Waarschijnlijk tot groot genoegen van de IND is Sinterklaas het land weer uit en tuigen wij gebroederlijk de kerstbomen op voor de naderende ‘oer-Hollandsche’ kerst. Het einde van 2010 is in zicht. Tijd voor jaaroverzichten en terugblikken zou je zeggen, maar helaas moet ik de liefhebber teleur stellen. Liever neem ik u mee in een kerstachtig gedachte-experiment.
Stel u eens voor dat Jozef en Maria niet 2010 jaren geleden, maar vandaag de dag aan de deur van ons land zouden staan. Wat zou er dan gebeuren? Zouden ze binnen gelaten worden? Of net als bij de vele herbergen in Betlehem niet welkom zijn?
Met het overleggen van documenten zou zich vermoedelijk het eerste probleem aandienen. In het kerstverhaal gaat het stel zich inschrijven voor de volkstelling, van ID-kaarten zal naar ik aanneem dus nog geen sprake zijn geweest en strafbladen hadden ze vast ook niet in die tijd. Hoe kan dan ooit gecontroleerd worden of Jozef en Maria de 21 wel gepasseerd zijn, geen gevaar opleveren voor de openbare orde en veiligheid?
Misschien dat Jozef door zou mogen, omdat hij als timmerman een ambacht heeft waarmee hij onze samenleving tot nut kan zijn. Maar alvorens Maria en haar aankomende kroost zich bij hem zouden mogen voegen, dient hij het duurzaam en zelfstandig beschikken over voldoende middelen uit arbeid natuurlijk wel eerst aan te tonen. In geen geval mogen de nieuwkomers namelijk kostganger worden van de staat.
Bijkomende moeilijkheid is de twijfel over de duurzaamheid en exclusiviteit van de verhouding. Jozef en Maria zijn immers niet eens gehuwd. Zou er sprake zijn van een schijnrelatie wellicht? En dan is er nog de zwangerschap van Maria, die doet ook weinig goeds. Want van wie is dat kind als het niet van Jozef is en Maria bij hoog en laag beweert dat zij nooit gemeenschap heeft gehad met een man? Ook geloofwaardigheid is een afwijzingsgrond en dat Maria liegt en bedriegt, is zo klaar als een klontje. Een zwangere maagd, wij zijn natuurlijk ontzettend tolerant in dit land, maar gekke Henkie zijn we zeker niet!
Over het lot van de ezel durf ik überhaupt niet eens niet meer te beginnen. Immers, als er één schaap over de dam is… En dit geldt voor dieren vast nog meer dan voor mensen.
Welke Barmhartige Samaritaan zou zich anno nu melden met een kribbe en wat wierook? Wie het weet, mag het zeggen. Ik wens u allen een gezegend kerstfeest!
vrijdag 17 december 2010
zondag 28 november 2010
woensdag 24 november 2010
woensdag 27 oktober 2010
Could I've been
"Could I've been anyone other than me,
I wonder...sometimes I wonder"
(Dave Matthews - Dancing nancies)
_________________________________________
Want als...
Zou ik dan niet van bier hebben gehouden?
Of wel van koffie?
Als...zou ik dan de mavo hebben gedaan en nu heel graag een huisdier willen? Zou ik dan geen litteken hebben, maar bijvoorbeeld slechts één been? En/of bruine ogen?
Als...zou ik dan geen nagels gebeten hebben en piano spelen? Lange pijpenkrullen hebben gehad? Wees zijn geweest?
Zou ik, als...nu postzegels verzameld hebben misschien?
Rentenieren of werkloos zijn?
Zou ik nog leven überhaupt, als?
Of was ik dan
als...
mezelf niet meer geweest?
zaterdag 25 september 2010
Spreekbeurt
Nina zit in 4vmbo en moet een spreekbeurt doen. Zij kiest voor het onderwerp ‘vluchtelingen’, omdat ze dit interessant vindt en “het toch ook wel een groot probleem is”. Daar heeft Nina gelijk in, het ìs een interessant onderwerp en vooral als we de media mogen geloven ook een groot (voornamelijk financieel) probleem.
Nina legt uit wat vluchtelingen precies zijn en welke verschillende soorten en maten vluchtelingen je hebt. Ook vertelt ze over de verplichte inburgering die vluchtelingen de Nederlandse taal en cultuur zouden moeten bijbrengen. “Maar”, stelt Nina “omdat heel veel vluchtelingen natuurlijk analfabeet zijn, is het resultaat niet helemaal goed”.
Als slotsom van haar spreekbeurt heeft Nina de volgende stelling verzonnen: ‘Vluchtelingen moeten in de tijd dat ze hier in Nederland verblijven nog beter verzorgd worden dan dat ze nu al worden. Dus betere opvangplaatsen, goede kleding, goed eten. En als ze voor echt een lange tijd in Nederland blijven ook scholing.’ Nina is het niet met de stelling eens. “Dat zou ons uiteindelijk veel te veel geld kosten, want wij kunnen betalen voor hun onderdak en eten. En het zijn maar vluchtelingen. Tuurlijk mogen ze goed onderdak hebben. Maar er zijn ook genoeg Nederlanders die niet veel geld hebben en dan zouden de vluchtelingen zeg maar het nog beter hebben dan sommige Nederlanders.”
Ja en dat kan natuurlijk niet! Je moet er toch niet aan denken, wel? Dat je zelf een karige bijstandsuitkering hebt omdat je ècht niet werken kunt en dat zo’n vluchteling uit een of ander buitenland hier een beetje van onze centen op zijn luie krent geluk komt zitten zoeken.
Nina drukt zich mijn inziens wat ongelukkig uit, maar Nina is een meisje van 15 jaar en naast druk in de weer een eigen mening te vormen vooral bezig met merkbroeken, jongens en haar puistjes. Mijn verbazing gaat daarom meer uit naar volwassenen zonder acne en met eigen huis die zich soms minstens zo ongenuanceerd uitdrukken.
Want tsjonge jonge, welk een geluk valt vluchtelingen ten deel als ze noodgedwongen naar Nederland komen. Niet alleen is er hier veiligheid, maar vooral ook zoveel gezelligheid. Mensen die met de gordijnen open nieuwsgierig en gastvrij op hen zitten te wachten, als ze alleen maar aan zouden bellen. Een warm bad met oneindig veel mogelijkheden ver weg van geliefden en naasten. Maar ach, die kunnen hier zo naartoe gehaald worden als het even mee zit.
Nina laat nog wat foto’s de klas rondgaan en zucht even diep. Het zit erop. Zijn er nog vragen?
Nina legt uit wat vluchtelingen precies zijn en welke verschillende soorten en maten vluchtelingen je hebt. Ook vertelt ze over de verplichte inburgering die vluchtelingen de Nederlandse taal en cultuur zouden moeten bijbrengen. “Maar”, stelt Nina “omdat heel veel vluchtelingen natuurlijk analfabeet zijn, is het resultaat niet helemaal goed”.
Als slotsom van haar spreekbeurt heeft Nina de volgende stelling verzonnen: ‘Vluchtelingen moeten in de tijd dat ze hier in Nederland verblijven nog beter verzorgd worden dan dat ze nu al worden. Dus betere opvangplaatsen, goede kleding, goed eten. En als ze voor echt een lange tijd in Nederland blijven ook scholing.’ Nina is het niet met de stelling eens. “Dat zou ons uiteindelijk veel te veel geld kosten, want wij kunnen betalen voor hun onderdak en eten. En het zijn maar vluchtelingen. Tuurlijk mogen ze goed onderdak hebben. Maar er zijn ook genoeg Nederlanders die niet veel geld hebben en dan zouden de vluchtelingen zeg maar het nog beter hebben dan sommige Nederlanders.”
Ja en dat kan natuurlijk niet! Je moet er toch niet aan denken, wel? Dat je zelf een karige bijstandsuitkering hebt omdat je ècht niet werken kunt en dat zo’n vluchteling uit een of ander buitenland hier een beetje van onze centen op zijn luie krent geluk komt zitten zoeken.
Nina drukt zich mijn inziens wat ongelukkig uit, maar Nina is een meisje van 15 jaar en naast druk in de weer een eigen mening te vormen vooral bezig met merkbroeken, jongens en haar puistjes. Mijn verbazing gaat daarom meer uit naar volwassenen zonder acne en met eigen huis die zich soms minstens zo ongenuanceerd uitdrukken.
Want tsjonge jonge, welk een geluk valt vluchtelingen ten deel als ze noodgedwongen naar Nederland komen. Niet alleen is er hier veiligheid, maar vooral ook zoveel gezelligheid. Mensen die met de gordijnen open nieuwsgierig en gastvrij op hen zitten te wachten, als ze alleen maar aan zouden bellen. Een warm bad met oneindig veel mogelijkheden ver weg van geliefden en naasten. Maar ach, die kunnen hier zo naartoe gehaald worden als het even mee zit.
Nina laat nog wat foto’s de klas rondgaan en zucht even diep. Het zit erop. Zijn er nog vragen?
woensdag 22 september 2010
schaamte-oefening
Het zou de mensheid sieren als ze zichzelf eens wat minder serieus zou nemen.
Om u wat op weg te helpen, de volgende voorbeelden:
- ga op een mooie zonnige dag eens lekker uit wandelen met een banaan aan de lijn
- bestel onderweg friet met mayo bij de broodjeskraam in de stad
- en loop vervolgens eens bij miss Etam naar binnen met de vraag of ze ook mannenspijkerbroeken verkopen
- misschien weet een toevallige voorbijganger in Den Haag wel waar de koningin woont?
- of koop een bloemenbon voor €2,50 (vergeet dan uiteraard niet te vermelden dat het voor kado is)
- je kunt natuurlijk ook gewoon eens onbeschaamd gaan zitten smakken en knoeien bij een eerste internetdate
Warm aanbevolen door: Ozzemaaj
Met bijzondere dank aan: L.G. Wink
Om u wat op weg te helpen, de volgende voorbeelden:
- ga op een mooie zonnige dag eens lekker uit wandelen met een banaan aan de lijn
- bestel onderweg friet met mayo bij de broodjeskraam in de stad
- en loop vervolgens eens bij miss Etam naar binnen met de vraag of ze ook mannenspijkerbroeken verkopen
- misschien weet een toevallige voorbijganger in Den Haag wel waar de koningin woont?
- of koop een bloemenbon voor €2,50 (vergeet dan uiteraard niet te vermelden dat het voor kado is)
- je kunt natuurlijk ook gewoon eens onbeschaamd gaan zitten smakken en knoeien bij een eerste internetdate
Warm aanbevolen door: Ozzemaaj
Met bijzondere dank aan: L.G. Wink
donderdag 16 september 2010
Vriend Kruik
Naast vriend Zon heb ik een kruik als vriend.
Voor als vriend Zon verdwijnt of te slapjanusserig is om echt iets voor me te kunnen betekenen.
Vriend Kruik is warm en ligt altijd paraat. Op regenachtige dagen, bij vrieskou en zelfs in de zomer wanneer hij door mij verwaarloosd wordt en op een kluitje ligt met thermoshirt, pyjamabroek en skisokken. Het kan hem niet schelen, hij is trouw als een hond en wordt niet beïnvloed door buien noch stemming.
Vriend Kruik is paars. Geribbeld aan de ene kant en glad aan de andere. Ik ben zo op hem gesteld geraakt dat ik hem overal mee naartoe neem. Geen logeerpartij gaat voorbij zonder hem. Dit terwijl hij vaak helemaal niet welkom is en de mensen hem vierkant uitlachen.
Hij trotseert dit alles echter om mij immer ter zijde te staan. Hij weet dat ik bibber van gemis wanneer hij er niet is.
Geen illusie, geen pakketje met schroot.
Een mooiere vriendschap kan er in mijn ogen niet bestaan.
Voor als vriend Zon verdwijnt of te slapjanusserig is om echt iets voor me te kunnen betekenen.
Vriend Kruik is warm en ligt altijd paraat. Op regenachtige dagen, bij vrieskou en zelfs in de zomer wanneer hij door mij verwaarloosd wordt en op een kluitje ligt met thermoshirt, pyjamabroek en skisokken. Het kan hem niet schelen, hij is trouw als een hond en wordt niet beïnvloed door buien noch stemming.
Vriend Kruik is paars. Geribbeld aan de ene kant en glad aan de andere. Ik ben zo op hem gesteld geraakt dat ik hem overal mee naartoe neem. Geen logeerpartij gaat voorbij zonder hem. Dit terwijl hij vaak helemaal niet welkom is en de mensen hem vierkant uitlachen.
Hij trotseert dit alles echter om mij immer ter zijde te staan. Hij weet dat ik bibber van gemis wanneer hij er niet is.
Geen illusie, geen pakketje met schroot.
Een mooiere vriendschap kan er in mijn ogen niet bestaan.
zaterdag 28 augustus 2010
Ronja
Ik voelde me net Ronja de Roversdochter
Mijn haren door de war
Een gat in mijn knie
Een tak in mijn hand
Die tak was een speer
En de achtertuin een woud
Dat ik overzag vanuit mijn boomhut, de burcht
Ik deed alles in die hut
Ik at (dropjes) in de hut
Sliep in de hut
Oefende onnozele geluidjes in de hut
En deed net alsof ik nergens bang voor was in de hut
En als ik niet in de hut zat
Ging ik op zoek naar aardmannetjes en trollen
Rende ik rap in de rondte
Ik,
Samen met mijn fantasie
Op hol geslagen
Mijn haren door de war
Een gat in mijn knie
Een tak in mijn hand
Die tak was een speer
En de achtertuin een woud
Dat ik overzag vanuit mijn boomhut, de burcht
Ik deed alles in die hut
Ik at (dropjes) in de hut
Sliep in de hut
Oefende onnozele geluidjes in de hut
En deed net alsof ik nergens bang voor was in de hut
En als ik niet in de hut zat
Ging ik op zoek naar aardmannetjes en trollen
Rende ik rap in de rondte
Ik,
Samen met mijn fantasie
Op hol geslagen
maandag 9 augustus 2010
Bon
Als ik een bon was
Zou ik willen dat je bloemen met me kon kopen
Grote, protserige bloemen het liefst
Alles rood of gemengd
Met geel en blauw
Wilde bloemen
vers geplukt
Met klappende rozen
Dan zou ik bloeien
Als nooit tevoren
En nimmer verwelken
Als ik alleen maar een bon zou zijn
Zou ik willen dat je bloemen met me kon kopen
Grote, protserige bloemen het liefst
Alles rood of gemengd
Met geel en blauw
Wilde bloemen
vers geplukt
Met klappende rozen
Dan zou ik bloeien
Als nooit tevoren
En nimmer verwelken
Als ik alleen maar een bon zou zijn
donderdag 15 juli 2010
Weer of geen weer
Woensdag, 14 juli 2010
Door onze correspondent
NIJMEGEN – Zware regen- en onweersbuien, die gepaard gingen met zeer zware windstoten van 100 tot 120 kilometer per uur, trokken vanavond over het noordoosten van het land. Het KNMI gaf een weeralarm af wegens extreem slechte weersomstandigheden en de ANWB raadde weggebruikers aan tijdens de buien niet de weg op te gaan.
De apotheose van het aangekondigde noodweer trok omstreeks half zeven over de regio Nijmegen, juist toen Maja Wannet 10 minuten eerder op haar lesmotor had plaatsgenomen. Even daarvoor had zij schamper lachend bij rijschool NOVA aangegeven niet blij te zijn dat de rijles doorgang zou vinden, maar bij gebrek aan assertiviteit en het dreigende financiële verlies van €47,50 maakten dat zij toch aan de les begon.
Vlak voor vertrek had haar instructeur de buienradar nog geraadpleegd en geconstateerd dat de storm over een klein kwartier ter plaatse zou zijn. Naar buiten lopend gaf hij zijn pupil nog een bemoedigend schouderklopje en stelde haar gerust met de mededeling dat veiligheid voorop stond en we terug zouden gaan, mocht het al te bar worden.
Twee straten en drie bochten verderop brak het tot een ieders verbazing plotseling los. Niemand had kunnen bevroeden dat de atmosfeer zomaar ineens van het een op het andere moment ontploffen zou. Wannet werd op haar lesmotor heen en weer geslingerd over dan weer de ene, dan weer de andere weghelft. Het geluk wil dat er zich geheel toevallig op dat moment weinig andere weggebruikers op de weg bevonden. Dakpannen zag zij sierlijk van de daken vliegen en bomen spleten voor haar totaal bezoedelde vizier uiteen. In een bocht op een groot, open kruispunt, kreeg Wannet ten einde het spektakel compleet te maken een enorme tak op haar hoofd die zojuist door de wind van een boom was afgerukt. Dit was uiteraard geen enkel probleem daar de bestuurder van de lesmotor conform de veiligheidsregels van de rijschool uitgerust was met een volgens de Europese norm gekeurde helm. De bocht al ploeterend door een 5 centimeter diepe laag water eenmaal doorgekomen, kreeg Wannet via het intercomsysteem uiteindelijk het volgende bericht van haar instructeur: "Goed de bochten door blijven kijken Maja, niet teveel naar het met takken en dakpannen bezaaide, door water niet meer zichtbare wegdek".
Door onze correspondent
NIJMEGEN – Zware regen- en onweersbuien, die gepaard gingen met zeer zware windstoten van 100 tot 120 kilometer per uur, trokken vanavond over het noordoosten van het land. Het KNMI gaf een weeralarm af wegens extreem slechte weersomstandigheden en de ANWB raadde weggebruikers aan tijdens de buien niet de weg op te gaan.
De apotheose van het aangekondigde noodweer trok omstreeks half zeven over de regio Nijmegen, juist toen Maja Wannet 10 minuten eerder op haar lesmotor had plaatsgenomen. Even daarvoor had zij schamper lachend bij rijschool NOVA aangegeven niet blij te zijn dat de rijles doorgang zou vinden, maar bij gebrek aan assertiviteit en het dreigende financiële verlies van €47,50 maakten dat zij toch aan de les begon.
Vlak voor vertrek had haar instructeur de buienradar nog geraadpleegd en geconstateerd dat de storm over een klein kwartier ter plaatse zou zijn. Naar buiten lopend gaf hij zijn pupil nog een bemoedigend schouderklopje en stelde haar gerust met de mededeling dat veiligheid voorop stond en we terug zouden gaan, mocht het al te bar worden.
Twee straten en drie bochten verderop brak het tot een ieders verbazing plotseling los. Niemand had kunnen bevroeden dat de atmosfeer zomaar ineens van het een op het andere moment ontploffen zou. Wannet werd op haar lesmotor heen en weer geslingerd over dan weer de ene, dan weer de andere weghelft. Het geluk wil dat er zich geheel toevallig op dat moment weinig andere weggebruikers op de weg bevonden. Dakpannen zag zij sierlijk van de daken vliegen en bomen spleten voor haar totaal bezoedelde vizier uiteen. In een bocht op een groot, open kruispunt, kreeg Wannet ten einde het spektakel compleet te maken een enorme tak op haar hoofd die zojuist door de wind van een boom was afgerukt. Dit was uiteraard geen enkel probleem daar de bestuurder van de lesmotor conform de veiligheidsregels van de rijschool uitgerust was met een volgens de Europese norm gekeurde helm. De bocht al ploeterend door een 5 centimeter diepe laag water eenmaal doorgekomen, kreeg Wannet via het intercomsysteem uiteindelijk het volgende bericht van haar instructeur: "Goed de bochten door blijven kijken Maja, niet teveel naar het met takken en dakpannen bezaaide, door water niet meer zichtbare wegdek".
donderdag 8 juli 2010
Dat zit wel snor
"Volgens mijn hep je geen post vandaag"
"Ben je op vakansie gewees?"
"Je had nog bezoek van de middag!"
"Heb je een nieuwe auto?"
"Jij gaat ook nooit es naar die pizzaboer hier op de hoek"
"En kijkte gij het WK nou ook eens een keertje bij jouw eigen thuis?"
"Ik zag dat er zo wat spaken missen in je voorwiel. Voor een dansje en een scheet zet ik er een paar nieuwe voor je in."
Ik denk dat ik met recht mag zeggen dat het met de sociale controle bij mij in de buurt helemaal snor zit!
"Ben je op vakansie gewees?"
"Je had nog bezoek van de middag!"
"Heb je een nieuwe auto?"
"Jij gaat ook nooit es naar die pizzaboer hier op de hoek"
"En kijkte gij het WK nou ook eens een keertje bij jouw eigen thuis?"
"Ik zag dat er zo wat spaken missen in je voorwiel. Voor een dansje en een scheet zet ik er een paar nieuwe voor je in."
Ik denk dat ik met recht mag zeggen dat het met de sociale controle bij mij in de buurt helemaal snor zit!
dinsdag 29 juni 2010
Kronenburgerpark
De meisjes met de staartjes springen uit de klimboom en laten zich languit op het gras vallen
"1,2,3,4...ik heb er vier!"
"HA, ik lekker zes"
Zes schrammen van al het klauteren en klimmen
En eentje daarvan met bloed en al
Ze rennen terug naar hun boom
Nog lang niet uitgerust
Maar geen tijd te verliezen
Het ene Staartje hangt alweer bovenin
voordat het andere Staartje er erg in heeft
Met één arm los, zwaait Staartje 1 naar beneden
Naar de onderste tak
Waar Staartje 2 uitlegt:
"Jij was beter in klimmen...
...en ik kon heel mooi zingen, oke?"
"En jij was jaloers op mijn zangstem", voegt ze er nog aan toe
Een kakafonie van Tarzangeluiden gecombineerd met K3-gepiep galmt door het Kronenburgerpark
Kon ik nu maar mee doen
Was ik nu maar net zo stoer en atlethisch als Tarzan
Of net zo onbeschaamd als Kathleen
"1,2,3,4...ik heb er vier!"
"HA, ik lekker zes"
Zes schrammen van al het klauteren en klimmen
En eentje daarvan met bloed en al
Ze rennen terug naar hun boom
Nog lang niet uitgerust
Maar geen tijd te verliezen
Het ene Staartje hangt alweer bovenin
voordat het andere Staartje er erg in heeft
Met één arm los, zwaait Staartje 1 naar beneden
Naar de onderste tak
Waar Staartje 2 uitlegt:
"Jij was beter in klimmen...
...en ik kon heel mooi zingen, oke?"
"En jij was jaloers op mijn zangstem", voegt ze er nog aan toe
Een kakafonie van Tarzangeluiden gecombineerd met K3-gepiep galmt door het Kronenburgerpark
Kon ik nu maar mee doen
Was ik nu maar net zo stoer en atlethisch als Tarzan
Of net zo onbeschaamd als Kathleen
woensdag 16 juni 2010
Liedje
Ik dacht en
Hij zong het
Dat we nog tijd genoeg hebben
Om beter te weten
Dat het niet altijd leuk is
Om verstandig te zijn
Dat dingen mis gaan
Of over
Maar spijt toch geen zin heeft
Geniet beter maar
Hij zong het
Dat we nog tijd genoeg hebben
Om beter te weten
Dat het niet altijd leuk is
Om verstandig te zijn
Dat dingen mis gaan
Of over
Maar spijt toch geen zin heeft
Geniet beter maar
woensdag 9 juni 2010
Dwingeland
Tuurlijk Hendrik, dan stem jij toch fijn VVD!
...
Ja, hoef je me niet zo raar aan te kijken?
Je moet het zèlf weten.
Het is jouw stem, niet de mijne.
En ik wil je natuurlijk nergens toe dwingen.
Aan mij zal het niet liggen hoor!
...
Ik zal je er heus niet op veroordelen.
Als jij er mee in het reine kunt komen als Rutte straks in het zadel gehesen wordt... Jij moet het voor jezelf zien te verantwoorden hè?
Ik kan prima leven met mezelf en met wat ik stem.
Jij ook?
...
Nou?
Hendrik?
Joehoe..
...
Ja, hoef je me niet zo raar aan te kijken?
Je moet het zèlf weten.
Het is jouw stem, niet de mijne.
En ik wil je natuurlijk nergens toe dwingen.
Aan mij zal het niet liggen hoor!
...
Ik zal je er heus niet op veroordelen.
Als jij er mee in het reine kunt komen als Rutte straks in het zadel gehesen wordt... Jij moet het voor jezelf zien te verantwoorden hè?
Ik kan prima leven met mezelf en met wat ik stem.
Jij ook?
...
Nou?
Hendrik?
Joehoe..
vrijdag 4 juni 2010
Zeep
Alles smaakt naar zeep de laatste tijd
Alsof er een kleine dispenser in mijn mondhoek zit
Mijn appel smaakt naar zeep
De melk in de ochtend
Ik proef zeep in mijn pasta
En ook op mijn broodje filet americain
Zit zeep in plaats van peper
En ik kan het weten
Want ik heb zeep gegeten
Het leken net kleine zuurtjes
In alle kleuren die ik mooi en lelijk vond
En onze kinderogen tuurden er al dagenlang naar
Onze speekselklieren smeekten onze ouders
Maar die waren meedogenloos
Ze hadden zich de moeite kunnen besparen
Want toen we bij vertrek uit het hotel
Er ieder eentje mochten opsnoepen
Bleken het dus zeepjes te zijn
Zeepjes in alle kleuren
Die ik mooi en lelijk vond
Alsof er een kleine dispenser in mijn mondhoek zit
Mijn appel smaakt naar zeep
De melk in de ochtend
Ik proef zeep in mijn pasta
En ook op mijn broodje filet americain
Zit zeep in plaats van peper
En ik kan het weten
Want ik heb zeep gegeten
Het leken net kleine zuurtjes
In alle kleuren die ik mooi en lelijk vond
En onze kinderogen tuurden er al dagenlang naar
Onze speekselklieren smeekten onze ouders
Maar die waren meedogenloos
Ze hadden zich de moeite kunnen besparen
Want toen we bij vertrek uit het hotel
Er ieder eentje mochten opsnoepen
Bleken het dus zeepjes te zijn
Zeepjes in alle kleuren
Die ik mooi en lelijk vond
donderdag 3 juni 2010
Dubbeltje op z'n kant
Ik ben nooit bang geweest om voor grote groepen te staan, in het openbaar te spreken en mijn mening te laten horen. Rode vlekken in mijn nek krijg ik niet, geen trillende onderlip, geen gestotter. Blozen kan ik wèl goed, maar mijn papa heeft mij vroeger wijsgemaakt dat blozen mooi is en voor het gemak geloof ik daar nog altijd in. De spanning en opwinding voorafgaand aan een optreden vrees ik niet, maar vind ik juist leuk. Het geeft een grappig gevoel in je buik, alsof je verliefd bent. Ja, stiekem sta ik gewoon heel graag in de schijnwerpers. Als kind ging ik tijdens het eten al bovenop mijn stoel staan om de aandacht op me te vestigen en deed ik trucjes op de verjaardag van mijn oma, waarna ik van iedereen een dubbeltje kreeg. Naast leuk was het dus ook nog eens bijzonder lucratief.
Met dit gegeven in mijn achterhoofd zei ik onlangs enthousiast ‘ja’ op de vraag of ik wilde deelnemen aan een radiodebat in het kader van de verkiezingen. Het zou gaan over integratie en inburgering en ze zochten nog iemand die vanuit de praktijk een bijdrage kon leveren aan de discussie tussen twee coryfeeën uit de politiek.
Een uur voor de uitzending sloeg de nervositeit toe, toen ik gebeld werd door de persvoorlichter van het landelijk bureau en bleek dat het helemaal niet de bedoeling was geweest dat er ‘zomaar iemand’ landelijke media te woord zou staan. Zomaar iemand zonder mediatraining, zonder gedegen voorbereiding, zonder ervaring. Zomaar iemand die het gewoon ‘leuk’ vond en misschien hoopte achteraf van iedereen een dubbeltje te krijgen.
Even later zat ik daar dan met een grote microfoon voor mijn neus en ineens was het geen kinderspel meer. Mijn stem was in het hele land hoorbaar en enigszins geïntimideerd door dit idee, vroeg ik me vlak voordat we de ether in gingen af wat er zou gebeuren als ik nu 'poep' zou zeggen? Dan zou mijn optreden in ieder geval niet onopgemerkt blijven.
De discussie was gewiekst en ging rap. De twee kemphanen wisten hun mondje aardig te roeren en ik had moeite ertussen te komen. Mijn hart bonkte in mijn keel en even flitsten de doemscenario´s aan mijn vizier voorbij. Ik haalde diep adem, wiebelde wat met mijn hoofd heen en weer en zo werd ik mijn zenuwen dan toch nog de baas. Dapper klauterde ik bovenop mijn stoel en deed mijn trucje.
Later die avond kreeg ik er van een vriend één duppie voor.
Tevreden blozend nam ik deze in ontvangst...
Met dit gegeven in mijn achterhoofd zei ik onlangs enthousiast ‘ja’ op de vraag of ik wilde deelnemen aan een radiodebat in het kader van de verkiezingen. Het zou gaan over integratie en inburgering en ze zochten nog iemand die vanuit de praktijk een bijdrage kon leveren aan de discussie tussen twee coryfeeën uit de politiek.
Een uur voor de uitzending sloeg de nervositeit toe, toen ik gebeld werd door de persvoorlichter van het landelijk bureau en bleek dat het helemaal niet de bedoeling was geweest dat er ‘zomaar iemand’ landelijke media te woord zou staan. Zomaar iemand zonder mediatraining, zonder gedegen voorbereiding, zonder ervaring. Zomaar iemand die het gewoon ‘leuk’ vond en misschien hoopte achteraf van iedereen een dubbeltje te krijgen.
Even later zat ik daar dan met een grote microfoon voor mijn neus en ineens was het geen kinderspel meer. Mijn stem was in het hele land hoorbaar en enigszins geïntimideerd door dit idee, vroeg ik me vlak voordat we de ether in gingen af wat er zou gebeuren als ik nu 'poep' zou zeggen? Dan zou mijn optreden in ieder geval niet onopgemerkt blijven.
De discussie was gewiekst en ging rap. De twee kemphanen wisten hun mondje aardig te roeren en ik had moeite ertussen te komen. Mijn hart bonkte in mijn keel en even flitsten de doemscenario´s aan mijn vizier voorbij. Ik haalde diep adem, wiebelde wat met mijn hoofd heen en weer en zo werd ik mijn zenuwen dan toch nog de baas. Dapper klauterde ik bovenop mijn stoel en deed mijn trucje.
Later die avond kreeg ik er van een vriend één duppie voor.
Tevreden blozend nam ik deze in ontvangst...
vrijdag 28 mei 2010
De moeder van Freddy
In zijn grote felgroene zwembroek komt hij de douches binnen lopen. Ik sta met allemaal sop in mijn haar, dat langzaam naar mijn gezicht afglijdt.
Ik knijp mijn ogen dicht.
Als ik ze weer open doe, staat hij roerloos voor me en kijkt me glazig doch doordringend aan.
Hij staat te dichtbij me. Ik doe een stap naar achteren en bots tegen de tegeltjesmuur.
Glimlach, want ik vind het eigenlijk onaardig dat ik afstand van hem neem. Hij doet niks verkeerd, cijfert niet en houdt zijn zwembroek keurig aan. Hij kijkt alleen en op zichzelf is daar niks mis mee.
Zijn moeder probeert zijn aandacht af te leiden, maar haar zoon kan zich bijzonder goed concentreren, laat zich niet zomaar storen.
Om het ijs wat te breken zeg ik: "Hoi". Hij zegt niets, heeft eigenlijk al genoeg gezegd ook.
"Mooie zwembroek, lekker vrolijk", probeer ik nog eens en vervolg het uitwassen van mijn haren op geveinsde ontspannen wijze.
Hij houdt zijn hoofd schuin, eerst links, dan rechts. Strekt zijn arm uit en raakt mijn gezicht aan.
Moeder staat wat moedeloos op afstand even zo schaapachtig te glimlachen als ik daarnet: "Alleen kijken met de ogen Freddy!".
Ik zeg Freddy dat ik dat wel een goed idee vind van mama.
"Kom maar hier Freddy, je kunt vanaf hier ook kijken", poogt moeder goedbedoeld.
Ze komt niet naderbij, onderneemt geen verdere aktie om Freddy werkelijk in beweging te krijgen. Weet wellicht uit ervaring dat dit averechts kan werken en hoopt vooralsnog een drama te voorkomen.
Ik besluit moeder een handje te helpen en net te doen alsof het pisstraaltje het sop al uit mijn haar heeft gespoeld. Ik loop weg uit de douches richting kleedkamers, "dag Freddy".
Zonder te kijken weet ik dat Freddy me volgt. Als een soort van slaapwandelaar, armen iets vooruit.
Met ietwat wanhopiger stem nu, roept moeder: "Freddy, blijf je hier?".
Blijkbaar is de keus aan Freddy en dan is deze gemakkelijk gemaakt. Freddy wil liever met mij mee naar de kleedkamers.
Moeder komt nu toch onder de douche vandaan. Haar volgende wapen komt uit haar trukendoos te voorschijn om zoonlief tot de orde te roepen: "Freddy kom eens terug bij mama. Er zijn hier nog meer mooie meisjes om naar te kijken".
Ik knijp mijn ogen dicht.
Als ik ze weer open doe, staat hij roerloos voor me en kijkt me glazig doch doordringend aan.
Hij staat te dichtbij me. Ik doe een stap naar achteren en bots tegen de tegeltjesmuur.
Glimlach, want ik vind het eigenlijk onaardig dat ik afstand van hem neem. Hij doet niks verkeerd, cijfert niet en houdt zijn zwembroek keurig aan. Hij kijkt alleen en op zichzelf is daar niks mis mee.
Zijn moeder probeert zijn aandacht af te leiden, maar haar zoon kan zich bijzonder goed concentreren, laat zich niet zomaar storen.
Om het ijs wat te breken zeg ik: "Hoi". Hij zegt niets, heeft eigenlijk al genoeg gezegd ook.
"Mooie zwembroek, lekker vrolijk", probeer ik nog eens en vervolg het uitwassen van mijn haren op geveinsde ontspannen wijze.
Hij houdt zijn hoofd schuin, eerst links, dan rechts. Strekt zijn arm uit en raakt mijn gezicht aan.
Moeder staat wat moedeloos op afstand even zo schaapachtig te glimlachen als ik daarnet: "Alleen kijken met de ogen Freddy!".
Ik zeg Freddy dat ik dat wel een goed idee vind van mama.
"Kom maar hier Freddy, je kunt vanaf hier ook kijken", poogt moeder goedbedoeld.
Ze komt niet naderbij, onderneemt geen verdere aktie om Freddy werkelijk in beweging te krijgen. Weet wellicht uit ervaring dat dit averechts kan werken en hoopt vooralsnog een drama te voorkomen.
Ik besluit moeder een handje te helpen en net te doen alsof het pisstraaltje het sop al uit mijn haar heeft gespoeld. Ik loop weg uit de douches richting kleedkamers, "dag Freddy".
Zonder te kijken weet ik dat Freddy me volgt. Als een soort van slaapwandelaar, armen iets vooruit.
Met ietwat wanhopiger stem nu, roept moeder: "Freddy, blijf je hier?".
Blijkbaar is de keus aan Freddy en dan is deze gemakkelijk gemaakt. Freddy wil liever met mij mee naar de kleedkamers.
Moeder komt nu toch onder de douche vandaan. Haar volgende wapen komt uit haar trukendoos te voorschijn om zoonlief tot de orde te roepen: "Freddy kom eens terug bij mama. Er zijn hier nog meer mooie meisjes om naar te kijken".
woensdag 26 mei 2010
Gewoon
Doe maar gewoon
Maar ik houd niet van gewoon
Ik wil niet gewoon
Ik zie ook geen reden voor gewoon
Gewoonweg niet
Gewoon is niet gek en verre van genoeg
'Gewoon lekker' vind ik gewoonlijk niet zo bijzonder
'Gewoontegetrouw' valt gewoonlijk niet op
'Gewoon gebleven' wil zeggen dat je nooit iets speciaals was
En 'gewoon mooi' is iets vinden zonder te weten waarom
Als mijn geluk ooit gewoon wordt
Dan ga ik daar gewoon iets aan doen
Gewoon doén
Omdat ik liever buitengewoon geluk heb
En toen was geluk heel iets vreemds
Maar ik houd niet van gewoon
Ik wil niet gewoon
Ik zie ook geen reden voor gewoon
Gewoonweg niet
Gewoon is niet gek en verre van genoeg
'Gewoon lekker' vind ik gewoonlijk niet zo bijzonder
'Gewoontegetrouw' valt gewoonlijk niet op
'Gewoon gebleven' wil zeggen dat je nooit iets speciaals was
En 'gewoon mooi' is iets vinden zonder te weten waarom
Als mijn geluk ooit gewoon wordt
Dan ga ik daar gewoon iets aan doen
Gewoon doén
Omdat ik liever buitengewoon geluk heb
En toen was geluk heel iets vreemds
woensdag 12 mei 2010
Oeps
Juist op het moment dat ik mijn fiets optil en hem achter in de kofferbak wil gooien, vraagt hij me of hij helpen kan. Ik plaats mijn fiets terug op de grond en glimlach. Een vriendelijk gebaar sla je immers niet af, ook niet wanneer het overbodig is. Ik pak de achterkant van mijn fiets opnieuw op. Misschien had ik dit aan hem moeten laten als ik net zo vriendelijk was geweest als hij, maar ik ben niet vriendelijk. Ik heb haast en hij stoort. Onhandig pakt hij dan maar mijn stuur beet en begint er mee te wiebelen, waardoor ik bij de manoeuvre van het insteken vast kom te zitten. Het spatbord port pijnlijk in mijn kuit, maar meneer heeft niks in de gaten totdat mijn vrolijk gestippelde panty een grote scheur laat zien.
Hij doet alsof hij mijn ontblote onderbeen niet ziet en kletst erover heen “doe je dit wel vaker?”. “Fietsen inladen op het station?”, vraag ik dan toch nog smalend lachend. Hij zegt niks meer. Ik kijk hem aan en breng zijn ogen naar het gat in mijn panty. Dat is natuurlijk een beetje flauw, maar ik kan het niet laten. “Oeps”, zegt hij en pardoes vind ik ‘oeps’ maar een stom woord. Dat heb je soms, dat woorden stom worden omdat bepaalde mensen ze uitspreken.
Ik sta nog steeds in een soort van houdgreep en mijn armspieren beginnen de allervriendelijkste aanwezigheid van deze brave borst ook steeds minder te waarderen. Ik probeer hem kwiek duidelijk te maken hoe hij de fiets het beste kan draaien om verdere narigheid te voorkomen. En of hij mijn aanwijzingen nu niet goed begrepen heeft, gewoon eigenwijs is of stiekem helemaal niet vriendelijk, maar heel gewiekst in het lastigvallen van meisjes in korte rokjes, weet ik niet. Hij wendt de fiets in ieder geval zodanig dat ik erover heen klap en in mijn eigen kofferbak beland met mijn gezicht in de kettingkast. “Oeps”, zegt hij weer.
Hij is dan wel weer zo vriendelijk me aan mijn rokje uit het smeer te bevrijden, waardoor het jurkje dat ik aan heb de rest van de dag onherstelbaar uitgerekt achter mijn kont aan dribbelt. Het goede nieuws is dat je zou kunnen zeggen dat mijn rijwiel inmiddels wel in de auto ligt. Derhalve lijkt het me de hoogste tijd mijn weldoener met een besmeurd gezicht te danken voor zijn edelmoedige hartelijkheid op deze vroege ochtend. Zo zijn er nog maar weinig tegenwoordig, aardige mensen. Goh ja, hoe ga je ermee om?
Hij doet alsof hij mijn ontblote onderbeen niet ziet en kletst erover heen “doe je dit wel vaker?”. “Fietsen inladen op het station?”, vraag ik dan toch nog smalend lachend. Hij zegt niks meer. Ik kijk hem aan en breng zijn ogen naar het gat in mijn panty. Dat is natuurlijk een beetje flauw, maar ik kan het niet laten. “Oeps”, zegt hij en pardoes vind ik ‘oeps’ maar een stom woord. Dat heb je soms, dat woorden stom worden omdat bepaalde mensen ze uitspreken.
Ik sta nog steeds in een soort van houdgreep en mijn armspieren beginnen de allervriendelijkste aanwezigheid van deze brave borst ook steeds minder te waarderen. Ik probeer hem kwiek duidelijk te maken hoe hij de fiets het beste kan draaien om verdere narigheid te voorkomen. En of hij mijn aanwijzingen nu niet goed begrepen heeft, gewoon eigenwijs is of stiekem helemaal niet vriendelijk, maar heel gewiekst in het lastigvallen van meisjes in korte rokjes, weet ik niet. Hij wendt de fiets in ieder geval zodanig dat ik erover heen klap en in mijn eigen kofferbak beland met mijn gezicht in de kettingkast. “Oeps”, zegt hij weer.
Hij is dan wel weer zo vriendelijk me aan mijn rokje uit het smeer te bevrijden, waardoor het jurkje dat ik aan heb de rest van de dag onherstelbaar uitgerekt achter mijn kont aan dribbelt. Het goede nieuws is dat je zou kunnen zeggen dat mijn rijwiel inmiddels wel in de auto ligt. Derhalve lijkt het me de hoogste tijd mijn weldoener met een besmeurd gezicht te danken voor zijn edelmoedige hartelijkheid op deze vroege ochtend. Zo zijn er nog maar weinig tegenwoordig, aardige mensen. Goh ja, hoe ga je ermee om?
vrijdag 23 april 2010
Touwtje van worstjes
Een bejaard, krom vrouwtje
Loopt met haar hondje
Over straat
Ze laat hem uit
Aan een touwtje
Een touwtje van worstjes
Een stokoude man
Rijdt met zijn scootmobiel
Over de crossbaan
En lacht
Omdat het leven leeft
En nog lang niet ten einde is
Loopt met haar hondje
Over straat
Ze laat hem uit
Aan een touwtje
Een touwtje van worstjes
Een stokoude man
Rijdt met zijn scootmobiel
Over de crossbaan
En lacht
Omdat het leven leeft
En nog lang niet ten einde is
zaterdag 17 april 2010
Saai sprookje
In een land hier heel dichtbij
Woonden eens twee hele gewone mensen
Mooi waren ze geen van beiden
Niet dat ze pukkels hadden
misvormde gezichten of
wanstaltige lijven
Er was alleen niks aan
Niks dat je aandacht vasthield
Zij leefden hun leven
Zonder vallen en opstaan
In een niet erg uitgesproken huis
van normaal formaat
en met weinig opsmuk
In een onopvallende buurt
met nietszeggende buren
Ze hadden geen kinderen
En dat was ook maar beter zo
Want niet lang daarna
gingen ze alsnog uit elkaar
Zonder ooit iets gedeeld te hebben
Niemand had het over ze
En interessant genoeg voor een sprookje waren zij niet
Zo leefden zij
Gescheiden van elkaar
Nog lang en
Gedachteloos
Woonden eens twee hele gewone mensen
Mooi waren ze geen van beiden
Niet dat ze pukkels hadden
misvormde gezichten of
wanstaltige lijven
Er was alleen niks aan
Niks dat je aandacht vasthield
Zij leefden hun leven
Zonder vallen en opstaan
In een niet erg uitgesproken huis
van normaal formaat
en met weinig opsmuk
In een onopvallende buurt
met nietszeggende buren
Ze hadden geen kinderen
En dat was ook maar beter zo
Want niet lang daarna
gingen ze alsnog uit elkaar
Zonder ooit iets gedeeld te hebben
Niemand had het over ze
En interessant genoeg voor een sprookje waren zij niet
Zo leefden zij
Gescheiden van elkaar
Nog lang en
Gedachteloos
donderdag 15 april 2010
Terugvordering
Teruggeven zeg ik je
Nu!
Het is van mij
Mijn hart
Wat dacht je? Hè?
Dat je het zomaar voor jezelf kon houden
Natuurlijk niet
Oen!
Sommige dingen krijg je nooit helemaal
Alleen in bruikleen
'Bij misbruik volgt terugvordering'
Ho ho, niet verstoppen ineens
Ik vind em toch wel terug
Hij klopt nogsteeds
En waag het eens
Hem nu tegen de grond te kwakken
Dat doe je maar mooi met je eigen hart
tsss
Uilskuiken dat je bent.
Nu!
Het is van mij
Mijn hart
Wat dacht je? Hè?
Dat je het zomaar voor jezelf kon houden
Natuurlijk niet
Oen!
Sommige dingen krijg je nooit helemaal
Alleen in bruikleen
'Bij misbruik volgt terugvordering'
Ho ho, niet verstoppen ineens
Ik vind em toch wel terug
Hij klopt nogsteeds
En waag het eens
Hem nu tegen de grond te kwakken
Dat doe je maar mooi met je eigen hart
tsss
Uilskuiken dat je bent.
Proefpersoon
Hij zag eruit als een proefpersoon
Iemand die niet leefde
Niet echt
Iemand die alles best vond
Volledig was lamgelegd
Hij protesteerde niet
Mopperde niet
Een kniesoor die daarop let
En dat deed dus ook niemand
Eenzaamheid op een driekamerflat
Iemand die niet leefde
Niet echt
Iemand die alles best vond
Volledig was lamgelegd
Hij protesteerde niet
Mopperde niet
Een kniesoor die daarop let
En dat deed dus ook niemand
Eenzaamheid op een driekamerflat
woensdag 31 maart 2010
Brief aan vluchteling
Beste vluchteling,
Allereerst mijn nederige excuses dat ik je niet gewoon bij naam noem. Dat komt natuurlijk ontzettend onpersoonlijk over. Zelf had ik het eerlijk gezegd ook liever anders gezien, maar het is wat lastig zie je, omdat ik je naam simpelweg niet ken.
Toch dacht ik dat het leuk was je te schrijven, je woont hier al een tijdje en we hebben elkaar nog altijd niet ontmoet. Misschien vind je het gek brieven te krijgen van mensen die je niet kent. Ik moet bekennen dat ik zelf ook niet vaak naar onbekenden schrijf.
Goed, inmiddels heb je je dus opgewerkt van asielzoeker tot vluchteling. Naar verluid was dat geen gemakkelijke noch gezwinde promotie. Wellicht wat ongepast, toch wil ik je ermee feliciteren. Van harte, je bent welkom! Dat was je al, maar ik kan me voorstellen dat dat zo niet voelde toen je de toedracht voor jouw aanwezigheid hier in Nederland bij de IND op tafel moest leggen en je verhaal vervolgens jarenlang ter discussie werd gesteld. Voel je je inmiddels meer welkom dan toentertijd? En sinds wanneer dan wel? Sinds je bij je eerste verblijfsvergunning een Delfts Blauwe aardappel ontving? Of sinds je brieven ontvangt van wild(e) vreemden?
Eigenlijk wil ik nog zoveel meer van je weten. Of het je bijvoorbeeld wel eens is gebeurd dat je per ongeluk in de supermarkt een blikje erwtjes en worteltjes op je hoofd hebt gezet? Ik zou dat niet raar vinden namelijk, ik herinner me dat ikzelf op een gegeven moment in een winkel in Nigeria was om een tandenborstel te kopen en uit een soort automatisme naar alle 82 andere typen tandenborstels op zoek was (die met criss-cross borstelharen en pulserende kop ter stimulatie van het tandvlees bijvoorbeeld). En heb je nooit de neiging af te dingen bij de kassa van de Plus? In de winter zonder jas naar buiten te lopen omdat de zon schijnt? Ikzelf heb veelvuldig na een maaltijd in Afrika op een toetje zitten wachten dat nooit kwam en ben ooit gaan rennen voor de trein in Ghana omdat deze een minuut later vertrekken zou. Je weet maar nooit..
Ik ben misschien wat afgedwaald in mijn brief aan jou. Maar dit is wat ik zeggen wou: Dat als ik je tegenkom op straat, ik je misschien voorbij loop omdat ik je niet herken, maar zul je me dan doen stilstaan? Om me jouw naam te vertellen, samen erwtjes en worteltjes te eten met een toetje en dat je me daarna helpt een tandenborstel uit te kiezen.
Lieve groet,
Ozzemaaj
Allereerst mijn nederige excuses dat ik je niet gewoon bij naam noem. Dat komt natuurlijk ontzettend onpersoonlijk over. Zelf had ik het eerlijk gezegd ook liever anders gezien, maar het is wat lastig zie je, omdat ik je naam simpelweg niet ken.
Toch dacht ik dat het leuk was je te schrijven, je woont hier al een tijdje en we hebben elkaar nog altijd niet ontmoet. Misschien vind je het gek brieven te krijgen van mensen die je niet kent. Ik moet bekennen dat ik zelf ook niet vaak naar onbekenden schrijf.
Goed, inmiddels heb je je dus opgewerkt van asielzoeker tot vluchteling. Naar verluid was dat geen gemakkelijke noch gezwinde promotie. Wellicht wat ongepast, toch wil ik je ermee feliciteren. Van harte, je bent welkom! Dat was je al, maar ik kan me voorstellen dat dat zo niet voelde toen je de toedracht voor jouw aanwezigheid hier in Nederland bij de IND op tafel moest leggen en je verhaal vervolgens jarenlang ter discussie werd gesteld. Voel je je inmiddels meer welkom dan toentertijd? En sinds wanneer dan wel? Sinds je bij je eerste verblijfsvergunning een Delfts Blauwe aardappel ontving? Of sinds je brieven ontvangt van wild(e) vreemden?
Eigenlijk wil ik nog zoveel meer van je weten. Of het je bijvoorbeeld wel eens is gebeurd dat je per ongeluk in de supermarkt een blikje erwtjes en worteltjes op je hoofd hebt gezet? Ik zou dat niet raar vinden namelijk, ik herinner me dat ikzelf op een gegeven moment in een winkel in Nigeria was om een tandenborstel te kopen en uit een soort automatisme naar alle 82 andere typen tandenborstels op zoek was (die met criss-cross borstelharen en pulserende kop ter stimulatie van het tandvlees bijvoorbeeld). En heb je nooit de neiging af te dingen bij de kassa van de Plus? In de winter zonder jas naar buiten te lopen omdat de zon schijnt? Ikzelf heb veelvuldig na een maaltijd in Afrika op een toetje zitten wachten dat nooit kwam en ben ooit gaan rennen voor de trein in Ghana omdat deze een minuut later vertrekken zou. Je weet maar nooit..
Ik ben misschien wat afgedwaald in mijn brief aan jou. Maar dit is wat ik zeggen wou: Dat als ik je tegenkom op straat, ik je misschien voorbij loop omdat ik je niet herken, maar zul je me dan doen stilstaan? Om me jouw naam te vertellen, samen erwtjes en worteltjes te eten met een toetje en dat je me daarna helpt een tandenborstel uit te kiezen.
Lieve groet,
Ozzemaaj
zaterdag 20 maart 2010
Viva la Vida
Mijn ipod heeft zo zijn eigen willetje. Lievelingsnummers worden mij, onder het mom van random plaatjes draaien (uhuh), te pas en te onpas opgedrongen. Het stadium der subtiele aanbeveling lijkt mijn ipod ver voorbij.
Het is niet zo dat ik het niet snap ofzo. Heus wel, zelf ben ik eigenlijk geen haar beter en smeer ik mijn vrienden met grote regelmaat ongevraagd mijn nieuwste vondsten of mooiste evergreens aan. Terwijl ik de liedjes draai, hoeven ze alleen maar even stil te zijn en sta ik ondertussen uitgelaten en overenthousiast voor hun neus te springen. Vervolgens is het dan wel de bedoeling dat ze zeggen dat ze het ook zulke mooie muziek vinden. Anders ben ik teleurgesteld, evenzeer in hun muzieksmaak als in hun vriendschap. Kleine moeite toch?
Zou mijn ipod dit soort sentimenten nou ook kennen als muziekliefhebber? Dat hij eigenlijk laaiend is wanneer ik zijn favoriete nummer 'Viva la Vida' van Coldplay voor de zoveelste keer doorklik? Hoewel hij sportief genoeg is de door mij aangevraagde plaatjes nog te draaien, moet ik zeggen dat hij de laatste tijd wel wat kortaf overkomt.
De oplossing ligt voor de hand, haal dat nummer eraf! Los van het feit dat ik benieuwd ben of dit überhaupt zoden aan de dijk zet, omdat hij bijvoorbeeld in het geheim ergens een back-upje heeft liggen, heb ik hier toch moeite mee. Ik vind het lullig. Ik zou het mijn vrienden ook niet bepaald in dank afnemen wanneer zij mijn lievelingsplaten in stukken breken en door de wc trachten te spoelen terwijl ik de telemarketeer van de Nederlandse Energie Maatschappij net sta af te poeieren.
Daarom heb ik besloten mijn ipod gratie te schenken, we hebben allemaal onze makken. Zo zijn er mensen die zich ergeren aan apparaten. Lang leve het leven!
Het is niet zo dat ik het niet snap ofzo. Heus wel, zelf ben ik eigenlijk geen haar beter en smeer ik mijn vrienden met grote regelmaat ongevraagd mijn nieuwste vondsten of mooiste evergreens aan. Terwijl ik de liedjes draai, hoeven ze alleen maar even stil te zijn en sta ik ondertussen uitgelaten en overenthousiast voor hun neus te springen. Vervolgens is het dan wel de bedoeling dat ze zeggen dat ze het ook zulke mooie muziek vinden. Anders ben ik teleurgesteld, evenzeer in hun muzieksmaak als in hun vriendschap. Kleine moeite toch?
Zou mijn ipod dit soort sentimenten nou ook kennen als muziekliefhebber? Dat hij eigenlijk laaiend is wanneer ik zijn favoriete nummer 'Viva la Vida' van Coldplay voor de zoveelste keer doorklik? Hoewel hij sportief genoeg is de door mij aangevraagde plaatjes nog te draaien, moet ik zeggen dat hij de laatste tijd wel wat kortaf overkomt.
De oplossing ligt voor de hand, haal dat nummer eraf! Los van het feit dat ik benieuwd ben of dit überhaupt zoden aan de dijk zet, omdat hij bijvoorbeeld in het geheim ergens een back-upje heeft liggen, heb ik hier toch moeite mee. Ik vind het lullig. Ik zou het mijn vrienden ook niet bepaald in dank afnemen wanneer zij mijn lievelingsplaten in stukken breken en door de wc trachten te spoelen terwijl ik de telemarketeer van de Nederlandse Energie Maatschappij net sta af te poeieren.
Daarom heb ik besloten mijn ipod gratie te schenken, we hebben allemaal onze makken. Zo zijn er mensen die zich ergeren aan apparaten. Lang leve het leven!
vrijdag 19 maart 2010
Jan des Bouvrie
Er was een tijd dat ik nog belletje trok bij Jan des Bouvrie.
In ons dorp stond Jan bekend als opvliegend waar het ging om belletje trekken. Naar verluid had hij een binnenhuishark bij de voordeur staan waar hij rood aangelopen mee boven het hoofd zwaaide wanneer hij de deur opende en daar niemand aantrof. Hij zou het schorriemorrie wel eens even de stuipen op het lijf jagen, opdat zij nimmer meer het lef zouden hebben hem voor niets van zijn bank te lichten.
Het sorteerde niet het gewenste effect. Belletje trekken bij Jan werd een hit. Van alle kanten van het dorp stroomden jongelui speciaal naar de Kuluut om bij Jan aan de bel te trekken en het vervolgens op een lopen te zetten. Zelfs de meest brave jongens en meisjes ontdekten de schorriemorrie in zichzelf. De echte waaghalzen gingen achter een struik zitten om de reactie van de gedupeerde des Bouvrie goed te kunnen aanschouwen.
Ik was geen waaghals en als ik niet zo graag de schijn voor mijn grote broer hoog had willen houden, had ik vermoedelijk in mijn jeugd überhaupt nul dappere of avontuurlijke dingen gedaan. Omdat ik ook absoluut niet achter een struik durfde te gaan zitten kijken, vond ik belletje trekken ook weinig aan. Maar tsja, mijn broer wilde en dus ging ik braaf met hem mee.
Het was klaarlichte dag, hetgeen mijn zenuwen geen goed deed. We bedachten een plan en gingen ter uitvoer. Minutenlang zaten we met een hartslag van 180 (ik althans) bij de buren in de tuin op de uitkijk. Niets..
Ik wilde weg, vond het welletjes geweest. Mijn broer niet en terwijl ik mijn vluchtroute koos, drukte hij voor een tweede keer op de bel. Nog voor hij halverwege de oprit was, stond Jan in het deurgat. Zonder hark, dat scheelde. Mijn broer hield stil, waarna ik tot stilstand werd gemaand door de dwingende stem van de man des huizes. Schoorvoetend gehoorzaamden we Jan en liepen achter hem aan naar binnen. Schrikbeelden van hoe mijn broer en ik eigenhandig door Jan achter het behang zouden worden geplakt of erger, levend onder het beton terecht zouden komen, flitsten voor mijn ogen voorbij.
Jan had een leuk huis, dat lag nog in de lijn der verwachting. We volgden hem naar zijn riante keuken alwaar we werden geacht plaats te nemen aan de teak-houten keukentafel. Ik plaste bijna in mijn broek van angst en hield mijn ogen stijf dichtgeknepen. Toen Jan me erop wees dat het wel zo beleefd was even mijn ogen te openen, verscheen op mijn netvlies een groot glas priklimonade en een hele dikke Prince-choco-koek! Thuis kregen wij alleen op zaterdagavond 1 glaasje priklimonade en deze grote koeken had ik nog nooit ergens anders dan in mijn stoutste dromen gezien. We moesten wel even praten van Jan over onze verschrikkelijke daden en dat hebben we uiteraard zeer berouwvol met serieuze snoeten gedaan.
Inmiddels kan ik prince-koeken kopen van mijn eigen geld en altijd trek ik dan op de terugweg van de supermarkt even bij iemand aan de bel. Met weemoed terugdenkend aan die middag bij Jan ren ik vervolgens met verhoogde hartslag weg...
In ons dorp stond Jan bekend als opvliegend waar het ging om belletje trekken. Naar verluid had hij een binnenhuishark bij de voordeur staan waar hij rood aangelopen mee boven het hoofd zwaaide wanneer hij de deur opende en daar niemand aantrof. Hij zou het schorriemorrie wel eens even de stuipen op het lijf jagen, opdat zij nimmer meer het lef zouden hebben hem voor niets van zijn bank te lichten.
Het sorteerde niet het gewenste effect. Belletje trekken bij Jan werd een hit. Van alle kanten van het dorp stroomden jongelui speciaal naar de Kuluut om bij Jan aan de bel te trekken en het vervolgens op een lopen te zetten. Zelfs de meest brave jongens en meisjes ontdekten de schorriemorrie in zichzelf. De echte waaghalzen gingen achter een struik zitten om de reactie van de gedupeerde des Bouvrie goed te kunnen aanschouwen.
Ik was geen waaghals en als ik niet zo graag de schijn voor mijn grote broer hoog had willen houden, had ik vermoedelijk in mijn jeugd überhaupt nul dappere of avontuurlijke dingen gedaan. Omdat ik ook absoluut niet achter een struik durfde te gaan zitten kijken, vond ik belletje trekken ook weinig aan. Maar tsja, mijn broer wilde en dus ging ik braaf met hem mee.
Het was klaarlichte dag, hetgeen mijn zenuwen geen goed deed. We bedachten een plan en gingen ter uitvoer. Minutenlang zaten we met een hartslag van 180 (ik althans) bij de buren in de tuin op de uitkijk. Niets..
Ik wilde weg, vond het welletjes geweest. Mijn broer niet en terwijl ik mijn vluchtroute koos, drukte hij voor een tweede keer op de bel. Nog voor hij halverwege de oprit was, stond Jan in het deurgat. Zonder hark, dat scheelde. Mijn broer hield stil, waarna ik tot stilstand werd gemaand door de dwingende stem van de man des huizes. Schoorvoetend gehoorzaamden we Jan en liepen achter hem aan naar binnen. Schrikbeelden van hoe mijn broer en ik eigenhandig door Jan achter het behang zouden worden geplakt of erger, levend onder het beton terecht zouden komen, flitsten voor mijn ogen voorbij.
Jan had een leuk huis, dat lag nog in de lijn der verwachting. We volgden hem naar zijn riante keuken alwaar we werden geacht plaats te nemen aan de teak-houten keukentafel. Ik plaste bijna in mijn broek van angst en hield mijn ogen stijf dichtgeknepen. Toen Jan me erop wees dat het wel zo beleefd was even mijn ogen te openen, verscheen op mijn netvlies een groot glas priklimonade en een hele dikke Prince-choco-koek! Thuis kregen wij alleen op zaterdagavond 1 glaasje priklimonade en deze grote koeken had ik nog nooit ergens anders dan in mijn stoutste dromen gezien. We moesten wel even praten van Jan over onze verschrikkelijke daden en dat hebben we uiteraard zeer berouwvol met serieuze snoeten gedaan.
Inmiddels kan ik prince-koeken kopen van mijn eigen geld en altijd trek ik dan op de terugweg van de supermarkt even bij iemand aan de bel. Met weemoed terugdenkend aan die middag bij Jan ren ik vervolgens met verhoogde hartslag weg...
Met hetzelfde gemak...
Ik heb een mandje op mijn fiets.
Dat ziet er natuurlijk niet uit, maar het is handig dus rijd ik er onbeschaamd mee van hot naar her. Nu hebben bepaalde mensen (en ik zal er niet omheen draaien, hiermee verwijs ik zoals Pauline Cornelisse meldt in haar boek 'taal is zeg maar echt mijn ding' naar de ander) de neiging om zo'n mandje als prullenbak te gebruiken. Op zichzelf is dit niet raar (mijn mandje lijkt namelijk ook ontzettend op een prullenmand) maar vervelend is het wel. Mensen met fietstassen (die dan wel weer hip en cool zijn) lijkt hetzelfde lot ten deel te vallen.
Wat mij onlangs is opgevallen, is dat mensen met dergelijke het praktisch nut dienende hulpmiddelen op hun fiets het afval dat in hun mandje dan wel fietstas terecht is gekomen zonder pardon op straat keilen. Terwijl ze normaal misschien nooit zomaar publiekelijk rommel maken, dacht ik.
En dus (zo ben ik nou eenmaal) ging ik op onderzoek uit. Steeds wanneer ik iemand het zojuist beschreven gedrag zag vertonen sprak ik deze persoon neutraal, onbevooroordeeld en zonder bias (oftewel geheel wetenschappelijk verantwoord) aan met de vraag naar de precieze redenen van het bevuilen van de openbare ruimte (we weten immers allemaal dat je het met hetzelfde gemak in de afvalbak gooit, maar dat zei ik er natuurlijk niet bij)?
Daar de meesten van de respondenten simpelweg geen enkel antwoord te geven hadden, zijn uit mijn onderzoek geen interessante resultaten naar voren gekomen. Ook ikzelf blijf een antwoord schuldig...
Dat ziet er natuurlijk niet uit, maar het is handig dus rijd ik er onbeschaamd mee van hot naar her. Nu hebben bepaalde mensen (en ik zal er niet omheen draaien, hiermee verwijs ik zoals Pauline Cornelisse meldt in haar boek 'taal is zeg maar echt mijn ding' naar de ander) de neiging om zo'n mandje als prullenbak te gebruiken. Op zichzelf is dit niet raar (mijn mandje lijkt namelijk ook ontzettend op een prullenmand) maar vervelend is het wel. Mensen met fietstassen (die dan wel weer hip en cool zijn) lijkt hetzelfde lot ten deel te vallen.
Wat mij onlangs is opgevallen, is dat mensen met dergelijke het praktisch nut dienende hulpmiddelen op hun fiets het afval dat in hun mandje dan wel fietstas terecht is gekomen zonder pardon op straat keilen. Terwijl ze normaal misschien nooit zomaar publiekelijk rommel maken, dacht ik.
En dus (zo ben ik nou eenmaal) ging ik op onderzoek uit. Steeds wanneer ik iemand het zojuist beschreven gedrag zag vertonen sprak ik deze persoon neutraal, onbevooroordeeld en zonder bias (oftewel geheel wetenschappelijk verantwoord) aan met de vraag naar de precieze redenen van het bevuilen van de openbare ruimte (we weten immers allemaal dat je het met hetzelfde gemak in de afvalbak gooit, maar dat zei ik er natuurlijk niet bij)?
Daar de meesten van de respondenten simpelweg geen enkel antwoord te geven hadden, zijn uit mijn onderzoek geen interessante resultaten naar voren gekomen. Ook ikzelf blijf een antwoord schuldig...
donderdag 18 maart 2010
Warmtepaal
Op station Nijmegen staat sinds de strenge winter een warmtepaal waar de doorwinterde OV-reiziger zich aan kan warmen wanneer het hem, maar vooral haar al te bar en guur wordt. Deze paal staat op het perron. Niet in een hokje, niet met een scherm eromheen. Gewoon los op het perron. Geen verder commentaar. Gelukkig is het lente!
maandag 8 maart 2010
Genoeg
Als iemand nu nog zegt dat hij heus geen genoeg heeft van die prachtige sneeuw, dan geloof ik dat eenvoudig niet meer.
Dat zijn gewoon van die zogenaamde voorbeeldige burgers die het Hollandse dwarrelsneeuwweer niet willen afvallen, van die uitgebalanceerde Zenmensen die vast en zeker mindful maar bovenal koste wat kost in het moment willen leven en beweren op elk ogenblik te genieten van al het kleine. Dat zijn van...van die eeuwig vreedzame Pallieters die geen slecht woord over de wonderlijke, harmonieuze natuur willen zeggen, ook al laat diezelfde natuur ze feitelijk simpelweg vernikkelen.
Ik bedoel, ik rook dit weekend de lente, voelde mijn wintertenen eindelijk wat ontdooien. Ik heb gezwaaid en gedag gezegd tegen mijn grote vriend Zon! Je gaat mij niet vertellen dat onze hedonisten de zaadjes die ze zojuist blij uit hun kweekzakjes van vorig jaar hebben bevrijd weer even zo vrolijk terug stoppen. Het durven erkennen van je diepste gevoelens is ook heel erg spiritueel verantwoord hoor. Dus bij deze doe ik mijn duit in het ondankbare zakje!
Dat zijn gewoon van die zogenaamde voorbeeldige burgers die het Hollandse dwarrelsneeuwweer niet willen afvallen, van die uitgebalanceerde Zenmensen die vast en zeker mindful maar bovenal koste wat kost in het moment willen leven en beweren op elk ogenblik te genieten van al het kleine. Dat zijn van...van die eeuwig vreedzame Pallieters die geen slecht woord over de wonderlijke, harmonieuze natuur willen zeggen, ook al laat diezelfde natuur ze feitelijk simpelweg vernikkelen.
Ik bedoel, ik rook dit weekend de lente, voelde mijn wintertenen eindelijk wat ontdooien. Ik heb gezwaaid en gedag gezegd tegen mijn grote vriend Zon! Je gaat mij niet vertellen dat onze hedonisten de zaadjes die ze zojuist blij uit hun kweekzakjes van vorig jaar hebben bevrijd weer even zo vrolijk terug stoppen. Het durven erkennen van je diepste gevoelens is ook heel erg spiritueel verantwoord hoor. Dus bij deze doe ik mijn duit in het ondankbare zakje!
vrijdag 5 maart 2010
Slappe lach
We zouden gewoon eens wat vaker de slappe lach moeten hebben.
Lekker lachen en niet meer ophouden.
Sommige mensen zijn er zo bekwaam in dat ze anderen er ook in helpen.
Doe je meteen iets goeds voor de wereld!
En wat is er nou helemaal voor nodig?
Zelfs een goeie grap is overbodig.
Lekker lachen en niet meer ophouden.
Sommige mensen zijn er zo bekwaam in dat ze anderen er ook in helpen.
Doe je meteen iets goeds voor de wereld!
En wat is er nou helemaal voor nodig?
Zelfs een goeie grap is overbodig.
dinsdag 2 maart 2010
Welgemeend
Wat is het af en toe toch heerlijk om zonder reden - laat staan een goede - boos te zijn op alles en iedereen om je heen. Nog beter voelt het je over te geven aan die boosheid en deze tomeloos te botvieren op iemand die per ongeluk in je buurt is. Onder dit motto foeterde ik heden ochtend onbeschaamd een volkomen onschuldig persoon uit. Bedremmeld wees zij mij er op wat voor dag het vandaag is: Nationale Complimentendag.
ai
Derhalve staat de rest van mijn dag noodzakelijkerwijs in het teken van compensatie. Dat dit puur en alleen is om mijn schuldgevoel af te kopen en deze Complimentendag toch nog met een min of meer schoon geweten af te kunnen ronden, hoeft natuurlijk verder niemand te weten. Gelieve niet doorvertellen dus.
Echter voor het zover is, doe ik eerst mijn brievenbus open en vind daarin een poststuk waarop het volgende geschreven staat:
"Ik vond het heel leuk met de gele papier
En met de trommel
de spin was eng, maar jij was dapper"
ai
Derhalve staat de rest van mijn dag noodzakelijkerwijs in het teken van compensatie. Dat dit puur en alleen is om mijn schuldgevoel af te kopen en deze Complimentendag toch nog met een min of meer schoon geweten af te kunnen ronden, hoeft natuurlijk verder niemand te weten. Gelieve niet doorvertellen dus.
Goed, als ik zo vrij mag zijn, zou ik dan graag bij u willen beginnen:
"Lieve lezer, ik vind u geweldig! Ik heb een grote bewondering voor uw voortdurende - werkelijke dan wel geveinsde - interesse in de nietige stukjes die ik zo nu en dan op deze blog schrijf."
Als ik zodadelijk naar buiten stap, vervolg ik mijn complimententocht bij mijn buurvrouw. Ik zal haar vertellen wat een mooi opgebold kapsel zij heeft. "Ach welnee", zal ze zeggen, "mijn wax was op, ik heb een oude hairspray gebruikt, daarom bolt het zo leuk".
En terwijl ik hem moeiteloos inhaal zal ik "Bravo" roepen tegen de oude man die zwoegend op zijn fiets de wind tracht in te halen.
Later vanavond mag mijn vriend best weten dat ik zo houd van de manier waarop hij origamikunst maakt van de tv-gids met bladzijden die nog komen gaan.Echter voor het zover is, doe ik eerst mijn brievenbus open en vind daarin een poststuk waarop het volgende geschreven staat:
"Ik vond het heel leuk met de gele papier
En met de trommel
de spin was eng, maar jij was dapper"
woensdag 24 februari 2010
Nationaal drama
Welk een tragedie!
'Onze' Sven die door Gerard zelf in hoogst eigen persoon het bos der medaillelozen in wordt gestuurd. Nederland is in rep en roer. Mensen trekken met gebogen hoofd naar het Holland Heineken House om in totale verslagenheid steun te zoeken bij elkaar. Er zou een condoleanceregister geopend kunnen worden om de rest van schaatsminnend Nederland in staat te stellen uiting te geven aan dit overdonderende nationale verdriet. De bronzen medaille van Bob de Jong doet er überhaupt niet toe. De huldiging ontgaat ons allen, omdat we ijsberend door onze huiskamer lopen en ingenomen worden door de koude, bittere tranen die over onze wangen biggelen. Is het een idee om giro 555 te openen en geld in te zamelen om Sven alsnog een replica van de olympische medaille van puur goud te kunnen geven? Als schrale troost, want uiteraard heelt het de diepe wonden niet, dat begrijpt een ieder van ons. Ook al heb je laten zien verreweg de beste te zijn, alleen de medailles tellen...
'Onze' Sven die door Gerard zelf in hoogst eigen persoon het bos der medaillelozen in wordt gestuurd. Nederland is in rep en roer. Mensen trekken met gebogen hoofd naar het Holland Heineken House om in totale verslagenheid steun te zoeken bij elkaar. Er zou een condoleanceregister geopend kunnen worden om de rest van schaatsminnend Nederland in staat te stellen uiting te geven aan dit overdonderende nationale verdriet. De bronzen medaille van Bob de Jong doet er überhaupt niet toe. De huldiging ontgaat ons allen, omdat we ijsberend door onze huiskamer lopen en ingenomen worden door de koude, bittere tranen die over onze wangen biggelen. Is het een idee om giro 555 te openen en geld in te zamelen om Sven alsnog een replica van de olympische medaille van puur goud te kunnen geven? Als schrale troost, want uiteraard heelt het de diepe wonden niet, dat begrijpt een ieder van ons. Ook al heb je laten zien verreweg de beste te zijn, alleen de medailles tellen...
vrijdag 19 februari 2010
In geen velden of wegen
Lang lang geleden in een veld hier ver vandaan, leefde eens een piepklein mensje achter een grasspriet onder een beukenblad. Ze was zo klein dat niemand precies wist of ze nu een mannetje of een vrouwtje was.
Wel wist men dat ze een huisdier had dat al niet veel groter was dan zijzelf. Een luis met wie ze de afspraak had gemaakt dat hij bij haar mocht verblijven als hij tenminste haar blad niet aan zou vreten. En zo sloegen de twee de handen ineen.
Als de zon niet te zeer scheen, gingen ze vaak samen op het dak van hun wereld zitten turen. Dat was nog een heel gedoe, dan gaf de een de ander een voetje en trok de ander de een naar boven. Het turen had in eerste instantie dan ook meer weg van uitpuffen.
Ze konden niet met elkaar praten, maar zongen samen liedjes - als het ware.
Ze konden niet naar elkaar lachen, maar giechelden met z'n twee al kriebelend aan elkaars grote teen.
Ze konden elkaar zelfs niet zien, maar wisten dat de ander er was.
En altijd zou zijn.
Tenzij hij aan haar blad ging knabbelen.
Of zij verhuizen zou.
Wel wist men dat ze een huisdier had dat al niet veel groter was dan zijzelf. Een luis met wie ze de afspraak had gemaakt dat hij bij haar mocht verblijven als hij tenminste haar blad niet aan zou vreten. En zo sloegen de twee de handen ineen.
Als de zon niet te zeer scheen, gingen ze vaak samen op het dak van hun wereld zitten turen. Dat was nog een heel gedoe, dan gaf de een de ander een voetje en trok de ander de een naar boven. Het turen had in eerste instantie dan ook meer weg van uitpuffen.
Ze konden niet met elkaar praten, maar zongen samen liedjes - als het ware.
Ze konden niet naar elkaar lachen, maar giechelden met z'n twee al kriebelend aan elkaars grote teen.
Ze konden elkaar zelfs niet zien, maar wisten dat de ander er was.
En altijd zou zijn.
Tenzij hij aan haar blad ging knabbelen.
Of zij verhuizen zou.
Vragen staat vrij
Sinds wanneer word je door je werkgever verzocht zelf je ziekteverzuim op te vangen? Iemand met een gebroken been wordt toch ook niet gevraagd om op datzelfde been vlak voor de lunchpauze nog even vlug naar het station te hinkelen om iets héél belangrijks op te halen?
woensdag 3 februari 2010
Vergankelijkheid
Met blote handjes
Groef ik een heel diep gat
En gooide er een prul in
Waar wat geklieder en gekladder op stond.
En dan stel ik me zo voor
Dat over jaren en jaren
- als ik zelf allang ergens in een diep gat lig -
Dat propje gevonden wordt
En wordt bestudeerd
Uitvoerig
Met de nieuwste technologie
Waarvan we nu het bestaan nog niet eens kunnen bevroeden
En niemand die weet
Dat ze ploeteren
Op oud papier
Groef ik een heel diep gat
En gooide er een prul in
Waar wat geklieder en gekladder op stond.
En dan stel ik me zo voor
Dat over jaren en jaren
- als ik zelf allang ergens in een diep gat lig -
Dat propje gevonden wordt
En wordt bestudeerd
Uitvoerig
Met de nieuwste technologie
Waarvan we nu het bestaan nog niet eens kunnen bevroeden
En niemand die weet
Dat ze ploeteren
Op oud papier
De heer Bolkenstein heeft het zwaar
Als je je toch serieus ergert aan iemand omdat hij 'doei' zegt...
Mijn hemel, dan heb je het wel zwaar.
Mijn hemel, dan heb je het wel zwaar.
maandag 25 januari 2010
Van afstand
Ik was een ander
en keek naar mezelf
daar zat ik dan
mijn tanden stokend
voorzichtig geneerde ik me voor mij
in vertwijfeling of dat wat ik deed nu vreemd was
te noemen
misschien hoort het erbij
dacht ik later
als je op je gemak bent bij jezelf
ik deed wel raardere dingen
mijn neus platdrukken tegen het raam
noodles eten van papier
de lucht grijpen
en haar vervolgens behoedzaam
in een doosje stoppen
van een afstandje stond ik te kijken
te gluren naar mij
zonder het zelf in de gaten te hebben
en keek naar mezelf
daar zat ik dan
mijn tanden stokend
voorzichtig geneerde ik me voor mij
in vertwijfeling of dat wat ik deed nu vreemd was
te noemen
misschien hoort het erbij
dacht ik later
als je op je gemak bent bij jezelf
ik deed wel raardere dingen
mijn neus platdrukken tegen het raam
noodles eten van papier
de lucht grijpen
en haar vervolgens behoedzaam
in een doosje stoppen
van een afstandje stond ik te kijken
te gluren naar mij
zonder het zelf in de gaten te hebben
dinsdag 19 januari 2010
Verhalen
Waarom zouden we...
De wereld niet een beetje mooier maken?
Een handje helpen?
Opdat de mensen niet naar adem hoeven happen
Maar voor even verdwijnen in een verhaal
Dat jij bedenkt
En met verve vertelt
Wat is jokken?
Wat heet
De wereld niet een beetje mooier maken?
Een handje helpen?
Opdat de mensen niet naar adem hoeven happen
Maar voor even verdwijnen in een verhaal
Dat jij bedenkt
En met verve vertelt
Wat is jokken?
Wat heet
Rewind
Ik eet achterstevoren
Begin met de yoghurt
Schenk de siroop eruit
Het lekkerste voor het laatst
Ligt het kaaskorstje te wachten
Op mij
Op mijn bord
Dat steeds voller raakt
Aardappels, witlof en spekjes
Schieten langzaam wortel
Appelmoes schept zichzelf terug in de pot
Soep eet ik niet
Wel een sprits
En een augurk.
Begin met de yoghurt
Schenk de siroop eruit
Het lekkerste voor het laatst
Ligt het kaaskorstje te wachten
Op mij
Op mijn bord
Dat steeds voller raakt
Aardappels, witlof en spekjes
Schieten langzaam wortel
Appelmoes schept zichzelf terug in de pot
Soep eet ik niet
Wel een sprits
En een augurk.
zaterdag 16 januari 2010
Van lijf en leden
Ik moest iets zeggen
Maar er kwam niets uit
Mijn lippen bewogen
Tevergeefs
Nog eens
Het wilde niet helpen
Wat moest ik nou?
Mijn ogen zaten verscholen
Achter hun loden leden
Al deed ik nog zo mijn best
Ik kreeg ze niet open
Mijn arm bewoog zich
In rare omhalen
Hortend en stotend
De pijn voelde ik wel
Achteraf
Mijn lijf laat me alleen
Toch zal ik met hem moeten leven
Geen vlucht, geen touwtje
Dat mij de uitweg brengt
Maar er kwam niets uit
Mijn lippen bewogen
Tevergeefs
Nog eens
Het wilde niet helpen
Wat moest ik nou?
Mijn ogen zaten verscholen
Achter hun loden leden
Al deed ik nog zo mijn best
Ik kreeg ze niet open
Mijn arm bewoog zich
In rare omhalen
Hortend en stotend
De pijn voelde ik wel
Achteraf
Mijn lijf laat me alleen
Toch zal ik met hem moeten leven
Geen vlucht, geen touwtje
Dat mij de uitweg brengt
vrijdag 15 januari 2010
Boodschappenpakket
"Wilt u er pakketzegels bij?", vraagt de kassajuf
"Nee", zegt de norse klant
"Oh, in dat geval...", zeg ik brutaal, "mag ik dan uw pakketzegels?"
De kassajuf begint al driftig te tellen en te scheuren. Ze buigt zich al voorover..
Maar dan getroost de norse klant zich toch nog even de moeite om op te kijken, mijn ogen te zoeken en een keihard: "Nee!" in mijn gezicht te spugen.
"Nee", zegt de norse klant
"Oh, in dat geval...", zeg ik brutaal, "mag ik dan uw pakketzegels?"
De kassajuf begint al driftig te tellen en te scheuren. Ze buigt zich al voorover..
Maar dan getroost de norse klant zich toch nog even de moeite om op te kijken, mijn ogen te zoeken en een keihard: "Nee!" in mijn gezicht te spugen.
dinsdag 12 januari 2010
Allergisch voor vissen
"Mevrouw.." roept de receptioniste, "..er mogen hier geen honden binnen hoor".
De mevrouw loopt mopperend met haar hond naar buiten: "vroeger was het allemaal geen enkel probleem, maar tegenwoordig krijgen mensen nog een allergie van een vis!"
De mevrouw loopt mopperend met haar hond naar buiten: "vroeger was het allemaal geen enkel probleem, maar tegenwoordig krijgen mensen nog een allergie van een vis!"
zondag 10 januari 2010
Sneeuw om op te eten
Gemopper, gemekker, gezanik en gezeur!
Nederland is de sneeuw zat.
Alles went blijkbaar, dus idyllisch zijn de witte vlakten allang niet meer.
Een stel pubers hoor ik chagrijnen over de natte smurrie.
Een vrouw die bang is voor plat haar klaagt met haar muts in de tas over de kou.
Eerlijk is eerlijk, de door de sneeuw perfect te lokaliseren pies van alle honden vind ik ook maar niks, maar verder krijgt deze witte winter van mij (! let wel: ik sta bekend als eersteklas koukleum) een dikke tien!
Mannen en vrouwen die al een leven lang samen zijn zonder liefde, houden nu elkaars handje vast omdat ze bang zijn om te vallen en prompt een heup te breken (voor de insiders: 'niet in de hond houden').
Een meisje is op zoek naar haar fiets, maar kan deze niet ontwaren tussen alle besneeuwde tweewielers.
Tweehonderd mensen verzamelen zich voor een sneeuwballengevecht.
En ik eet een handje sneeuw
Lik aan ijspegels als waren het lolly's
Net als vroeger
Met mijn grote zus
Nederland is de sneeuw zat.
Alles went blijkbaar, dus idyllisch zijn de witte vlakten allang niet meer.
Een stel pubers hoor ik chagrijnen over de natte smurrie.
Een vrouw die bang is voor plat haar klaagt met haar muts in de tas over de kou.
Eerlijk is eerlijk, de door de sneeuw perfect te lokaliseren pies van alle honden vind ik ook maar niks, maar verder krijgt deze witte winter van mij (! let wel: ik sta bekend als eersteklas koukleum) een dikke tien!
Mannen en vrouwen die al een leven lang samen zijn zonder liefde, houden nu elkaars handje vast omdat ze bang zijn om te vallen en prompt een heup te breken (voor de insiders: 'niet in de hond houden').
Een meisje is op zoek naar haar fiets, maar kan deze niet ontwaren tussen alle besneeuwde tweewielers.
Tweehonderd mensen verzamelen zich voor een sneeuwballengevecht.
En ik eet een handje sneeuw
Lik aan ijspegels als waren het lolly's
Net als vroeger
Met mijn grote zus
Abonneren op:
Posts (Atom)