Op radio 1 hoor ik dat vandaag* de meest deprimerende dag van het gehele komende jaar is. Ik zit in de auto naar mijn werk en ben blij dat ik geen treinmachinist ben. “Goed, fijn, mooi…je kunt die dag maar gehad hebben” denk ik bij mezelf, maar aan de andere kant: "mocht dit zogenaamd wetenschappelijk onderbouwde feit nu werkelijk waar zijn, dan is het zogezegd toch wat onhandig om die dag op deze wijze in te luiden. Om met toeters en bellen tegen iedereen heel hard te roepen dat dit een klotedag is".
Ik bedoel het is krap 9 uur ’s ochtends en als ik voor mezelf spreek, was ik tot een paar minuten geleden nog in de veronderstelling dat ik me vrolijk voelde. Geen vuiltje aan de lucht. Oké, ik heb wat weinig geslapen omdat ik gisterenavond onder invloed van de adrenaline die vrijkwam na het ten tonele voeren van onze nieuwste theaterproduktie per ongeluk vergat dat ik vandaag moest werken, maar dit heeft mij er toch niet van weerhouden zingend onder de douche te stappen vanochtend.
Maar goh ja…als ze het maar vaak genoeg tegen me zeggen, misschien dat ook ik er vanmiddag dan als vanzelf in ga geloven. Veel mensen laten hun gemoedstoestand immers bepalen door prikkels van buitenaf en ik weet als geen ander dat je nooit iets zeker weet in dit leven. Maar dan nog (of misschien wel juist daardoor)…
…laat ik het me niet gebeuren vandaag! De blauwe maandag krijgt mij er mooi niet onder. Simpelweg omdat ik geloof in het leven als een theater, met elke dag een andere voorstelling met mij in de hoofdrol.
* de derde maandag van januari
1 opmerking:
:-)
Een reactie posten