Met twee broeken aan, windstopper, das om en muts op zit ik in mijn eigen huis ineengedoken op de grond in de slaapkamer. Het is stervenskoud, al mijn ramen liggen eruit en het is mid-winter. Wat een idee om juist in februari een kouwelijk meisje te komen pesten met onderhoudswerkzaamheden aan haar woning.
Vanochtend zat ik om 7:30u op mijn vrije dag al aan de koffie met mijn 3 bouwvakkers. Ik drink helemaal geen koffie, maar kon natuurlijk niet achterblijven. Mijn rode neus was truttig genoeg. Het vroege tijdstip maakte de werklieden niet minder hongerig en dus werd mijn pak stroopwafels in een moeite door verslonden. Ik geef die lui nog eens een bakkie leut!
De kruik blijkt eens te meer levens te redden. Effectief door zijn eenvoud. Ik heb hem alleen daarnet even achtergelaten toen ik een tijdje op de wc ben gaan zitten, momenteel het warmste plekje in huis. Maar tsja, op een gegeven moment kun je daar toch niet langer met goed fatsoen blijven hangen. En lekker warm douchen is ook niet echt een optie nu, hoewel ik de heren daar naar alle waarschijnlijkheid blijer mee maak dan met mijn koeken bij de koffie, maargoed.
Bijna klaar zijn ze, waarop de jongste van het stel prompt de stofzuiger in zijn hand gedrukt krijgt en ik de man die gebrekkig Nederlands spreekt met een sopje in de weer zie. Ondertussen klets ik wat na met de twee opperhoofden van de firma over viezigheid die zij zoal tegenkomen in de vele huizen die zij bezoeken. Een van hen komt mijn - reeds lange tijd bestaande en gestaag groeiende - nieuwsgierigheid tegemoet door mij foto's te laten zien van het huis van mijn bovenbuurman. Het is een soort doolhof met nauwe paadjes tussen opgestapelde oude computers, dozen, fietsen, gereedschap en overige meuk. Tevreden bezie ik mijn bescheiden afwas op het aanrecht.
De koeken zijn op, het is tijd om te gaan.
Ik zwaai nog even naar ze, zet de thermostaat op 22 graden en spring zingend onder de douche.
donderdag 19 februari 2009
dinsdag 17 februari 2009
Stapelbed
Gestapeld liggen ze boven elkaar
Hij boven, zij onder
Broer en zus
De hele nacht vertelt hij verhalen
Om haar te doen leven
Zij luistert aandachtig
Valt nimmer in slaap
Met wijdogen ogen ziet zij
Hoe de springveren zich verbreden
Bij een verrassende wending
Of naderende ontknoping
Hij ziet, ruikt, ervaart
In haar plaats
Maar geniet pas
Wanneer zij zijn avonturen visualiseert.
Want pas wanneer zij het beleefde meebeleeft
Komen de mensen die hij ontmoette tot leven
Worden de omzwervingen die hij maakte spannend
En doen de wonden die hij opliep plotseling pijn.
Hij boven, zij onder
Broer en zus
De hele nacht vertelt hij verhalen
Om haar te doen leven
Zij luistert aandachtig
Valt nimmer in slaap
Met wijdogen ogen ziet zij
Hoe de springveren zich verbreden
Bij een verrassende wending
Of naderende ontknoping
Hij ziet, ruikt, ervaart
In haar plaats
Maar geniet pas
Wanneer zij zijn avonturen visualiseert.
Want pas wanneer zij het beleefde meebeleeft
Komen de mensen die hij ontmoette tot leven
Worden de omzwervingen die hij maakte spannend
En doen de wonden die hij opliep plotseling pijn.
zaterdag 31 januari 2009
Aan tafel deel 2
Goede voornemens 2009
De een stopt voor eens en voor altijd met roken, terwijl de ander zichzelf belooft vaker een kaartje te sturen naar mensen die hij lief heeft. Meer sporten, minder alcohol, geduldiger zijn of naarstig op zoek naar datgene wat je inspireert.
En ik...
Ik nam mezelf dit jaar voor vaker aan tafel te eten.
Zonder televisie aan, maar in plaats daarvan een kaarsje.
Waarom?
Niet zozeer in een poging me te onthechten van aardse zaken.
Liever niet.
Ik houd van aards en heb graag lief.
Wel omdat ik me niet door gewoontes wil laten regeren.
Waardoor de door mij met zorg bereide maaltijd gedachteloos in mijn mond verdwijnt.
Dit is immers wat er gebeurt wanneer ik met mijn bord op schoot me door RTL Boulevard op de hoogte laat stellen van de meest triviale roddels die Neerlands gemoederen vervolgens moeten bezighouden.
Het is geen hoogstaand voornemen wellicht.
En toch voelt het fijn.
Een waardige gesprekspartner in mezelf te ontdekken aan tafel.
Opmerkelijk eigenlijk.
Dat je met jezelf nooit uitgesproken raakt.
Er is altijd wel weer iets nieuws.
Dat ontspruit aan het brein.
En net wanneer het echt op lijkt te zijn,
zijn daar altijd nog dromen...
De een stopt voor eens en voor altijd met roken, terwijl de ander zichzelf belooft vaker een kaartje te sturen naar mensen die hij lief heeft. Meer sporten, minder alcohol, geduldiger zijn of naarstig op zoek naar datgene wat je inspireert.
En ik...
Ik nam mezelf dit jaar voor vaker aan tafel te eten.
Zonder televisie aan, maar in plaats daarvan een kaarsje.
Waarom?
Niet zozeer in een poging me te onthechten van aardse zaken.
Liever niet.
Ik houd van aards en heb graag lief.
Wel omdat ik me niet door gewoontes wil laten regeren.
Waardoor de door mij met zorg bereide maaltijd gedachteloos in mijn mond verdwijnt.
Dit is immers wat er gebeurt wanneer ik met mijn bord op schoot me door RTL Boulevard op de hoogte laat stellen van de meest triviale roddels die Neerlands gemoederen vervolgens moeten bezighouden.
Het is geen hoogstaand voornemen wellicht.
En toch voelt het fijn.
Een waardige gesprekspartner in mezelf te ontdekken aan tafel.
Opmerkelijk eigenlijk.
Dat je met jezelf nooit uitgesproken raakt.
Er is altijd wel weer iets nieuws.
Dat ontspruit aan het brein.
En net wanneer het echt op lijkt te zijn,
zijn daar altijd nog dromen...
donderdag 29 januari 2009
Aan tafel deel 1
De klaptafeltjes staan kalm en lankmoedig naast elkaar op de veranda. Een ieder schuift hongerig, doch geduldig aan. Zou nimmer toegeven dat zijn of haar innerlijke rust verstoord wordt door de behoefte aan voedsel.
Gebroederlijk kijken we uit over een tuin die op zijn beurt weer uitzicht biedt over een stadje. Een klein, bedrijvig stadje waar we overigens niets van horen. Stilte overheerst op deze heilige berg der meditatie.
De zon komt net op en kleurt de hemel oranje en geel. Het is prachtig en ik geniet. De aroma's van een heerlijke ochtendmaaltijd bereiken langzaam mijn neus. Het is echter niet de bedoeling dat ik dit genot met een van hen naast mij deel. In plaats daarvan word ik geacht iedere hap in vol bewustzijn tot mij te nemen. Met als enige doel mijn lichaam en geest gezond te houden.
En ik merk dat ik daar moeite mee heb.
Om niet toe te geven aan het feit dat de combinatie der smaken mij bekoort. Om niet te vervallen in hechting aan de geneugten des levens...aan al wat vervliegt.
Materie hoort daarbij, maar mensen evenzeer. Zo predikt de Boeddha. Hechting zou niet gelukkig maken. De mens enkel vatbaar maken voor verdriet.
Dat mag dan zo zijn. Maar hier word ik ook een beetje verdrietig van. Van de eenzaamheid die Heer en Meester is op deze mooie, vroege ochtend. En hoe langer ik hier zwijgend op mijn stoeltje zit, hoe sterker ik ga geloven in de schoonheid en kracht van het samen delen.
Gebroederlijk kijken we uit over een tuin die op zijn beurt weer uitzicht biedt over een stadje. Een klein, bedrijvig stadje waar we overigens niets van horen. Stilte overheerst op deze heilige berg der meditatie.
De zon komt net op en kleurt de hemel oranje en geel. Het is prachtig en ik geniet. De aroma's van een heerlijke ochtendmaaltijd bereiken langzaam mijn neus. Het is echter niet de bedoeling dat ik dit genot met een van hen naast mij deel. In plaats daarvan word ik geacht iedere hap in vol bewustzijn tot mij te nemen. Met als enige doel mijn lichaam en geest gezond te houden.
En ik merk dat ik daar moeite mee heb.
Om niet toe te geven aan het feit dat de combinatie der smaken mij bekoort. Om niet te vervallen in hechting aan de geneugten des levens...aan al wat vervliegt.
Materie hoort daarbij, maar mensen evenzeer. Zo predikt de Boeddha. Hechting zou niet gelukkig maken. De mens enkel vatbaar maken voor verdriet.
Dat mag dan zo zijn. Maar hier word ik ook een beetje verdrietig van. Van de eenzaamheid die Heer en Meester is op deze mooie, vroege ochtend. En hoe langer ik hier zwijgend op mijn stoeltje zit, hoe sterker ik ga geloven in de schoonheid en kracht van het samen delen.
woensdag 21 januari 2009
Change has come
"Laat hem leven".
Als een mantra dreunt de zin onophoudelijk door mijn hoofd.
Is dit nu hoop of angst?
Obama of Bush?
In de lijn van zijn zojuist uitgesproken inaugurele rede, zet ik dan maar het liefste in op de hoop van Obama. Temeer omdat ik mijzelf onder geen beding wil identificeren met het door angst ingegeven beleid van dhr. Bush (die ik nu gelukkig geen president meer hoef te noemen).
Als een mantra dreunt de zin onophoudelijk door mijn hoofd.
Is dit nu hoop of angst?
Obama of Bush?
In de lijn van zijn zojuist uitgesproken inaugurele rede, zet ik dan maar het liefste in op de hoop van Obama. Temeer omdat ik mijzelf onder geen beding wil identificeren met het door angst ingegeven beleid van dhr. Bush (die ik nu gelukkig geen president meer hoef te noemen).
Hoop doet daarnaast leven, terwijl angst enkel tot wantrouwen leidt. Waarom zou je angst dan nog langer laten regeren?
Zou hoop trouwens ook doen samenleven? Dat zou ik mooi vinden namelijk. Al is de kunst in deze misschien niet louter te hopen, maar ook zelf verantwoordelijkheid te nemen en een eigen bijdrage te leveren aan dat leven met elkaar. Ik ben blij dat de afgelopen maanden als messias bejubelde Obama dat inziet en ons hier direct bij zijn aantreden al op beroept. Veel moet nog blijken, maar hierdoor voel ik me in ieder geval aangesproken. Want ook - of misschien juist - wij zijn onderdeel van al wat waargemaakt kan worden.
dinsdag 20 januari 2009
Blue monday
Op radio 1 hoor ik dat vandaag* de meest deprimerende dag van het gehele komende jaar is. Ik zit in de auto naar mijn werk en ben blij dat ik geen treinmachinist ben. “Goed, fijn, mooi…je kunt die dag maar gehad hebben” denk ik bij mezelf, maar aan de andere kant: "mocht dit zogenaamd wetenschappelijk onderbouwde feit nu werkelijk waar zijn, dan is het zogezegd toch wat onhandig om die dag op deze wijze in te luiden. Om met toeters en bellen tegen iedereen heel hard te roepen dat dit een klotedag is".
Ik bedoel het is krap 9 uur ’s ochtends en als ik voor mezelf spreek, was ik tot een paar minuten geleden nog in de veronderstelling dat ik me vrolijk voelde. Geen vuiltje aan de lucht. Oké, ik heb wat weinig geslapen omdat ik gisterenavond onder invloed van de adrenaline die vrijkwam na het ten tonele voeren van onze nieuwste theaterproduktie per ongeluk vergat dat ik vandaag moest werken, maar dit heeft mij er toch niet van weerhouden zingend onder de douche te stappen vanochtend.
Maar goh ja…als ze het maar vaak genoeg tegen me zeggen, misschien dat ook ik er vanmiddag dan als vanzelf in ga geloven. Veel mensen laten hun gemoedstoestand immers bepalen door prikkels van buitenaf en ik weet als geen ander dat je nooit iets zeker weet in dit leven. Maar dan nog (of misschien wel juist daardoor)…
…laat ik het me niet gebeuren vandaag! De blauwe maandag krijgt mij er mooi niet onder. Simpelweg omdat ik geloof in het leven als een theater, met elke dag een andere voorstelling met mij in de hoofdrol.
* de derde maandag van januari
Ik bedoel het is krap 9 uur ’s ochtends en als ik voor mezelf spreek, was ik tot een paar minuten geleden nog in de veronderstelling dat ik me vrolijk voelde. Geen vuiltje aan de lucht. Oké, ik heb wat weinig geslapen omdat ik gisterenavond onder invloed van de adrenaline die vrijkwam na het ten tonele voeren van onze nieuwste theaterproduktie per ongeluk vergat dat ik vandaag moest werken, maar dit heeft mij er toch niet van weerhouden zingend onder de douche te stappen vanochtend.
Maar goh ja…als ze het maar vaak genoeg tegen me zeggen, misschien dat ook ik er vanmiddag dan als vanzelf in ga geloven. Veel mensen laten hun gemoedstoestand immers bepalen door prikkels van buitenaf en ik weet als geen ander dat je nooit iets zeker weet in dit leven. Maar dan nog (of misschien wel juist daardoor)…
…laat ik het me niet gebeuren vandaag! De blauwe maandag krijgt mij er mooi niet onder. Simpelweg omdat ik geloof in het leven als een theater, met elke dag een andere voorstelling met mij in de hoofdrol.
* de derde maandag van januari
donderdag 15 januari 2009
Recept
Benodigdheden:
- 1 lampion
- 1 vriend
- 1 aansteker
- Wensjes (hoeveelheid naar smaak en/of behoefte toe te voegen)
Bereiding:
Wacht tot het goed donker is. Neem de door jou verkozen vriend bij de hand en ga samen naar een mooie, open plek naar keuze. Pak de lampion en waaier deze voorzichtig uit. Ga hierbij discreet te werk, de lampion is fragiel en scheurt snel hetgeen jammer zou zijn.
Houd de lampion samen aan weerszijden vast en ontsteek met de aansteker de brandbare ring aan de onderkant. De liefhebber kan hiervoor eventueel ook lucifers gebruiken.
Stop nu om beurten één voor één 1 wensje in de lampion totdat alle wensjes erin zitten. Doe dit geheel geruisloos, anders is de kans groot dat de wensjes niet uitkomen.
Wanneer je de lampion met een opwaartse kracht omhoog voelt trekken, laat de lampion dan allebei tegelijkertijd los. Kijk elkaar aan en lach. Volg de brandende lampion vervolgens aandachtig totdat deze uit jullie beider zicht verdwenen is*.
Boven worden jullie wensjes opgevangen en zorgvuldig in behandeling genomen. Wanneer de wensjes precies uitkomen, is uiteraard afhankelijk van de omvang van de betreffende wens en de daadkracht en creativiteit van de ontvanger in kwestie.
Fijne avond samen!
* Serveer tijdens het nakijken van de lampion eventueel een cocktail naar keuze.
Variatietip:
Probeer dit recept ook eens op het strand van een klein idyllisch eilandje met je blote voeten in het witte, warme, zachte zand. Let hierbij wel altijd goed op dat je niet vlak onder een palmboom staat.
- 1 lampion
- 1 vriend
- 1 aansteker
- Wensjes (hoeveelheid naar smaak en/of behoefte toe te voegen)
Bereiding:
Wacht tot het goed donker is. Neem de door jou verkozen vriend bij de hand en ga samen naar een mooie, open plek naar keuze. Pak de lampion en waaier deze voorzichtig uit. Ga hierbij discreet te werk, de lampion is fragiel en scheurt snel hetgeen jammer zou zijn.
Houd de lampion samen aan weerszijden vast en ontsteek met de aansteker de brandbare ring aan de onderkant. De liefhebber kan hiervoor eventueel ook lucifers gebruiken.
Stop nu om beurten één voor één 1 wensje in de lampion totdat alle wensjes erin zitten. Doe dit geheel geruisloos, anders is de kans groot dat de wensjes niet uitkomen.
Wanneer je de lampion met een opwaartse kracht omhoog voelt trekken, laat de lampion dan allebei tegelijkertijd los. Kijk elkaar aan en lach. Volg de brandende lampion vervolgens aandachtig totdat deze uit jullie beider zicht verdwenen is*.
Boven worden jullie wensjes opgevangen en zorgvuldig in behandeling genomen. Wanneer de wensjes precies uitkomen, is uiteraard afhankelijk van de omvang van de betreffende wens en de daadkracht en creativiteit van de ontvanger in kwestie.
Fijne avond samen!
* Serveer tijdens het nakijken van de lampion eventueel een cocktail naar keuze.
Variatietip:
Probeer dit recept ook eens op het strand van een klein idyllisch eilandje met je blote voeten in het witte, warme, zachte zand. Let hierbij wel altijd goed op dat je niet vlak onder een palmboom staat.
dinsdag 13 januari 2009
Brrrrt
Dus ik zet mijn fiets aan die van haar vast en bel aan.
Een ontzettend gezellige avond volgt.
Met lekker eten, leuke grapjes en mooie muziek op langspeelplaat. De drank vloeit rijkelijk en sterke verhalen passeren al snel de revue.
Tegen elven vertrekt zij.
Iets minder verstandig stel ik mijn gang naar huis uit tot ver na middernacht.
Op haar fiets - die dus van hem bleek - zit een bibberend, besneeuwd mannetje geduldig te wachten tot ik het slot open kom maken.
Met rode neus en waterige oogjes van de bittere koude kijkt hij me aan.
“Brrrrt”
Een ontzettend gezellige avond volgt.
Met lekker eten, leuke grapjes en mooie muziek op langspeelplaat. De drank vloeit rijkelijk en sterke verhalen passeren al snel de revue.
Tegen elven vertrekt zij.
Iets minder verstandig stel ik mijn gang naar huis uit tot ver na middernacht.
Op haar fiets - die dus van hem bleek - zit een bibberend, besneeuwd mannetje geduldig te wachten tot ik het slot open kom maken.
Met rode neus en waterige oogjes van de bittere koude kijkt hij me aan.
“Brrrrt”
donderdag 8 januari 2009
Karaoke
Gezeten op een blauw plastic krukje helemaal alleen in haar geïmproviseerde supermarkt pal aan de straat met een televisie voor haar neus, had zij het lef schaamteloos luid en onzuiver, versterkt en wel met een microfoon in haar handen, zichtbaar genietend en in volle overgave haar favoriete nummers ten gehore te brengen!
zondag 4 januari 2009
Zwarte lijst
Ik eet vlees.
Uit overtuiging.
Zeker na de pizza’s van gisterenavond hoeft er geen twijfel meer over te bestaan of ik een carnivoor ben. Dat ben ik dus.
Behalve...in het vliegtuig. Dan doe ik mij namelijk in het grootste geniep voor als vegetariër. Met idealisme of sentiment omtrent dierenleed heeft dit helaas weinig te maken (hetgeen niet wil zeggen dat dierenleed mij onverschillig laat of dat ik zonder nadenken vlees eet, maar dit is een geheel andere discussie waar ik wellicht een volgende keer nog eens wat over zal schrijven mocht ik daar 'trek' in krijgen).
Goed, ik zit dus graag in het vliegtuig als vegetariër. De laatste keer zelfs als veganist, maar dat was per ongeluk. Blijkbaar was er tijdens de boeking iets mis gegaan. De voordelen zijn groot, je krijgt namelijk altijd als eerste je eten. En in plaats van taaie stukjes kip of rund (waarvan je je serieus nog af kunt vragen of ze niet stiekem toch van Tofu zijn gemaakt), krijg je als vegetariër altijd van alles met kaas. En ik houd ontzettend van kaas!
Al met al een staaltje enorme zelfzuchtigheid dat ik hier opbiecht en het feit dat ik me daarvan bewust ben, maakt het er natuurlijk niet veel beter op.
Des te meer kan de lezer zich verkneukelen op mijn laatste ervaring als veganist. Na het opstijgen kwamen de stewardessen om beurten alvast even een kijkje nemen wie het in zijn hoofd had gehaald zich als veganist op te geven. Mijn opmerking dat ik eigenlijk vegetariër ben en dat dit verkeerd doorgekomen was, werd met medeleven ontvangen. Helaas was hier echter niets meer aan te doen “at this particular moment”.
Geen dikke laag kaas dus met stremsel uit de maag van kalfjes voor mij. In plaats daarvan kreeg ik (als laatste van iedereen in het HELE vliegtuig) een ondefinieerbaar aardappel-/kikkererwtenprutje met als nagerecht gierst. Veganist zijn heeft voor zover ik weet niets te maken met weinig eten, maargoed het boetekleed aantrekkend ging ik zonder mokken, maar met knorrende maag slapen.
Mijn ontbijt kreeg ik wederom als aller-allerlaatste en bestond uit niets minder, maar vooral ook niets meer dan graandrank. Ik had trek en was het zat, dus bestelde iets van de betaalde menukaart, waar ik natuurlijk zelf ook van baalde.
Na mijn nietsvermoedende bestelling werd ik door de dames van Air Berlin flink op mijn nummer gezet. Zonder na te denken bleek ik een bifi-worstje besteld en verorberd te hebben. En die is niet van soja, dat wist ik als veganist natuurlijk zelf ook wel. En nu sta ik dus op een zwarte lijst van jokkebrokken die over de rug van mensen heen die wel idealen hebben, uit is op een speciale behandeling, luxe en zelfverrijking.
Uit overtuiging.
Zeker na de pizza’s van gisterenavond hoeft er geen twijfel meer over te bestaan of ik een carnivoor ben. Dat ben ik dus.
Behalve...in het vliegtuig. Dan doe ik mij namelijk in het grootste geniep voor als vegetariër. Met idealisme of sentiment omtrent dierenleed heeft dit helaas weinig te maken (hetgeen niet wil zeggen dat dierenleed mij onverschillig laat of dat ik zonder nadenken vlees eet, maar dit is een geheel andere discussie waar ik wellicht een volgende keer nog eens wat over zal schrijven mocht ik daar 'trek' in krijgen).
Goed, ik zit dus graag in het vliegtuig als vegetariër. De laatste keer zelfs als veganist, maar dat was per ongeluk. Blijkbaar was er tijdens de boeking iets mis gegaan. De voordelen zijn groot, je krijgt namelijk altijd als eerste je eten. En in plaats van taaie stukjes kip of rund (waarvan je je serieus nog af kunt vragen of ze niet stiekem toch van Tofu zijn gemaakt), krijg je als vegetariër altijd van alles met kaas. En ik houd ontzettend van kaas!
Al met al een staaltje enorme zelfzuchtigheid dat ik hier opbiecht en het feit dat ik me daarvan bewust ben, maakt het er natuurlijk niet veel beter op.
Des te meer kan de lezer zich verkneukelen op mijn laatste ervaring als veganist. Na het opstijgen kwamen de stewardessen om beurten alvast even een kijkje nemen wie het in zijn hoofd had gehaald zich als veganist op te geven. Mijn opmerking dat ik eigenlijk vegetariër ben en dat dit verkeerd doorgekomen was, werd met medeleven ontvangen. Helaas was hier echter niets meer aan te doen “at this particular moment”.
Geen dikke laag kaas dus met stremsel uit de maag van kalfjes voor mij. In plaats daarvan kreeg ik (als laatste van iedereen in het HELE vliegtuig) een ondefinieerbaar aardappel-/kikkererwtenprutje met als nagerecht gierst. Veganist zijn heeft voor zover ik weet niets te maken met weinig eten, maargoed het boetekleed aantrekkend ging ik zonder mokken, maar met knorrende maag slapen.
Mijn ontbijt kreeg ik wederom als aller-allerlaatste en bestond uit niets minder, maar vooral ook niets meer dan graandrank. Ik had trek en was het zat, dus bestelde iets van de betaalde menukaart, waar ik natuurlijk zelf ook van baalde.
Na mijn nietsvermoedende bestelling werd ik door de dames van Air Berlin flink op mijn nummer gezet. Zonder na te denken bleek ik een bifi-worstje besteld en verorberd te hebben. En die is niet van soja, dat wist ik als veganist natuurlijk zelf ook wel. En nu sta ik dus op een zwarte lijst van jokkebrokken die over de rug van mensen heen die wel idealen hebben, uit is op een speciale behandeling, luxe en zelfverrijking.
Abonneren op:
Posts (Atom)