen papier, mijn broer en zus. "Waarom zijn ze nog op mama?", vraag ik balorig. Mijn moeder herpakt zich razendsnel en hulde aan haar creativiteit:
"Ze konden niet slapen en zijn even wat in de Margriet aan het knippen. Ze gaan zo weer naar boven. Ga maar weer lekker slapen voordat zwarte piet in de gaten krijgt dat je nog wakker bent".
Ik slik het als zoete koek en slaap zacht tot de volgende ochtend wanneer sinterklaas en zijn pietermannen mijn brave slaapgedrag trouw beloond blijken te hebben met snoepgoed in de gang, uitpuilende schoenen, een tafel vol pakjes en een nieuwe pyjama in de lucht. Als mijn tante vraagt hoeveel cadeautjes ik gekregen heb, acht ik tellen onnodig en zeg: Honderd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten