Zoals het de hippe, jonge mens van deze tijd betaamt ben ook ik geïnteresseerd in persoonlijke ontwikkeling, bewustwording en introspectie, mits het niet te zweverig wordt. En dus waagde ik me een paar weken geleden aan een potje ‘kernkwaliteitenspel’. Op de site heet dit spel een “unieke en inspirerende manier om jezelf en anderen te leren kennen” te zijn. Leuk dus! De benodigde ingrediënten zijn: de kaartjes van het spel waarop kwaliteiten, uitdagingen, valkuilen en allergieën beschreven staan én uiteraard een het liefst zo kritisch en eerlijk mogelijke groep mensen. De bereiding is eenvoudig: de kaartjes worden geschud en om beurten pakt iemand er een. Het betreffende kaartje wordt voorgelezen en aan die persoon in de groep gegeven bij wie de beschrijving het beste past. Discussie, trots en tranen gegarandeerd!
Het spannende is dat er zowel positieve als negatieve kaartjes zijn (al mag je die laatste natuurlijk nooit zo noemen). De sfeer kan dus twee kanten uit; of er ontstaat een opgewonden, competitieve stemming waarbij iedereen het liefst per direct over zes anderen heen zou buigen om het kaartje bij de persoon die het gepakt heeft uit de handen te rukken. Of er ontstaat een zenuwachtige, licht paniekerige stemming, waarbij een ieder naarstig naar beneden kijkt, zich klein maakt en alleen maar kan hopen en bidden dat dit kaartje please niet bij zichzelf terecht komt. Hoe meer herkenning, hoe groter de respectievelijke opwinding en paniek.
Omdat wij mensen leed nu eenmaal aantrekkelijker lijken te vinden dan lof, richt ik me direct maar tot mijn grote lijden. We waren al een half uurtje onderweg, ik zat er lekker in en het was tijd voor een nieuw kaartje! Ik wreef in mijn handen en voelde mijn hartslag ietwat sneller gaan dan normaal. Een negatieve kaart: ‘HARDNEKKIGHEID’ met als synoniem ‘onvermurwbaarheid’ en als uit het leven gegrepen typering ‘geen duimbreed wijken’. De woorden sloegen in als een bom. Ik schrok me rot, merkte dat ik volkomen in paniek was, maar er ogenschijnlijk goed in slaagde te veinzen heel rustig en ontspannen te zijn (verdomme wat kan ik dat toch goed – kernkwaliteit?). Bijna huilend begon ik mijn gebed: “Oh mijn God, nee nee nee laat deze kaart alsjeblieft niet tot mij komen. Ik ben niet zo hardnekkig als u denkt, let maar eens op en trouwens…Lot is ook best heel hardnekkig en onvermurwbaar altijd. Lieve God, geef deze kaart aan Lot”. Ik had in mijn leven nooit eerder zo toegewijd en vol passie gebeden. Ik kon alleen maar hopen dat mijn gebed evenzo gewetensvol verhoord zou worden.
Helaas, dat gebeurde niet en ik kreeg de kaart in mijn gezicht gesmeten. Tenminste zo voelde het. In een laatste poging de realiteit te ontduiken mompelde ik nog dat ik het best moeilijk vond om deze kaart te krijgen. Maar niemand die hem bij me weghaalde en me bevrijdde. Ik moest het er maar mee doen, met deze duistere kant van mezelf.
Het liefst had ik het daar bij gelaten, the easy way out heerlijk, maar ja dat is natuurlijk niet het nobele doel achter het spel of de trend tot zelfbewustwording. En dus nam ik me plechtig voor te proberen minder strikt vast te houden aan mijn eigen wil of inzicht. Ruimte te laten voor de vast ook wel af en toe waardevolle inzichten van anderen. Ik slaagde erin mezelf wijs te maken dat er dan een wereld voor me open zou gaan. Maar de duistere kant der hardnekkigheid zat diep in me geworteld en liet zich niet zomaar naar de zijlijn rangeren. Na verschillende pogingen om in gesprekken met mensen gas terug te nemen, moest ik eerlijkheidshalve bekennen dat het gas terugnemen was ontaard in het slechts geduldiger en omslachtiger maar vooral tactischer overtuigen van mensen van mijn gelijk. Luisteren deed ik nog steeds niet, ik kon het verkondigen van mijn waarheid alleen net iets langer inhouden dan voorheen. Kortom ik veinsde bescheidenheid, terwijl ik mezelf stiekem in het zonnetje zette. Toch een slimme afleidingsmanoeuvre van mijn hardnekkigheid “had je me bijna tuk, stiekem een andere manier van hardnekkig-zijn ontwikkeld hè, maar ik heb je wel door”. Daarvoor ben ik veel te trots, dat is dan ook wel weer zo.
De hardnekkigheid houdt me nog altijd onvermurwbaar in haar greep en ik vecht me dagelijks een slag in de rondte tegen deze voor mij duistere kant. De kunst is denk ik er nooit aan te wennen en het vooral goed erg te blijven vinden. Mocht dit nou niet lukken, dan kan ik altijd mijn vriendjes weer eens rond de tafel verzamelen om gezellig samen een spelletje te spelen. Iemand zin toevallig?
Het spannende is dat er zowel positieve als negatieve kaartjes zijn (al mag je die laatste natuurlijk nooit zo noemen). De sfeer kan dus twee kanten uit; of er ontstaat een opgewonden, competitieve stemming waarbij iedereen het liefst per direct over zes anderen heen zou buigen om het kaartje bij de persoon die het gepakt heeft uit de handen te rukken. Of er ontstaat een zenuwachtige, licht paniekerige stemming, waarbij een ieder naarstig naar beneden kijkt, zich klein maakt en alleen maar kan hopen en bidden dat dit kaartje please niet bij zichzelf terecht komt. Hoe meer herkenning, hoe groter de respectievelijke opwinding en paniek.
Omdat wij mensen leed nu eenmaal aantrekkelijker lijken te vinden dan lof, richt ik me direct maar tot mijn grote lijden. We waren al een half uurtje onderweg, ik zat er lekker in en het was tijd voor een nieuw kaartje! Ik wreef in mijn handen en voelde mijn hartslag ietwat sneller gaan dan normaal. Een negatieve kaart: ‘HARDNEKKIGHEID’ met als synoniem ‘onvermurwbaarheid’ en als uit het leven gegrepen typering ‘geen duimbreed wijken’. De woorden sloegen in als een bom. Ik schrok me rot, merkte dat ik volkomen in paniek was, maar er ogenschijnlijk goed in slaagde te veinzen heel rustig en ontspannen te zijn (verdomme wat kan ik dat toch goed – kernkwaliteit?). Bijna huilend begon ik mijn gebed: “Oh mijn God, nee nee nee laat deze kaart alsjeblieft niet tot mij komen. Ik ben niet zo hardnekkig als u denkt, let maar eens op en trouwens…Lot is ook best heel hardnekkig en onvermurwbaar altijd. Lieve God, geef deze kaart aan Lot”. Ik had in mijn leven nooit eerder zo toegewijd en vol passie gebeden. Ik kon alleen maar hopen dat mijn gebed evenzo gewetensvol verhoord zou worden.
Helaas, dat gebeurde niet en ik kreeg de kaart in mijn gezicht gesmeten. Tenminste zo voelde het. In een laatste poging de realiteit te ontduiken mompelde ik nog dat ik het best moeilijk vond om deze kaart te krijgen. Maar niemand die hem bij me weghaalde en me bevrijdde. Ik moest het er maar mee doen, met deze duistere kant van mezelf.
Het liefst had ik het daar bij gelaten, the easy way out heerlijk, maar ja dat is natuurlijk niet het nobele doel achter het spel of de trend tot zelfbewustwording. En dus nam ik me plechtig voor te proberen minder strikt vast te houden aan mijn eigen wil of inzicht. Ruimte te laten voor de vast ook wel af en toe waardevolle inzichten van anderen. Ik slaagde erin mezelf wijs te maken dat er dan een wereld voor me open zou gaan. Maar de duistere kant der hardnekkigheid zat diep in me geworteld en liet zich niet zomaar naar de zijlijn rangeren. Na verschillende pogingen om in gesprekken met mensen gas terug te nemen, moest ik eerlijkheidshalve bekennen dat het gas terugnemen was ontaard in het slechts geduldiger en omslachtiger maar vooral tactischer overtuigen van mensen van mijn gelijk. Luisteren deed ik nog steeds niet, ik kon het verkondigen van mijn waarheid alleen net iets langer inhouden dan voorheen. Kortom ik veinsde bescheidenheid, terwijl ik mezelf stiekem in het zonnetje zette. Toch een slimme afleidingsmanoeuvre van mijn hardnekkigheid “had je me bijna tuk, stiekem een andere manier van hardnekkig-zijn ontwikkeld hè, maar ik heb je wel door”. Daarvoor ben ik veel te trots, dat is dan ook wel weer zo.
De hardnekkigheid houdt me nog altijd onvermurwbaar in haar greep en ik vecht me dagelijks een slag in de rondte tegen deze voor mij duistere kant. De kunst is denk ik er nooit aan te wennen en het vooral goed erg te blijven vinden. Mocht dit nou niet lukken, dan kan ik altijd mijn vriendjes weer eens rond de tafel verzamelen om gezellig samen een spelletje te spelen. Iemand zin toevallig?
1 opmerking:
zelfspot is de beste oplossing en dat heb je al goed gedaan zie ik, hihi !!
het valt allemaal vast mee. dat kaartje moest ook maar aan iemand gegeven worden. door een ander, die er misschien ook niet helemaal raad mee wist.
ik heb alleen last van hardnekkige vlekken. maar ik houd wel van spelletjes! :o)
Een reactie posten