Ik ben nooit bang geweest om voor grote groepen te staan, in het openbaar te spreken en mijn mening te laten horen. Rode vlekken in mijn nek krijg ik niet, geen trillende onderlip, geen gestotter. Blozen kan ik wèl goed, maar mijn papa heeft mij vroeger wijsgemaakt dat blozen mooi is en voor het gemak geloof ik daar nog altijd in. De spanning en opwinding voorafgaand aan een optreden vrees ik niet, maar vind ik juist leuk. Het geeft een grappig gevoel in je buik, alsof je verliefd bent. Ja, stiekem sta ik gewoon heel graag in de schijnwerpers. Als kind ging ik tijdens het eten al bovenop mijn stoel staan om de aandacht op me te vestigen en deed ik trucjes op de verjaardag van mijn oma, waarna ik van iedereen een dubbeltje kreeg. Naast leuk was het dus ook nog eens bijzonder lucratief.
Met dit gegeven in mijn achterhoofd zei ik onlangs enthousiast ‘ja’ op de vraag of ik wilde deelnemen aan een radiodebat in het kader van de verkiezingen. Het zou gaan over integratie en inburgering en ze zochten nog iemand die vanuit de praktijk een bijdrage kon leveren aan de discussie tussen twee coryfeeën uit de politiek.
Een uur voor de uitzending sloeg de nervositeit toe, toen ik gebeld werd door de persvoorlichter van het landelijk bureau en bleek dat het helemaal niet de bedoeling was geweest dat er ‘zomaar iemand’ landelijke media te woord zou staan. Zomaar iemand zonder mediatraining, zonder gedegen voorbereiding, zonder ervaring. Zomaar iemand die het gewoon ‘leuk’ vond en misschien hoopte achteraf van iedereen een dubbeltje te krijgen.
Even later zat ik daar dan met een grote microfoon voor mijn neus en ineens was het geen kinderspel meer. Mijn stem was in het hele land hoorbaar en enigszins geïntimideerd door dit idee, vroeg ik me vlak voordat we de ether in gingen af wat er zou gebeuren als ik nu 'poep' zou zeggen? Dan zou mijn optreden in ieder geval niet onopgemerkt blijven.
De discussie was gewiekst en ging rap. De twee kemphanen wisten hun mondje aardig te roeren en ik had moeite ertussen te komen. Mijn hart bonkte in mijn keel en even flitsten de doemscenario´s aan mijn vizier voorbij. Ik haalde diep adem, wiebelde wat met mijn hoofd heen en weer en zo werd ik mijn zenuwen dan toch nog de baas. Dapper klauterde ik bovenop mijn stoel en deed mijn trucje.
Later die avond kreeg ik er van een vriend één duppie voor.
Tevreden blozend nam ik deze in ontvangst...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten