Verrassing!

Ik heb wel eens een boek besteld bij de ECI of een cd’tje bij Bol.com en dat komen ze dan brengen als ik er niet ben. Geeft niks, ze geven het bij de buren af en daar haal ik het dan even later op. Met een zo nonchalant mogelijke blik zeg ik dan: “er was een pakketje voor mij bezorgd, of zoiets?”. Ik kijk de man niet of nauwelijks aan en veins al graaiend in mijn tas dat ik mijn sleutels niet kan vinden. Na het in ontvangst nemen van mijn eigen bestelde cadeau laat ik de buurman bedremmeld achter wanneer ik de trap weer afvlieg…druk druk druk.

Nu heb ik van de week een cadeau van andere orde voor mezelf besteld. Een heuse gloednieuwe computer. Jawel, na jaren van aanmodderen met demente apparaten en het bemoedigend toespreken en oplappen van levensgrote wrakken, vond ik dat ik mijn geduld voldoende had bewezen. Onbaatzuchtig als ik ben, gunde ik mijn stokoude vriend zijn welverdiende rust. En zo geschiedde, vaarwel…

Twee dagen later arriveerde mijn nieuwe hoop in digitale dagen. Hij was jong, modern, slank, strak en breed en viel derhalve in de smaak. Had ik dat geweten dan was ik met alle liefde met mijn armen wijd open op hem gaan zitten wachten om hem een warm welkom te geven. Maar helaas hij moest het zonder doen, de postbode gaf hem namelijk af bij de buurman. Welja, het ding was toch al betaald! Dat dit ietsje meer kost dan een boek of cd doet er blijkbaar niet toe.

Toen ik met het TNT-papiertje opgewonden naar boven liep om mijn toneelstukje (ditmaal uiteraard met extra bravoure) weer op te voeren, viel ik behoorlijk door de mand toen bleek dat mijn bovenbuurman mijn cadeau al van zijn strikken en krullen ontdaan had. Nonchalant zat hij achter mijn grootste pakket ooit van oor tot oor te glunderen. Helemaal in zijn element zei hij blij en onbezonnen als een kind: “ik dacht, ik help je vast een beetje op weg”. Stond ik dan met mijn op de trap voorbereidde schertsvertoning onder mijn arm, werd ik toch nog verrast.