Vroeger was het hebben van een fan een must, je hoorde er niet bij als je geen idool had. Mijn broer was fan van Elvis Presley, mijn zus van Madonna. Respectabele idolen dacht ik zo. Ik was iets minder honkvast en bij gevolg stik jaloers op de adoratie van mijn ouderen. Ik zou toch zweren dat het niet aan mij lag, want ik deed behoorlijk mijn best. Ik shopte als een gek in de rondte op zoek naar een eigen godheid. Mijn tour langs potentiële idolen voerde mij langs Nana Moskouri, BZN en Julio Iglesias. Ik vond ze stuk voor stuk ontzettend gaaf, maar wanneer mijn broer en zus me wederom uitlachten, keerde het tij en nam ik als afvallige met een schuldgevoel weer afscheid van mijn net ontdekte held.
Inmiddels is het uit om fan te zijn. Je in volle overgave storten op een artiest wordt tegenwoordig zielig en aandoenlijk gevonden. Overdreven en kortzichtig. Je mag best iemands muziek mooi vinden, maar veel gekker dan dat moet het toch niet worden. Alleen zonder idool ben je nog hip. Zit ik dan, want ik heb hem gevonden na een leven lang zoeken.
Kriebels in mijn buik toen ik gisteren zijn concert mocht bijwonen. Alsof ik verliefd was…ik sliep al nachten niet, maar had toch energie te over. Mijn idool ook, want alsof hij achter de schermen handenwrijvend had staan wachten, deed hij stipt om 8 uur zonder voorprogramma zijn intrede. Breed lachend met glunderende oogjes, bescheiden en dankbaar naar zijn publiek en naar zijn gitarist (een icoon op zichzelf). Door de zeven toegiften speelden ze samen meer dan twee en half uur lang het niet meer gemakkelijk te evenaren concert van mijn leven.
Muzikale tranen, want deze muziek roert de ziel van mijn inwendige mens.
1 opmerking:
Dave Matthews & Tim Reynolds
Een reactie posten