Op radio 1 hoor ik dat vandaag* de meest deprimerende dag van het gehele komende jaar is. Ik zit in de auto naar mijn werk en ben blij dat ik geen treinmachinist ben. “Goed, fijn, mooi…je kunt die dag maar gehad hebben” denk ik bij mezelf, maar aan de andere kant: "mocht dit zogenaamd wetenschappelijk onderbouwde feit nu werkelijk waar zijn, dan is het zogezegd toch wat onhandig om die dag op deze wijze in te luiden. Om met toeters en bellen tegen iedereen heel hard te roepen dat dit een klotedag is".
Ik bedoel het is krap 9 uur ’s ochtends en als ik voor mezelf spreek, was ik tot een paar minuten geleden nog in de veronderstelling dat ik me vrolijk voelde. Geen vuiltje aan de lucht. Oké, ik heb wat weinig geslapen omdat ik gisterenavond onder invloed van de adrenaline die vrijkwam na het ten tonele voeren van onze nieuwste theaterproduktie per ongeluk vergat dat ik vandaag moest werken, maar dit heeft mij er toch niet van weerhouden zingend onder de douche te stappen vanochtend.
Maar goh ja…als ze het maar vaak genoeg tegen me zeggen, misschien dat ook ik er vanmiddag dan als vanzelf in ga geloven. Veel mensen laten hun gemoedstoestand immers bepalen door prikkels van buitenaf en ik weet als geen ander dat je nooit iets zeker weet in dit leven. Maar dan nog (of misschien wel juist daardoor)…
…laat ik het me niet gebeuren vandaag! De blauwe maandag krijgt mij er mooi niet onder. Simpelweg omdat ik geloof in het leven als een theater, met elke dag een andere voorstelling met mij in de hoofdrol.
* de derde maandag van januari
dinsdag 20 januari 2009
donderdag 15 januari 2009
Recept
Benodigdheden:
- 1 lampion
- 1 vriend
- 1 aansteker
- Wensjes (hoeveelheid naar smaak en/of behoefte toe te voegen)
Bereiding:
Wacht tot het goed donker is. Neem de door jou verkozen vriend bij de hand en ga samen naar een mooie, open plek naar keuze. Pak de lampion en waaier deze voorzichtig uit. Ga hierbij discreet te werk, de lampion is fragiel en scheurt snel hetgeen jammer zou zijn.
Houd de lampion samen aan weerszijden vast en ontsteek met de aansteker de brandbare ring aan de onderkant. De liefhebber kan hiervoor eventueel ook lucifers gebruiken.
Stop nu om beurten één voor één 1 wensje in de lampion totdat alle wensjes erin zitten. Doe dit geheel geruisloos, anders is de kans groot dat de wensjes niet uitkomen.
Wanneer je de lampion met een opwaartse kracht omhoog voelt trekken, laat de lampion dan allebei tegelijkertijd los. Kijk elkaar aan en lach. Volg de brandende lampion vervolgens aandachtig totdat deze uit jullie beider zicht verdwenen is*.
Boven worden jullie wensjes opgevangen en zorgvuldig in behandeling genomen. Wanneer de wensjes precies uitkomen, is uiteraard afhankelijk van de omvang van de betreffende wens en de daadkracht en creativiteit van de ontvanger in kwestie.
Fijne avond samen!
* Serveer tijdens het nakijken van de lampion eventueel een cocktail naar keuze.
Variatietip:
Probeer dit recept ook eens op het strand van een klein idyllisch eilandje met je blote voeten in het witte, warme, zachte zand. Let hierbij wel altijd goed op dat je niet vlak onder een palmboom staat.
- 1 lampion
- 1 vriend
- 1 aansteker
- Wensjes (hoeveelheid naar smaak en/of behoefte toe te voegen)
Bereiding:
Wacht tot het goed donker is. Neem de door jou verkozen vriend bij de hand en ga samen naar een mooie, open plek naar keuze. Pak de lampion en waaier deze voorzichtig uit. Ga hierbij discreet te werk, de lampion is fragiel en scheurt snel hetgeen jammer zou zijn.
Houd de lampion samen aan weerszijden vast en ontsteek met de aansteker de brandbare ring aan de onderkant. De liefhebber kan hiervoor eventueel ook lucifers gebruiken.
Stop nu om beurten één voor één 1 wensje in de lampion totdat alle wensjes erin zitten. Doe dit geheel geruisloos, anders is de kans groot dat de wensjes niet uitkomen.
Wanneer je de lampion met een opwaartse kracht omhoog voelt trekken, laat de lampion dan allebei tegelijkertijd los. Kijk elkaar aan en lach. Volg de brandende lampion vervolgens aandachtig totdat deze uit jullie beider zicht verdwenen is*.
Boven worden jullie wensjes opgevangen en zorgvuldig in behandeling genomen. Wanneer de wensjes precies uitkomen, is uiteraard afhankelijk van de omvang van de betreffende wens en de daadkracht en creativiteit van de ontvanger in kwestie.
Fijne avond samen!
* Serveer tijdens het nakijken van de lampion eventueel een cocktail naar keuze.
Variatietip:
Probeer dit recept ook eens op het strand van een klein idyllisch eilandje met je blote voeten in het witte, warme, zachte zand. Let hierbij wel altijd goed op dat je niet vlak onder een palmboom staat.
dinsdag 13 januari 2009
Brrrrt
Dus ik zet mijn fiets aan die van haar vast en bel aan.
Een ontzettend gezellige avond volgt.
Met lekker eten, leuke grapjes en mooie muziek op langspeelplaat. De drank vloeit rijkelijk en sterke verhalen passeren al snel de revue.
Tegen elven vertrekt zij.
Iets minder verstandig stel ik mijn gang naar huis uit tot ver na middernacht.
Op haar fiets - die dus van hem bleek - zit een bibberend, besneeuwd mannetje geduldig te wachten tot ik het slot open kom maken.
Met rode neus en waterige oogjes van de bittere koude kijkt hij me aan.
“Brrrrt”
Een ontzettend gezellige avond volgt.
Met lekker eten, leuke grapjes en mooie muziek op langspeelplaat. De drank vloeit rijkelijk en sterke verhalen passeren al snel de revue.
Tegen elven vertrekt zij.
Iets minder verstandig stel ik mijn gang naar huis uit tot ver na middernacht.
Op haar fiets - die dus van hem bleek - zit een bibberend, besneeuwd mannetje geduldig te wachten tot ik het slot open kom maken.
Met rode neus en waterige oogjes van de bittere koude kijkt hij me aan.
“Brrrrt”
donderdag 8 januari 2009
Karaoke
Gezeten op een blauw plastic krukje helemaal alleen in haar geïmproviseerde supermarkt pal aan de straat met een televisie voor haar neus, had zij het lef schaamteloos luid en onzuiver, versterkt en wel met een microfoon in haar handen, zichtbaar genietend en in volle overgave haar favoriete nummers ten gehore te brengen!
zondag 4 januari 2009
Zwarte lijst
Ik eet vlees.
Uit overtuiging.
Zeker na de pizza’s van gisterenavond hoeft er geen twijfel meer over te bestaan of ik een carnivoor ben. Dat ben ik dus.
Behalve...in het vliegtuig. Dan doe ik mij namelijk in het grootste geniep voor als vegetariër. Met idealisme of sentiment omtrent dierenleed heeft dit helaas weinig te maken (hetgeen niet wil zeggen dat dierenleed mij onverschillig laat of dat ik zonder nadenken vlees eet, maar dit is een geheel andere discussie waar ik wellicht een volgende keer nog eens wat over zal schrijven mocht ik daar 'trek' in krijgen).
Goed, ik zit dus graag in het vliegtuig als vegetariër. De laatste keer zelfs als veganist, maar dat was per ongeluk. Blijkbaar was er tijdens de boeking iets mis gegaan. De voordelen zijn groot, je krijgt namelijk altijd als eerste je eten. En in plaats van taaie stukjes kip of rund (waarvan je je serieus nog af kunt vragen of ze niet stiekem toch van Tofu zijn gemaakt), krijg je als vegetariër altijd van alles met kaas. En ik houd ontzettend van kaas!
Al met al een staaltje enorme zelfzuchtigheid dat ik hier opbiecht en het feit dat ik me daarvan bewust ben, maakt het er natuurlijk niet veel beter op.
Des te meer kan de lezer zich verkneukelen op mijn laatste ervaring als veganist. Na het opstijgen kwamen de stewardessen om beurten alvast even een kijkje nemen wie het in zijn hoofd had gehaald zich als veganist op te geven. Mijn opmerking dat ik eigenlijk vegetariër ben en dat dit verkeerd doorgekomen was, werd met medeleven ontvangen. Helaas was hier echter niets meer aan te doen “at this particular moment”.
Geen dikke laag kaas dus met stremsel uit de maag van kalfjes voor mij. In plaats daarvan kreeg ik (als laatste van iedereen in het HELE vliegtuig) een ondefinieerbaar aardappel-/kikkererwtenprutje met als nagerecht gierst. Veganist zijn heeft voor zover ik weet niets te maken met weinig eten, maargoed het boetekleed aantrekkend ging ik zonder mokken, maar met knorrende maag slapen.
Mijn ontbijt kreeg ik wederom als aller-allerlaatste en bestond uit niets minder, maar vooral ook niets meer dan graandrank. Ik had trek en was het zat, dus bestelde iets van de betaalde menukaart, waar ik natuurlijk zelf ook van baalde.
Na mijn nietsvermoedende bestelling werd ik door de dames van Air Berlin flink op mijn nummer gezet. Zonder na te denken bleek ik een bifi-worstje besteld en verorberd te hebben. En die is niet van soja, dat wist ik als veganist natuurlijk zelf ook wel. En nu sta ik dus op een zwarte lijst van jokkebrokken die over de rug van mensen heen die wel idealen hebben, uit is op een speciale behandeling, luxe en zelfverrijking.
Uit overtuiging.
Zeker na de pizza’s van gisterenavond hoeft er geen twijfel meer over te bestaan of ik een carnivoor ben. Dat ben ik dus.
Behalve...in het vliegtuig. Dan doe ik mij namelijk in het grootste geniep voor als vegetariër. Met idealisme of sentiment omtrent dierenleed heeft dit helaas weinig te maken (hetgeen niet wil zeggen dat dierenleed mij onverschillig laat of dat ik zonder nadenken vlees eet, maar dit is een geheel andere discussie waar ik wellicht een volgende keer nog eens wat over zal schrijven mocht ik daar 'trek' in krijgen).
Goed, ik zit dus graag in het vliegtuig als vegetariër. De laatste keer zelfs als veganist, maar dat was per ongeluk. Blijkbaar was er tijdens de boeking iets mis gegaan. De voordelen zijn groot, je krijgt namelijk altijd als eerste je eten. En in plaats van taaie stukjes kip of rund (waarvan je je serieus nog af kunt vragen of ze niet stiekem toch van Tofu zijn gemaakt), krijg je als vegetariër altijd van alles met kaas. En ik houd ontzettend van kaas!
Al met al een staaltje enorme zelfzuchtigheid dat ik hier opbiecht en het feit dat ik me daarvan bewust ben, maakt het er natuurlijk niet veel beter op.
Des te meer kan de lezer zich verkneukelen op mijn laatste ervaring als veganist. Na het opstijgen kwamen de stewardessen om beurten alvast even een kijkje nemen wie het in zijn hoofd had gehaald zich als veganist op te geven. Mijn opmerking dat ik eigenlijk vegetariër ben en dat dit verkeerd doorgekomen was, werd met medeleven ontvangen. Helaas was hier echter niets meer aan te doen “at this particular moment”.
Geen dikke laag kaas dus met stremsel uit de maag van kalfjes voor mij. In plaats daarvan kreeg ik (als laatste van iedereen in het HELE vliegtuig) een ondefinieerbaar aardappel-/kikkererwtenprutje met als nagerecht gierst. Veganist zijn heeft voor zover ik weet niets te maken met weinig eten, maargoed het boetekleed aantrekkend ging ik zonder mokken, maar met knorrende maag slapen.
Mijn ontbijt kreeg ik wederom als aller-allerlaatste en bestond uit niets minder, maar vooral ook niets meer dan graandrank. Ik had trek en was het zat, dus bestelde iets van de betaalde menukaart, waar ik natuurlijk zelf ook van baalde.
Na mijn nietsvermoedende bestelling werd ik door de dames van Air Berlin flink op mijn nummer gezet. Zonder na te denken bleek ik een bifi-worstje besteld en verorberd te hebben. En die is niet van soja, dat wist ik als veganist natuurlijk zelf ook wel. En nu sta ik dus op een zwarte lijst van jokkebrokken die over de rug van mensen heen die wel idealen hebben, uit is op een speciale behandeling, luxe en zelfverrijking.
dinsdag 9 december 2008
Agenda
Toen ik 'het jaar uit iemands leven' daar zo oneerbiedig op de grond zag liggen, bekroop me een naar gevoel. Het lag daar natgeregend, besmeurd met rotzooi en werd net zo systematisch als beschreven vertrapt door voorbijgangers die zich er niets aan gelegen lieten liggen. Volkomen verzonken in hun eigen werelden en de sleur ontkennend die hun dagen aan elkaar reeg, walsden zij er overheen zonder aanziens des persoons. Een enkeling struikelde en keek alleen nog even geërgerd achterom.
En ik stond daar maar als in een film die Fast Forward ging en waarin alleen ik nog uitgelicht en real-time te zien was. Het jaar aan herinneringen voor me op de grond. Met tranen in mijn ogen zag ik erop toe hoe dit alles zorgvuldig verpletterd werd. Het jaar was nog niet eens goed en wel ten einde.
En ik stond daar maar als in een film die Fast Forward ging en waarin alleen ik nog uitgelicht en real-time te zien was. Het jaar aan herinneringen voor me op de grond. Met tranen in mijn ogen zag ik erop toe hoe dit alles zorgvuldig verpletterd werd. Het jaar was nog niet eens goed en wel ten einde.
zaterdag 6 december 2008
Duh!
[Huilend] "Ma-ham, Dianne zegt dat Sinterklaas niet bestaat..."
Mama: "En wat denk jij zelf?"
"Dat ie wel bestaat natuurlijk" (duh)
Mama: "Nou dan!"
En daarmee was de kous af
Mama: "En wat denk jij zelf?"
"Dat ie wel bestaat natuurlijk" (duh)
Mama: "Nou dan!"
En daarmee was de kous af
Het Geheim van het Potje
Er was eens een Groot Geheim dat alle volwassenen en oudere kinderen in Nederland met elkaar deelden. Iedereen mocht het weten, behalve de allerkleinsten. Gebroederlijk werd er samengespannen en onder één hoedje gespeeld om dit Grote Geheim naarstig verborgen te houden.
In de belevingswereld van Sandrien stond dit Grote Geheim beter bekend als het Geheim van het potje. Iedereen die lid was van het Geheime genootschap bezat een potje en iedere maand verdwenen er centjes in dat potje. Wat er vervolgens met het geld gebeurde was in nevelen gehuld.
Nieuwsgierig van aard als zij was, zette de kleine Sandrien alles op alles om het Geheim eigenstandig te ontmantelen. Zij stelde slimme vragen waar nooit antwoord op kwam en deed onderzoek zonder ooit iets te vinden.
Totdat de toedracht van het Geheim haar op een goede dag zomaar ineens werd medegedeeld. Simpelweg omdat het genootschap haar oud genoeg bevonden had. Treurig zat zij daar in haar inmiddels koud geworden bad. Teleurgesteld door de zeepbel die zojuist kapot was gespat, maar ook omdat zij het Geheim niet zelf had kunnen ontdekken. Aldaar besloot zij geen enkel ander kind die mogelijkheid te ontnemen.
En dus vroeg zij haar leeftijdsgenootjes achteloos en met geveinsde nonchalance of zij reeds op de hoogte waren van het Geheim van het potje. Geen mens! Blijkbaar was Sandrien er vroeg bij geweest. En het duurde en het duurde…ook buren, juffrouwen, meesters en zelfs oma Beckers op de hoek wist er niet van.
Totdat op een dag Sinterklaas zelf ook beweerde van niets te weten, toen ging Sandrien iets dagen. Het Geheim van het Potje was een nationaal gegeven, maar niet bij een ieder bekend onder die specifieke naam. En zo had Sandrien dan toch nog een Geheim dat zij ijverig en heimelijk voor zichzelf kon houden. Zij lachte vrolijk in haar vuistje en leefde nog lang en gelukkig.
In de belevingswereld van Sandrien stond dit Grote Geheim beter bekend als het Geheim van het potje. Iedereen die lid was van het Geheime genootschap bezat een potje en iedere maand verdwenen er centjes in dat potje. Wat er vervolgens met het geld gebeurde was in nevelen gehuld.
Nieuwsgierig van aard als zij was, zette de kleine Sandrien alles op alles om het Geheim eigenstandig te ontmantelen. Zij stelde slimme vragen waar nooit antwoord op kwam en deed onderzoek zonder ooit iets te vinden.
Totdat de toedracht van het Geheim haar op een goede dag zomaar ineens werd medegedeeld. Simpelweg omdat het genootschap haar oud genoeg bevonden had. Treurig zat zij daar in haar inmiddels koud geworden bad. Teleurgesteld door de zeepbel die zojuist kapot was gespat, maar ook omdat zij het Geheim niet zelf had kunnen ontdekken. Aldaar besloot zij geen enkel ander kind die mogelijkheid te ontnemen.
En dus vroeg zij haar leeftijdsgenootjes achteloos en met geveinsde nonchalance of zij reeds op de hoogte waren van het Geheim van het potje. Geen mens! Blijkbaar was Sandrien er vroeg bij geweest. En het duurde en het duurde…ook buren, juffrouwen, meesters en zelfs oma Beckers op de hoek wist er niet van.
Totdat op een dag Sinterklaas zelf ook beweerde van niets te weten, toen ging Sandrien iets dagen. Het Geheim van het Potje was een nationaal gegeven, maar niet bij een ieder bekend onder die specifieke naam. En zo had Sandrien dan toch nog een Geheim dat zij ijverig en heimelijk voor zichzelf kon houden. Zij lachte vrolijk in haar vuistje en leefde nog lang en gelukkig.
zaterdag 22 november 2008
Dienstplicht
Met een vuilniszak in haar hand
Geen bierdopjes, peuken en uitgedroogde stukken kruidkoek rapend
Maar losse ledematen
Verloren in het heetst van de strijd
Na afloop
Gaat het bloed er niet af
Hoezeer het meisje haar jonge lichaam ook boent
De tijd erna
Terugdenkend aan
Is het ergste
Om zich te realiseren
Hoe vervreemd zij was van anderen
“Ik bedenk me steeds of ik heb gelachen
hoe ik toch in Godsnaam lachen kon”
“Hoe ik daar dansend het nieuwjaar heb kunnen vieren”
“Een foto liet maken van mijzelf en een lijk met erectie”
“Hoe ik...een jongen heb kunnen doden”
Ze heeft zelfs een fotoalbum
Zorgvuldig zitten alle foto’s daar ingeplakt
Alsof ze het ooit vergeten zou
Holland Doc: meisjes met dienstplicht in Israel – NPS 21 nov.
Geen bierdopjes, peuken en uitgedroogde stukken kruidkoek rapend
Maar losse ledematen
Verloren in het heetst van de strijd
Na afloop
Gaat het bloed er niet af
Hoezeer het meisje haar jonge lichaam ook boent
De tijd erna
Terugdenkend aan
Is het ergste
Om zich te realiseren
Hoe vervreemd zij was van anderen
“Ik bedenk me steeds of ik heb gelachen
hoe ik toch in Godsnaam lachen kon”
“Hoe ik daar dansend het nieuwjaar heb kunnen vieren”
“Een foto liet maken van mijzelf en een lijk met erectie”
“Hoe ik...een jongen heb kunnen doden”
Ze heeft zelfs een fotoalbum
Zorgvuldig zitten alle foto’s daar ingeplakt
Alsof ze het ooit vergeten zou
Holland Doc: meisjes met dienstplicht in Israel – NPS 21 nov.
zaterdag 15 november 2008
Lodewijk
Alle aanwezigen werden uit de zaal gehaald en op het podium neergezet. De spreker nam op één van de honderdtwintig overgebleven stoelen plaats en rustte zijn lendenen. Ongemakkelijk stonden we daar heupwiegend in groepjes van 20 pontificaal voor hem. Hij keek ons doordringend aan, knipte met zijn vinger en zette hiermee de zes poppetjes in beweging die in de coulissen keurig stonden te wachten met hun zes kisten vol limoenen. Prompt werden ze opgereden. Iedere groep één kist, het spreekt voor zich.
De spreker hervatte zijn verhaal en vroeg ons allemaal één limoen te pakken, deze een naam te geven en goed en geconcentreerd te bekijken. Op kleurschakering, onnauwkeurigheden (bobbeltjes, deukjes, een enkel rot plekje wellicht), grootte en vorm. Vervolgens moesten we onze limoenen terugleggen in de kist en werden ze flink door elkaar gehusseld. Daarna de vraag onze eigen limoen terug te vinden.
Sceptisch liep ik naar de bak met de eenvormige groen-gele balletjes. Tot mijn verbazing wist ik mijn Lodewijk (het leek mij helder dat limoenen mannen zijn) echter moeiteloos in afzienbare tijd te identificeren, waarna ik hem blij in mijn armen sloot. Trots toonden mijn buurvrouw en ik onze kroost aan elkaar. "Ja nou", zei zij nog "ik herken die van jou ook, geen twijfel mogelijk".
Want diversiteit ontwaar je pas wanneer je aandachtig kijkt.
De spreker hervatte zijn verhaal en vroeg ons allemaal één limoen te pakken, deze een naam te geven en goed en geconcentreerd te bekijken. Op kleurschakering, onnauwkeurigheden (bobbeltjes, deukjes, een enkel rot plekje wellicht), grootte en vorm. Vervolgens moesten we onze limoenen terugleggen in de kist en werden ze flink door elkaar gehusseld. Daarna de vraag onze eigen limoen terug te vinden.
Sceptisch liep ik naar de bak met de eenvormige groen-gele balletjes. Tot mijn verbazing wist ik mijn Lodewijk (het leek mij helder dat limoenen mannen zijn) echter moeiteloos in afzienbare tijd te identificeren, waarna ik hem blij in mijn armen sloot. Trots toonden mijn buurvrouw en ik onze kroost aan elkaar. "Ja nou", zei zij nog "ik herken die van jou ook, geen twijfel mogelijk".
Want diversiteit ontwaar je pas wanneer je aandachtig kijkt.
Abonneren op:
Posts (Atom)