Je bent wat je eet

Je bent wat je eet..
Knoop dat aan het begin van deze decembermaand maar eens goed in je oren. Het maakt mij voorlopig tot een marsepeinen varkentje met pootjes van pepernoten en een krulstaart in de vorm van een pure chocolade M.
Daar zal het echter niet bij blijven, weldra zal ik verworden tot een (tam) konijntje met kweeperen in zijn hol, liggend op een warme tulbandcake geflambeerd met rumsiroop.
Om me vervolgens aan het einde van deze maand door te ontwikkelen tot een olieachtige meelbal met rozijntjes én suiker, veel suiker.
Maar van suiker ben ik zeker niet, want ik zit gebakken.

Voor allen, een mooi uiteinde!

Oud papier

Boven mijn hoofd staan zo'n 20 ordners op schappen

Mijn hele studie zit daar in
College aantekeningen, artikelen, sheets, tentamens
En krabbels van afspraakjes, tekeningetjes uit verveling

Al 4 jaren staat het daar onaangeraakt

Dat is sinds mijn laatste verhuizing
Toen klopte ik het stof er ook al af

Nu ik weer ga verkassen

Is de tijd rijp
Voor de grote schoonmaak
Het grote weggooien

En al stamt het meeste nog uit de vorige eeuw
Toch valt het me zwaar
Alsof ik mijn kennis aan de straat zet
Een deel van mezelf naar het oud vuil breng
En dan dommer mijn nieuwe stulpje betrek

Tsja, wat bewaar je dan?
En wat mag weg?
Wat is waardeloos genoeg om afscheid van te nemen
En wat is voldoende om mee te blijven zeulen?

Ik ben er nog niet uit
Maar het moet in 1 ordner passen

Bleker de kinderlokker

Normaliter ben ik geen voorstander van het uiten van mijn onvrede via mijn (de laatste tijd ietwat passieve, waarvoor mijn excuses) blog. Ditmaal echter ben ik zo verontwaardigd dat ik mijzelf niet langer in kan houden. Hetgeen ik inmiddels toch 3 lange dagen op allerhande wijze heel hard heb geprobeerd.

Pauw & Witteman - vrijdagavond 28 oktober (oké, 2 dagen heel hard geprobeerd). Bleker is gast aan tafel en komt niet goed uit zijn woorden over de kwestie Mauro. Dat is begrijpelijk aangezien het een belachelijke kwestie is, waar ik het verder daarom ook niet over wil hebben.

Na allerlei ontwijkend gewauwel en gestotter, doet Bleker iets waarvan ik me niet anders kan voorstellen dan dat hij zich daar de rest van zijn leven zijn ogen voor uit zijn kop zal blijven schamen. Hij schuift Mauro een briefje toe met daarop de tekst: "Als je morgen (met je moeder) mee wilt naar FC Twente-PSV dan kan dat!"

Ik kan er niet over uit! Welk een stuitende pleister op de wonden is dit? Een volkomen oneerbiedige compensatie die hem en al zijn CDA kornuiten allemaal nog zieliger maakt dan ze al waren. Afkoping van het eigen schuldgevoel op de nationale televisie. Wat op zichzelf dan wel weer mooi is, dat hij zichzelf ten overstaande van heel Nederland als kinderlokker met vieze snoepjes te kijk weet te zetten.

Recordtijd uit eten

Het begon zo goed..
Fakkels in de tuin, live muziek op de achtergrond en een menukaart met gerechten waar ik alleen al tijdens het lezen bij begin te watertanden. Ik word direct geholpen, krijg een glas water en een broodje als welkom en daarnaast worden in een razend tempo op flamboyante wijze de specialiteiten van de dag uiteengezet.

De specialiteit die ik bestel staat binnen 5 minuten voor mijn neus, nog voordat ik ook maar een hoekje van mijn broodje af heb kunnen snijden. Ik vrees voor koude prak, maar ze hebben het in de gauwigheid goed opgewarmd. Vervolgens staat iedere 2 minuten mijn serveerster ('good evening, my name is Shirley and I'm your waitress tonight. If you have any questions (?) please do not hesitate to ask me') voor me om te vragen 'how I am doing?' en 'if everything is all right out here?'. Op een gegeven moment geef ik niet eens meer antwoord maar volsta ik met een volle mond glimlach. Het water durf ik ook niet meer aan te raken, want ieder slokje dat ik drink wordt per direct aangevuld.

Na 3 happen voel ik me gestresster dan op mijn werk vlak voor de vakantie. Juist wanneer ik mijzelf tot rust maan om te voorkomen dat ik echt ga zitten schrokken, komt de kordate serveerster vragen 'if I'm done'!
'Uh, well no!', zeg ik wat verward, waarna ik mijn vierde hap neem en de rest van het eten onbeschaamd in een keer naar binnen schuif. In de tussentijd is de rekening al opgemaakt.

Ik zal maar een flinke fooi geven, want de service is hier werkelijk 'impeccable'!

Revenge van de kippen

De kip pronkt spotgoedkoop op de Hawaiiaanse menukaart. Dat is niet verwonderlijk daar het hier wemelt van de kippen en de hanen. 'Wilde' wel te verstaan, of scharrel, het is maar hoe je het bekijkt.

Ze waren ooit van mensen die er 's ochtends hun eitjes van aten, maar toen kwam de orkaan en vlogen de kippen en hanen door de lucht. Toen de wind was gaan liggen konden ze de weg naar huis niet meer vinden en dus hokten ze met elkaar. De wildgroei was compleet.

Zij die niet gebraden worden en verscheurd eindigen in de magen van velen, maken samen muziek over het hele eiland van Kaua'i. Muziek op elk willekeurig tijdstip van de dag en van de nacht. Zoals u wellicht kunt verwachten, wordt dit niet door iedereen evenzeer gewaardeerd.

Maar ik vind het wel grappig, alsof ze hier de poche vakantiegangers even terugpakken op alles wat hun broeders en zusters in de bio-industrie in de rest van de wereld wordt aangedaan. Pesterijtje van de kippen en hanen.

Wie het laatst lacht, lacht het best!

Plassen op schiphol

Voordat ik mijn broek überhaupt heb laten zakken, spoelt de wc al door. Daarna nog een keer als ik op de pot zit, de wind waait enthousiast onder mijn billen door. De volgende blaasontsteking kan verwelkomd worden.
Ik ben klaar en sta op. Automatische afveegrobotjes hebben ze gelukkig nog niet uitgevonden.
Als kind vond ik het doorspoelen het leukste moment van het plassen, zelf op het knopje drukken en het mechaniek in werking zetten. Maar er is geen knopje, alleen een oog dat de dingen anders ziet dan ze zijn. Ik trek een gekke bek voor het oog en loop weg.
Dit heet dan luxe te zijn, maar ik vind het gewoon stom en saai.

Besluit II

Maar nu heb ik besloten om te leren vliegen

Perry...

...Sport
Ja, Perry Sport.
Daar was ik vanochtend even aan de klantenservicebalie.

Goed, het was misschien geen alledaagse vraag die ik had, maar zo ingewikkeld was het nu ook weer niet. Tentje gekocht, wilde ik niet, omdat ik ineens al een tentje gekregen had (kan gebeuren). Dan was er iets met een '2+1 gratis sales aktie' en een snorkel die ik wilde kopen.

Meisje 1 komt er niet uit.
Haalt meisje 2 erbij, maar dat helpt niet.
Meisje 2 verwijst door naar het rekenwonder dat 'de man' heet (en Wouter, maar dat terzijde). Wouter legt meisje 1 haarfijn uit hoe dit had gemoeten, maar gaat zelf compleet de mist in.

Ik probeer nog tussenbeide te komen, maar de klant is (ongeacht sexe) blijkbaar überhaupt niet te vertrouwen.

En dus sturen ze me naar huis met gratis slippers en een snorkel voor een prikkie!
Op naar Hawaï

Door

Zo zit je nog vrolijk fluitend op je fiets
En zo sta je te wachten voor het groene licht

Och ja, ik mag door...

Versje geleend

Versje om te mompelen als je niet goed wakker kunt worden
Mmhohmmhohmmhohmpfff
Mmhohmmhohmmhohmpfff
Izzolekkewarmier
Izzolekkewarmier
Mamoewakkewoh
Mamoewakkewoh
Moemewazze
Moemewazze
Hup...

Joke van Leeuwen (2000), 'Ozo heppie en andere versjes'

Besluit

Maar nu heb ik besloten om op de zon te gaan wonen

Zalig

Wat een zalig moment...
Om net op één seconde na je trein te missen
Die pas over een uur weer gaat
En vervolgens uitgerust te ontwaken
Uit je droom
In je eigen bed
Thuis

Klaproos

Ik weet het!
De klaproos is mijn favoriete bloem
Jammer dat je em niet kunt plukken
Om thuis oneindig naar te kunnen blijven kijken
Maar misschien is ie daarom wel mijn lievelings
Omdat ie een beetje eigenwijs is
Overal de kop opsteekt
En dichtklapt als iets em niet bevalt

Toiletbezoek

Ik loop richting de toiletten
De vrouwen maar gewoon
Twee wc's
Eentje zit op slot
De ander trek ik open

Daar zit een mevrouw op de pot
Ze schrikt niet
Kijkt alleen op
Met vragende ogen
Doet niets
Zegt niets

Ze gaat onverstoord door waar ze mee bezig was
Ik hoor haar plassen
En sta daar maar
Te hopen dat ze niet ook nog poepen moet

Dan stopt het gekletter
Staat ze op zonder afvegen
En laat haar rok weer zakken
Een onderbroek heeft ze niet

Ik doe een stap opzij
Laat haar passeren
Kijk haar na
En zie het druppelspoor dat zij achterlaat

Helden van onze tijd

Ik ben een held! Want ik doe mee aan de Helden Race en dat maakt mij een held, dat lijkt me duidelijk. Zo makkelijk kan het dus zijn. Al wil ik mijn heldendaden uiteraard niet bagatelliseren, u begrijpt dat het een puur bovenmenselijke opgave is om zes hele kilometers te rennen door het Amsterdamse bos. Daar moet ik eindeloos voor trainen, sit-ups voor doen, rekken en strekken en dan maar hopen dat mijn prestatie telt als ik met kapotte knieën, kruipend, brullend en de tong op de schoenen de eindstreep haal. Echt geen lolletje!
Maar gelukkig doe ik het niet voor mezelf. Je bent een held of je bent het niet hè?! En een ware held kan natuurlijk niet handelen uit zelfzuchtigheid. Die is de gulheid in hoogst eigen persoon; genereus, menslievend, nobel, groothartig. Dat ben ik dus allemaal nu. Legt een enorme druk dat wel.
Ja, er komt nog heel wat bij kijken, bij het heldendom. Vooral omdat ik geen fictief of historisch persoon ben, dat zou het makkelijker maken. Nu moet ik mijn achterban pro-actief mobiliseren (ik heb zelfs een eigen website http://2011.heldenrace.nl/maja) én tevreden houden. Gevaar of rampspoed kan ik het beste zelf maar opzoeken, zodat ik vanuit mijn zwakke positie mijn moed en bereidheid tot zelfopoffering voor een grotere zaak kan tonen.
Dat is wat onze samenleving namelijk nodig heeft, dat lees ik tenminste overal en dan zal het wel waar zijn, toch? De steeds luider wordende roep naar helden gaat niet uit naar nephelden zoals Wesley Sneijder en Sieneke, maar echte helden die komkommers eten en gewapend met slechts een handtasje en 82 jaren wijsheid een boef te lijf gaan. Dat kan nog best ingewikkeld worden. De eisen voor het hedendaagse rolmodel zijn hoog! Maar goed daar wil ik niet teveel over zeuren. Dat hoort niet bij het held-zijn en ik wil mijn zojuist in de schoot geworpen heldenstatus natuurlijk wel graag zo lang mogelijk in ere houden.
Dat is een uitdaging op zich, want helden kunnen ook vallen. Zo vond de 20-jarige Australische man het tof als een plank op een balkonleuning te liggen. Hij viel. De neergang ligt dus altijd op de loer. Held zijn is niet zonder risico's. Voor je het weet ben je een gevallen held. Dat moet ik zien te voorkomen. En dus is er werk aan de winkel, geen tijd voor dit gezever. De barricades op, pastasalades en bananen eten. Rek je strek je!

In de luwte

Geen plek is veilig voor je verdriet
Binnen niet
Buiten al helemaal niet
En zelfs in je slaap ontkom je er niet aan

Geen moment is er beschutting voor je verdriet
Het ontwaken is zwaar
En 's avonds ben je moegestreden
Hoe je de dag bent doorgekomen is een raadsel op zich

Iedereen staat voor je klaar
Lief...ja en het troost...wel
Maar het helpt niet
Uiteindelijk ben je toch alleen met je verdriet

De toekomst begraven
Tot het verleden maken
Is het meest walgelijke om te moeten doen
Wat heb jij dan aan deze woorden of een zoen?

Maja observeert supporter

Terwijl ik op het balkon mijn uitgedroogde plantjes mijn excuses sta te maken met een gieter, hoor ik links van me ineens gezang
"Ik hou van jullie"
Langzaam zwelt het zingen aan
"Wij houden vaaaan jullie"

Dan zie ik een vlag wapperen en begrijp ik plots waar dit over gaat
De eredivisie
Ik heb niks met voetbal, maar vind dit best een vertederend beeld

Een man alleen
ietwat beschonken misschien
dolblij, zingend
hangend over de reling van zijn balkon
met een vlag in zijn hand
"We are the champions, no time for losers...
cause we are the champions of the world"

Dat laatste moet dan Nederland zijn
maar ach, wat zou het?
mijn bloemetjes kijken er niet van op

Staande ovatie

De staande ovatie is allang niet meer wat het geweest is.
Of je nu een voortreffelijke, briljante show neerzet of dat er tijdens de voorstelling alleen maar natte poep uit je mond is gekomen, het doet er niet meer toe, de mensen gaan toch wel staan.

Zelfs zogenaamde artiesten die eigenlijk zo snel mogelijk de coulissen in zouden moeten rennen om zichzelf een flink potje te gaan zitten schamen, worden tegenwoordig bejubeld als wereldsterren. Blijven zitten is een statement geworden en het gaan staan allang geen compliment meer.

Dat moet artiesten zelf toch ook verwarren zou je zeggen? Je voelt zelf dat je het ronduit slecht hebt gedaan, maar toch is iedereen razend enthousiast? Wat moet je nog geloven als je prestatie geen ijkpunt meer is?

Sla in de thee

"Heb jij sla in de thee?"
Ze is twee en kijkt me nieuwsgierig aan.
Knijpt met haar grote blauwe ogen omdat het zonlicht in haar snoet schijnt.
Ik drink muntthee en zie haar krullen weelderig springen.
Op antwoord wacht zij allang niet meer.
Zij is inmiddels druk aan het bellen.
Met haar hand achterstevoren tegen haar oor: "Ja, alles goed. En bij jullie?"
Ik zie moeder blozen...zij hoort zichzelf.
Maar ze mag trots zijn.
Klein als ze is, toont haar kind al interesse in de ander.
"Ik ga nu Jan bellen", zegt het krullenkoppie.
"Jan is de hond van opa en oma", vult mama aan.

De winter voorbij

Zou er iemand zijn die één dezer dagen nog niet heeft gezegd dat het weer zo fijn is?
De zon zo lief?
Of het op z'n minst gedacht hebben dan toch?

Dat is de kracht van de winter.

Snakkend naar de lente

Kan iemand mij uitleggen waarom iemand bij de eerste zonnestraal van het jaar het zonnescherm omlaag zou doen?

Complimenten 2

Je kunt op Nationale Complimentendag natuurlijk ook jezelf in het zonnetje zetten.

Lieve Maja,

Je bent geweldig!
Wat kook je toch altijd lekker voor me en wat ben ik blij met je goede smaak voor wat betreft kleding en interieur.
Wat fijn dat je altijd voor me klaarstaat, zelfs midden in de nacht.
Ik kan altijd op je rekenen en dat vind ik heel bijzonder.
Je zingt me in slaap en leest me voor, je smeert mijn benen in als ze droog zijn en warmt me op als ik het koud heb.
Gaat met me naar buiten als ik me eenzaam voel en geeft me bier als ik verdrietig ben.
Je bent een rots in mijn branding, dankjewel.

Gentle advise to my readers: please do try this at home!

Vertroeteld

Ik jok meteen over of ik wel goed gegeten heb, want dat heb ik niet, maar honger heb ik evenmin. Verder jok ik over niks hoor. Niet over of ik weleens een naald heb gebruikt die eerder is aangewend om drugs mee te spuiten en ook niet over of ik ooit gemeenschap heb gehad met een man die eerder gemeenschap heeft gehad met een andere man.

Nog voordat we beginnen krijg ik al een cadeau, een magneetje met mijn bloedgroep erop. Voor op de koelkast. Ben ik uiteraard dolblij mee. "Je bent O-positief", dat klinkt bijna als "Seropositief", maar dan zat ik hier waarschijnlijk geen bloed af te tappen schat ik. Zo goed kan ik nu ook weer niet jokken.

Ik word vertroeteld. Krijg aandacht, sapjes, een broodje kaas en een lekkere dikke koek. Dit bevalt me prima zo, kan niet wachten tot de volgende keer. Temeer omdat die naald in mijn arm me dwingt tot niets doen en daar ben ik normaal niet erg goed in. Heerlijk, gewoon een beetje naar buiten kijken. Rustig in en uit ademen en denken aan al die mensen die ik ga redden met dat zakje bloed dat naast me volloopt.

Wanneer ik even later aan de koffietafel nog wat zit na te genieten, kom ik erachter dat dit helemaal niet de houding is die bij de doorwinterde bloeddonor hoort. Ik blader door een boekje met donor verhaaltjes en daarin blijkt het geven van bloed een ware opoffering te zijn. Je doet het graag, maar puur voor die ander. Jezelf cijfer je op dat moment gewoon even weg. Natuurlijk doet het pijn, maar dat is allemaal relatief. Belangrijk is dit laatste goed te benadrukken, vooral in deze wereld waarin mensen al zoveel aan zichzelf denken en zo weinig voor een ander over lijken te hebben. Wij bloeddonoren zijn niet zo. De een nog minder dan de ander en de een nog langer dan de ander. We bewonderen elkaar namelijk ook om het aantal keren dat we de goedheid zelve al zijn geweest. Bij elk jubileum krijg je een leuke attentie.

Ik wil natuurlijk niets liever dan voor die knuffel, die bronzen of zelfs zilveren druppel gaan, maar dan is er nog wel wat werk aan de winkel geloof ik. Ik doe dit namelijk vooral voor mezelf als ik heel eerlijk ben. Omdat ik me dan beter voel over mezelf en daar word ìk gelukkig van. Is dat heel gek?

Troost ?

Ze staat ietwat voorovergebogen
Handen op het aanrecht
Hoofd naar beneden gericht

De tranen druppelen van haar gezicht op de vloer
Ik loop langs en zie haar staan
De wanhoop druipt er vanaf

Ik sta stil en kijk naar haar

Vanaf de straat
staar ik naar binnen door het raam

Het hoort niet
Ik gluur
Zij weet van niks

Ik besluit dat dit niet kan
Probeer de achterdeur
En glip naar binnen

Zij staat er nog altijd
Precies hetzelfde bij
Zal ik zeggen onbewogen

Ik leg mijn hand op haar schouder
Geef haar een zoen op haar wang
En vertrek

Verslag van een vreemdeling

Dus ik kom binnen en het eerste wat ze tegen me zegt als ik haar mijn zelfgebakken koekjes geef is: "dat had je niet moeten doen". Ze lacht erbij alsof ze die onaardige woorden nooit tegen me gezegd heeft. Ik snap er niks van, de meeste mensen komen binnen met niks, maar dat is blijkbaar beter.

Even later sta ik wat te kletsen met de buurvrouw. Middenin het gesprek zegt ze dat ze even moet plassen en zo terug is. Ze komt niet terug. Maar naast het feit dat ik het niet erg fatsoenlijk vind om een gesprek zomaar te onderbreken en een belofte te doen die je vervolgens niet nakomt, vind ik het vooral onnodig om mij ongevraagd en in detail te informeren over wat jou precies te doen staat op het toilet. Persoonlijk hoef ik dat niet te weten.

Maar het feestje gaat verder en ik doe vrolijk mee. Ik neem een plakkerig blokje kaas, een ei met iets smerigs erin en een gesuikerde dadel met roomkaas. Mijn koekjes zijn er ook tussen gezet. Het past niet erg bij elkaar als je het mij vraagt, maar ik moet ook niet te kritisch zijn. De gastvrouw doet haar best, ik heb haar tenslotte de hele avond nog niet gezien.

Dan komt een collega naar me toe om te vragen wat dat boodschappenlijstje te betekenen had op haar voice-mail. Ik moet even hard nadenken, maar herinner me dan dat ik haar vorige week gebeld heb. Ze nam niet op, maar vroeg me op haar antwoordapparaat mijn boodschappen in te spreken. Ik vond het al ietwat raar, maar gehoorzaamde. Ik ben er de persoon niet naar om verzoeken van anderen niet in te willigen. Ik had nog wasmiddel nodig, een halve kilo lamsvlees, pruimen en wat couscous. Ik zou haar later betalen, daar was het me echt niet om te doen. Ze lacht, ze lacht me recht in mijn gezicht uit. Maar omhelst me tegelijkertijd. En dan begint ze met omstanders te praten en te lachen, terwijl ze naar me wijst.

De hoogste tijd voor een eigen toiletbezoek. Zonder iemand lastig te vallen met mijn doel, strompel ik naar de toiletdeur. Daar aangekomen zie ik een verjaarskalender hangen. Op het toilet! Mijn naam pronkt er ook op. Kunnen mensen dan fijn naar kijken terwijl ze plassen en poepen. Ik vind het geloof ik wel mooi geweest voor vanavond, ik ga naar huis. Een snoepzak krijg ik niet mee, dat is alleen iets voor kinderfeestjes weet ik inmiddels…helaas!

Smelten in de winter

Weet je wat leuk is?
Met 10 allochtone vrouwen naar het Kröller-Müller Museum gaan. Moet je echt een keertje doen hoor. Ge-wel-dig! Na verscheidene drukproeven op een kladblaadje schreven we een kaartje met: “Hartelijk bedank voor die bezoek” en op de enveloppe: “voor het museum”, zodat daar in ieder geval geen onduidelijkheid over zou zijn. Een schoolreisje, zo voelde het.
Iedereen wat proviand in de zak en allemaal even opgewonden over wat ons te wachten staat. Lachende gezichten en een stralende zon. Bij het eerste naakt is de hilariteit groot: “Maja, daar hangt een schilderij van een blote mevrouw”. Dat is natuurlijk lachen, al durft eigenlijk nauwelijks één van de gesluierde vrouwen echt de details van het schilderij in zich op te nemen. De meeste blikken zijn kort, schuw en ietwat zenuwachtig. De leeftijden variëren van 22 tot 56 maar giechelen kunnen ze nog allemaal.
Verder gaat de interesse uit naar de waarde van de kunst. Al die miljoenen euro’s, wat je daar wel niet allemaal mee zou kunnen doen? Heel vaak naar je land van herkomst om familie te bezoeken, taarten bakken voor de hele buurt, taallessen nemen, trouwen met een andere man of een nieuwe fiets kopen. Per gevolg wordt bij veel van de topstukken geïnformeerd naar de prijs. “En hoeveel kost deze?”, ze vragen het alsof ze het schilderij overwegen zelf aan te schaffen: “Kunt u het inpakken, het is voor cadeau!”.
Maar ongeacht de hoge kosten, waagt één van de vrouwen het er toch op het bronzen beeld van Giacometti ‘L’homme qui marche II’ met een waarde van maarliefst 93 miljoen even vlug aan te raken als niemand kijkt. Dat wil zeggen, ze dacht dat niemand keek. Gelukkig gaat er niks staan loeien komen we met de schrik vrij.
We dralen nog wat door de prachtige beeldentuin en rijden daarna op de witte fietsen nog even rond door het Park de Hoge Veluwe. Het gaat wat wiebelig maar we gaan vooruit. Bij de stuifduinen aangekomen, kwakt een van de vrouwen haar fiets op de grond, rent de duinen op en roept zo hard als ze kan: “Mijn land!”.
Dan smelt je toch, ondanks de kou van deze bewuste februaridag.

Van kwaad tot erger

Ze zijn naar de Margriet Winterfair geweest en de tassen die ze met zich meezeulen puilen uit van de gratis snuisterijen.

Ik kom de trein in gelopen, zie een sjaaltje op de grond liggen en raap het op. Gloednieuw, het prijskaartje hangt er nog aan. Voor het vliezelige stukje stof dat het is, vind ik het maar een duur ding. Het is dat er nog een paar afzichtelijke pailletjes op geborduurd zijn die glinsteren maar dat is het dan ook.

Terwijl ik de buren om me heen vraag of het sjaaltje toevallig aan hen toebehoort, beginnen de Margriet-dames driftig en opgewonden te grijpen naar het gevonden voorwerp.

"Oh, dat is natuurlijk van die mevrouw", zegt de een
"Ja", greinst de ander, "ze gaf het nog aan haar vriendin omdat zij altijd alles kwijt raakt"

De trein komt weer in beweging, de mevrouwen zijn dus weg en de Margrietjes doen net alsof ze dit erg vinden.

Ik geef aan het af te willen geven bij de gevonden voorwerpen, maar de blonde Margriet die er zo lekker modieus uit ziet op haar respectabele middelbare leeftijd, houdt haar nieuwe aanwinst stevig vast. Zegt niets. Ik kijk haar recht in de ogen aan en zij kijkt weg. Een tijdje houdt ze het sjaaltje ongemakkelijk in de hand maar zodra ik de dopjes van mijn ipod in mijn oren doe, stopt ze het sjaaltje gedecideerd in haar tas.

Maar dat vindt het andere Margrietje niet leuk. Zij heeft uiteraard net zoveel recht op het blinkende doekje als haar vriendin. Ze doet een poging in de tas van de blondine te graaien, maar deze laatste houdt stevig grip op haar bezittingen. Dan wordt het trekken, eerst aan die tas, daarna aan elkaars haren. Ze krabben elkaar bijna de ogen uit, wat een schouwspel!

En zo kwam toch nog alles goed :)

In woorden gevangen

Ik voel me zo...
...'bedremmeld?'
nee
'ontgoocheld?'
nee!
'dom?'
NEE
'moe?'
...zucht...
'onstuimig verbolgen, doch zinnelijk verlost?'
Uh, ja, hoe weet jij dat nou?

Brief

Ik schreef een brief
Hij voer met de wind mee
De woorden vlogen
Er aan alle kanten uit
'Luister' fladderde naar links
'Belangrijk' snelde naar boven
Zo recht de hemel in
Terwijl 'geluk' rechtsaf ging
En 'eenzaamheid' zichzelf te gronde richtte

Treffend

Behoedzaam loop ik tussen de poortjes door, die vervolgens flink hard en met zwaailichten beginnen te loeien.
Ik doe zo normaal mogelijk.
Alsof ik niets gestolen heb.
Draai me om en zet vervolgens een paar stapjes terug de winkel in.
Zodat niemand maar denkt dat ik er vandoor wil gaan.
Ik vis eerst de bon uit mijn tas en dan het zojuist aangeschafte product.
De mevrouw van de winkel zegt losjes:
"Ga je af?"
En terwijl ik zo achter haar aanloop naar de balie denk ik:
"ja, dat is nou nog eens treffend geformuleerd"