Hij lacht omdat ik alle gedrags- en omgangsregels die wij zienden stiekem met elkaar achter de ruggen van de blinden om hebben bekokstoofd aan mijn laars lap (waarom dit trouwens achter de ruggen van blinden moet gebeuren is mij niet geheel duidelijk, maar dit terzijde). Mijn brutaliteit mag hij wel geloof ik. Het was een gokje, maar blijkbaar bij de goede gewaagd.
Televisie kijken doet hij inderdaad en hij gaat er ook maar gewoon op gepaste afstand vóór zitten. Met zijn rug er naar toe zou ook kunnen natuurlijk of er vlak naast, maar dat vindt hij recalcitrant en daar houdt hij niet van. In tegenspraak met mijn vermoedens vindt hij Big brother wèl leuk, omdat het lijkt op dat wat hij normaal in gezelschap ervaart. “Herkenning is fijn, ook voor blinden”. Beelden maakt hij tot (opnieuw) mijn grote verwondering niet. Hij gaat zich dus niet zitten voorstellen hoe groot iemands neus nu precies is, hij vertelt me dat hij niet eens de behoefte heeft aan meer informatie over iemands uiterlijkheden. Stemgeluid en intonatie zijn voor hem de uitstraling van een mens. Echt een favoriet programma heeft hij niet, net als ik. Samen met zijn vrouw televisie kijken vindt hij het leukst, tegen elkaar aankruipen met een goed glas wijn. “Ik smeer dan de toastjes, opkijken hoef ik immers niet”. Het enige vervelende aan televisie kijken met anderen is dat het ding vaak zo hard gezet wordt. Daar word je doof van zegt hij en dat wil hij liever niet.
Zijn naam is Hans en ganzenborden doet hij ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten