Als een mantra dreunt de zin onophoudelijk door mijn hoofd.
Is dit nu hoop of angst?
Obama of Bush?
In de lijn van zijn zojuist uitgesproken inaugurele rede, zet ik dan maar het liefste in op de hoop van Obama. Temeer omdat ik mijzelf onder geen beding wil identificeren met het door angst ingegeven beleid van dhr. Bush (die ik nu gelukkig geen president meer hoef te noemen).
Hoop doet daarnaast leven, terwijl angst enkel tot wantrouwen leidt. Waarom zou je angst dan nog langer laten regeren?
Zou hoop trouwens ook doen samenleven? Dat zou ik mooi vinden namelijk. Al is de kunst in deze misschien niet louter te hopen, maar ook zelf verantwoordelijkheid te nemen en een eigen bijdrage te leveren aan dat leven met elkaar. Ik ben blij dat de afgelopen maanden als messias bejubelde Obama dat inziet en ons hier direct bij zijn aantreden al op beroept. Veel moet nog blijken, maar hierdoor voel ik me in ieder geval aangesproken. Want ook - of misschien juist - wij zijn onderdeel van al wat waargemaakt kan worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten