Een juichende menigte, de fanfare, hoempapamuziek en trommels. Ik word geacht te werken, maar zo ongevoelig of carrièregeil ben ik nu ook weer niet. En dus meng ik me gedwee in het feestgedruis waarbij bijna 40.000 wandelaars worden aangemoedigd, bejubeld en bezongen door minstens even zo veel toeschouwers langs de kant. Beide kampen hebben de tong inmiddels als een droge lap op de schoenen liggen, maar zeuren doen ze niet.
De dankbetuigingen vliegen blijvend over en weer.
“Mevrouw, mag ik u een complimentje maken?”. Na 160 kilometer heeft ze dat wel verdiend. Maar ook het publiek dat - de paraplu’s ten spijt - nat is tot op het bot, wordt vriendelijk bedankt voor haar diensten.
Het giet tranen met tuiten. Dikke druppels rollen vanuit de hemel over een ieders wangen naar benee. Subtiel wordt de scheidingslijn tussen emotie en de Nederlandse zomer weggevaagd.
De laatste dag van de Nijmeegse vierdaagse nadert haar einde. Met de bezemwagen op de hielen, slepen de laatste strompelaars zichzelf huilend naar de eindstreep.
We kunnen er weer een jaar tegen aan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten