De klaptafeltjes staan kalm en lankmoedig naast elkaar op de veranda. Een ieder schuift hongerig, doch geduldig aan. Zou nimmer toegeven dat zijn of haar innerlijke rust verstoord wordt door de behoefte aan voedsel.
Gebroederlijk kijken we uit over een tuin die op zijn beurt weer uitzicht biedt over een stadje. Een klein, bedrijvig stadje waar we overigens niets van horen. Stilte overheerst op deze heilige berg der meditatie.
De zon komt net op en kleurt de hemel oranje en geel. Het is prachtig en ik geniet. De aroma's van een heerlijke ochtendmaaltijd bereiken langzaam mijn neus. Het is echter niet de bedoeling dat ik dit genot met een van hen naast mij deel. In plaats daarvan word ik geacht iedere hap in vol bewustzijn tot mij te nemen. Met als enige doel mijn lichaam en geest gezond te houden.
En ik merk dat ik daar moeite mee heb.
Om niet toe te geven aan het feit dat de combinatie der smaken mij bekoort. Om niet te vervallen in hechting aan de geneugten des levens...aan al wat vervliegt.
Materie hoort daarbij, maar mensen evenzeer. Zo predikt de Boeddha. Hechting zou niet gelukkig maken. De mens enkel vatbaar maken voor verdriet.
Dat mag dan zo zijn. Maar hier word ik ook een beetje verdrietig van. Van de eenzaamheid die Heer en Meester is op deze mooie, vroege ochtend. En hoe langer ik hier zwijgend op mijn stoeltje zit, hoe sterker ik ga geloven in de schoonheid en kracht van het samen delen.
1 opmerking:
Mooi Maja... mooi!
Een reactie posten