Net als ieder normaal, gezond en weldenkend mens heb ik een grote hekel aan welke huishoudelijke activiteit dan ook. Stoffen, stofzuigen, dweilen, keuken, badkamer...het doet er niet toe, ik vind het allemaal even verschrikkelijk.
Hoe ik mezelf ooit geloofwaardig door het sollicitatiegesprek voor de functie van kamermeisje heb geworsteld, is mij nog altijd een raadsel. Een uiterst chique Monagask hotel, want voor minder deed ik het niet...er zijn grenzen. Het 'tenue de travail' dat ik tijdens mijn werkzaamheden geacht werd te dragen diende het welgestelde karakter van het établissement uit te stralen. Hetgeen er kort gezegd op neerkwam dat ik in een kort zwart rokje werd gehezen met daarop een elegant en stijlvol blousje met zwierige franjes. Het laat zich raden, de franjes bleven overal achter haken en mijn rokje was te kort om op enigszins presentatieve wijze - mochten de gasten per abuis aanwezig zijn - het bad een beetje fatsoenlijk te schrobben.
Ik ben echt de flauwste niet, maar de viezigheid die ik daar heb gezien, is in de daaropvolgende jaren nooit meer geëvenaard. Hoewel ik me niet erg druk kan maken over het al dan niet verwisselen van wc-rollen, begrijp ik werkelijk niet waarom er mensen zijn die zich de moeite niet getroosten even op de doorspoelknop te drukken. In het bijzonder na gedane grote boodschap. Voorts trof ik structureel enorme hoeveelheden 'haar' aan, van alle soorten en maten waarmee ik wil zeggen dat het niet enkel hoofdhaar betrof. Als craquelé op porselein lag het over de - door mijzelf de dag tevoren nog glimmend gepolijste - vloer verspreid. Het ranzigst echter was het braaksel in een wasbak, de niet helemaal lekker geworden gast in kwestie had speciaal voor de gelegenheid de stop er even in gedaan. De bolletjes kaviaar en stukjes schaaldier kon ik nog net ontwaren.
Maar er waren daarentegen ook aardige gasten, die een fooi achter lieten voor het kamermeisje. Ik hoor het zo'n man zo zeggen tegen zijn vrouw: “ach dat is toch leuk voor zo’n meisje”. Gierige vrouw-lief denkt daar uiteraard anders over en aanschouwt het geheel vanuit haar ooghoeken met een lang en afkeurend gezicht. Gelukkig is de man aan haar toch al beduimelde zijde voor één keer doortastend genoeg en om te voorkomen dat het geld in verkeerde handen zou komen, stopte hij de ronde glimmende euro wijzelijk tussen de lakens. Niet dat ik er veel mee kon, wanneer ik die euro via mijn bh stiekem het hotel had uitgeloodst, kon ik er hoogstens een pak melk en een paar eieren van kopen. Maar toch, het ging om het idee, de vreugde die zoiets teweeg bracht. Want ik kan je vertellen, het is een zeer vreugdevol moment voor een kamermeisje wanneer zij de lakens wegtrekt en vrolijk gerinkel haar oorschelp bereikt.
Officieel behoorde dit geld uiteraard in een pot te gaan om later ‘eerlijk’ onderling te verdelen onder alle kamermeisjes, maar daar was ik veel te wantrouwig voor. Ik wilde best geloven dat de mens in wezen goed is, maar niet wanneer het over geld ging. Dat zul je zien, stopte ik al mijn zuurverdiende euro's in die zogenaamde 'algemene pot', zou de rest van de kamermeisjes het hotel met volle bh’s verlaten. Nee hoor, dan had ik ook maar liever afdrukken van munten op mijn tieten bij thuiskomst. Heerlijk, omeletje erbij, glaasje melk hmm...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten