De poezen van mijn onderbuurvrouw heten Dora en Liesje. Daar was ik al vrij snel achter. Hoewel de vloeren mijn inziens redelijk geluidsdempend zijn en ik ook niet al te frequent met een trechtervormig voorwerp tegen de vloer lig, kan het isolatiemateriaal toch niet op tegen het geweld van de conversaties tussen het baasje en haar kroost.
De emoties tussen de drie kunnen hoog oplopen, waarbij de twee kleinsten het onderspit lijken te delven. Het volume van haar stemverheffingen reikt boven hun beider vermogens. Hele tirades rijgt zij aaneen. Ik stel me voor hoe zij wild gesticulerend machtig en verheven boven de nietsvermoedende beestjes hangt. Gelukkig laten deze zich niet zomaar intimideren door die uitzinnige mens met twee gezichten. Wijselijk laten zij haar uitrazen tot de bui is overgewaaid en zij hun hapje weer krijgen. De ervaring heeft hen immers geleerd dat dit proces zich automatisch voltrekt ongeacht hun wederwoord. Als was er niets gebeurd, krijgen zij ieder een aai over hun gekortwiekte bolletje. Op haar hurken kijkt zij ze poeslief aan. Haar stem klinkt hoog en zoet.
Opgelucht halen Dora en Liesje adem.
Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat de naam van de onderbuurvrouw zelf mij tot op heden vreemd is. Toen ik hier kwam wonen, had ik het voornemen aan te bellen en me voor te stellen, maar inmiddels durf ik niet goed meer. God weet wat zij allemaal over mij te weten is gekomen het afgelopen jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten