Alle aanwezigen werden uit de zaal gehaald en op het podium neergezet. De spreker nam op één van de honderdtwintig overgebleven stoelen plaats en rustte zijn lendenen. Ongemakkelijk stonden we daar heupwiegend in groepjes van 20 pontificaal voor hem. Hij keek ons doordringend aan, knipte met zijn vinger en zette hiermee de zes poppetjes in beweging die in de coulissen keurig stonden te wachten met hun zes kisten vol limoenen. Prompt werden ze opgereden. Iedere groep één kist, het spreekt voor zich.
De spreker hervatte zijn verhaal en vroeg ons allemaal één limoen te pakken, deze een naam te geven en goed en geconcentreerd te bekijken. Op kleurschakering, onnauwkeurigheden (bobbeltjes, deukjes, een enkel rot plekje wellicht), grootte en vorm. Vervolgens moesten we onze limoenen terugleggen in de kist en werden ze flink door elkaar gehusseld. Daarna de vraag onze eigen limoen terug te vinden.
Sceptisch liep ik naar de bak met de eenvormige groen-gele balletjes. Tot mijn verbazing wist ik mijn Lodewijk (het leek mij helder dat limoenen mannen zijn) echter moeiteloos in afzienbare tijd te identificeren, waarna ik hem blij in mijn armen sloot. Trots toonden mijn buurvrouw en ik onze kroost aan elkaar. "Ja nou", zei zij nog "ik herken die van jou ook, geen twijfel mogelijk".
Want diversiteit ontwaar je pas wanneer je aandachtig kijkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten