Ze zijn naar de Margriet Winterfair geweest en de tassen die ze met zich meezeulen puilen uit van de gratis snuisterijen.
Ik kom de trein in gelopen, zie een sjaaltje op de grond liggen en raap het op. Gloednieuw, het prijskaartje hangt er nog aan. Voor het vliezelige stukje stof dat het is, vind ik het maar een duur ding. Het is dat er nog een paar afzichtelijke pailletjes op geborduurd zijn die glinsteren maar dat is het dan ook.
Terwijl ik de buren om me heen vraag of het sjaaltje toevallig aan hen toebehoort, beginnen de Margriet-dames driftig en opgewonden te grijpen naar het gevonden voorwerp.
"Oh, dat is natuurlijk van die mevrouw", zegt de een
"Ja", greinst de ander, "ze gaf het nog aan haar vriendin omdat zij altijd alles kwijt raakt"
De trein komt weer in beweging, de mevrouwen zijn dus weg en de Margrietjes doen net alsof ze dit erg vinden.
Ik geef aan het af te willen geven bij de gevonden voorwerpen, maar de blonde Margriet die er zo lekker modieus uit ziet op haar respectabele middelbare leeftijd, houdt haar nieuwe aanwinst stevig vast. Zegt niets. Ik kijk haar recht in de ogen aan en zij kijkt weg. Een tijdje houdt ze het sjaaltje ongemakkelijk in de hand maar zodra ik de dopjes van mijn ipod in mijn oren doe, stopt ze het sjaaltje gedecideerd in haar tas.
Maar dat vindt het andere Margrietje niet leuk. Zij heeft uiteraard net zoveel recht op het blinkende doekje als haar vriendin. Ze doet een poging in de tas van de blondine te graaien, maar deze laatste houdt stevig grip op haar bezittingen. Dan wordt het trekken, eerst aan die tas, daarna aan elkaars haren. Ze krabben elkaar bijna de ogen uit, wat een schouwspel!
En zo kwam toch nog alles goed :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten