Per trein reis ik naar het schoone zuiden des lands. Hoe lager ik kom, hoe grijzer het wordt. Niet het weer, maar de haren. Ik kan mij niet aan de gedachte onttrekken dat hier simpelweg meer ouderen zijn of op z'n minst meer onderdeel uitmaken van het straatbeeld.
De mevrouw naast me draagt een knalrode lakjas en vertelt haar in roze geklede vriendin dat ze ook een trein eerder had kunnen nemen. "Liever iets te vroeg, dan iets te laat", licht ze toe. Ik probeer me een voorstelling te maken van de zee van tijd waar zij op dobbert, wat een rust! Na een week met chronisch slaaptekort, krijg ik bijna zin ook even lekker oud te zijn.
Bijna, totdat ik een andere grijsaard nerveus aan een deur zie sjorren die met een knopje open moet. Ze moet naar de wc, maar een vergeeld papiertje vertelt ons reizigers dat de toiletten sedert 14 april tijdelijk buiten gebruik zijn. "Sorry voor het ongemak", maar wat koop je daarvoor als je incontinent aan het worden bent en de tena-lady nog niet in je leven hebt willen accepteren? Weinig, het gele sap sijpelt reeds langs haar benen.
Juist op dat moment klinkt er een oproep via de intercom: "geen schoenen op de bank graag". Ik zet mijn voet weer op de grond en hoor door diezelfde intercom: "dankuwel". Dankbaar voor de afleiding komt de vrouw met het natte been tegenover me zitten en terwijl ze haar been met een eau-de-cologne tissue afdept hoor ik haar mompelen: "de jeugd van tegenwoordig".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten