Uit eten

Bent u wel eens in uw eentje uit eten geweest?
Welnu, ik kan u vertellen het is een smakelijke aangelegenheid.
Niet alleen stelt het u in staat zonder overleg uw eigen lievelingsrestaurant uit te kiezen, de extra jus wordt geleverd door de nieuwsgierige blikken van omstanders die op u rusten.

Ik heb uiteraard geen weet van hoe u dat precies ervaart, maar persoonlijk smul ik daar van.
Maar al te graag ook voed ik de fantasieën van mijn hongerige medemens: ik kijk ze veelvuldig recht in de ogen aan, lach ze allervriendelijkst toe en neem zo nodig nog een extra hoofdgerecht om hun verbazing tot een ultiem hoogtepunt te doen rijzen (ik ben de beroerdste niet).

‘Macht’, het gaat er bij mij in als zoete koek, want grondige analyse leert mij dat dit feitelijk is waar het om draait. Het is een verachtelijke realisatie wellicht, dat ik mij machtig voel en dat nog machtig mooi vind ook. Doch troost ik mij met de gedachte dat mijn machtsvertoon relatief onschuldig is. Het gevoel van macht dat mij bekruipt heeft weinig meer om handen dan het iets weten wat zij niet weten, maar wèl zouden willen weten; het kunnen afluisteren van hun gesprekken terwijl zij over de mijne in het duister moeten tasten; het gevoel van ongemak dat zij uitstralen bij de aanblik van mij in mijn eenzaamheid terwijl ik me daarentegen voor even onkwetsbaar waan. Ik verwen mijn innerlijk gesternte, vier mijn feestje in mijn eentje met trots en fluister onhoorbaar tegen mijzelf: ‘dat het mij wel moge bekomen’.