Voorzien van commentaar

“U lijkt wel een beetje op Beatrix”.
Gelukkig heet er verder niemand Beatrix en weet de mevrouw direct op wie de bezopen jongeman doelt.
“Oh nou echt? Vind je dat?”.
Blijkbaar heeft zij besloten de gelijkenis direct te ontzenuwen door hem te tutoyeren. Ze is op leeftijd schat ik, maar nog lekker bij de pinken.
“Ja, uw haar. Ik zie het wel hoor, het uwe is wat minder stijl.”
Hij bedoelt stijf.
“Zij heeft er al die lak in, daar hou ik helemaal niet van. Dit is puur natuur.”
Prompt zie ik ineens een ietwat ouder geworden ‘Pam, je haar danst’ door de trein springen.
“Die krullen ook?”
Ai
“Nee”
Dat dacht ik al.
“Nou, u bent in ieder geval wel een eerlijke oude mevrouw...”
Flats, meneer neemt anders zelf ook geen blad voor de mond.
“...Mag ik u daarvoor mijn respect betuigen?”
Welja! De jongen is opgestaan om haar de hand te schudden. Gewillig beantwoordt zij dit vriendelijk gebaar met ferme grip.
“De kleur is wel echt”
Beatrix naturel laat hem rustig begaan, laat zich niet op de kast jagen en dat siert haar. Ze heeft geen zin om uit name van leeftijd jongeren terecht te wijzen, wat zegt dat nou helemaal? Zij kent genoeg seniele oudjes. Daarbij gaat zij uit van het goede in de mens. Daar heeft de luidruchtige, vastberaden knaap die zojuist zijn walm in de gehele coupé heeft verspreid maar mooi geluk bij. Kordaat als ze is, geeft zij hem een knipoog als hij even later de trein verlaat. Weekhartig bedenk ik me dat ik zo ook wel op Beatrix lijken wil, what a woman!