Echte kabouters

Ik vind het een fijne gedachte dat er echt kabouters wonen in het bos

Met alles erop en eraan
Rode puntmutsen,
rode konen
en witte baarden

Hetgeen overigens niet erg handig is in een bos
Rood valt erg op,
zo'n puntmuts blijft al snel aan een tak hangen
en in die baard komt allerlei viezigheid terecht

Gelukkig kunnen ze zich heel goed verstoppelen
Want dat verhaal van onzichtbaar worden geloof ik heus niet hoor
Kabouters zijn gewoon hartstikke handig,
kijk maar naar alle klussen die ze klaren in een handomdraai

Ik hoef ze niet eens echt te zien
Dat handje kan ik toch niet schudden
al houd ik het nog zo slap
En al fluister ik
het lawaai van mijn stem zou hem verdoven

Als de gedachte maar mag blijven leven
in mijn hoofd

Ik vind het fijn dat er echt kabouters wonen in het bos!

Denken in mogelijkheden

Begrijp ik nu goed dat 85% van de Nederlanders positief staan tegenover buitenaardse wezens?
Daar word ik nou vrolijk van!
Ik zie mogelijkheden:
Want waarom zouden we buitenlanders dan niet net zo warm kunnen verwelkomen?
Of..
Als die stap in ene een beetje groot is
(plotselinge verandering is immers altijd wat lastig voor de mensheid)
Dan kunnen we ze altijd nog tijdelijk 3 ogen en spitsoren geven, groen schilderen, lange vingers eraan kleien of een UFO kado doen?

Taxidermia

Als ik naar binnen loop, denk ik aan hoe snel zij weer naar buiten zou zijn gelopen.
De dode dieren expositie 'Taxidermia' is niet direct bedoeld voor dierenliefhebbers zoals zij.

De poes met het doormidden gekliefde hoofdje draagt glimmende diamantjes ter vervanging van haar gezicht. Keurig afgewerkt, niets van te zeggen. En haar afgehakte gelaat ligt in een bakje kattebrokjes ernaast naar boven te loeren. Ook zien we een vliegende kater met propellors aan alle vier zijn poten. Zijn baasje ziet hem vandaag weer voor het eerst sinds hij is aangereden een jaar geleden.

Als onderdeel van de opening zijn er een aantal preparateurs aan het werk. Ik zie hoe de nek van een kleine koekaburra wordt gebroken. De huid wordt zorgvuldig van de schedel gestroopt om vervolgens de hersenpan van de ingewanden te ontdoen. Even wassen, droog föhnen, wat ijzerdraad in de nek en klei in de oogkassen. Een bloederig en precies werkje, maar klaar in een wip.

Wanneer zij vervolgens de huid weer terug tracht te duwen om het hoofdje heen, zie ik het ineens. Haar afgekloven nagels. Er zit geen bloed of viezigheid onder, want dat past niet. Of zij moet het er in de gauwigheid al onderuit hebben gesabbeld. Is ook een optie.
En dan heb ik ineens genoeg gezien.
En laat ik mijn feestelijke mochito even staan.

Bij thuiskomst zie ik een reclame van Stichting Dierenlot. Het is een noodkreet tegen de mishandeling van dieren. Ze hebben het leed zo gruwelijk mogelijk in beeld gebracht, zodat wij DIER naar 4411 zullen sms'en. Maar dat weegt bij lange na niet op tegen de campagne tegen nagels bijten die ik zojuist heb gezien. Ik kijk nog eens naar mijn afgekloven nagels en sms NAGELS naar mezelf.

NB!! De overigens prachtige expositie 'Taxidermia' is nog tot en met 18 maart te zien in de paraplufabriek te Nijmegen.

Tranen naar de zee dragen

Kan ik iets voor je dragen?

Een stukje pijn
Een flart verdriet?
Een handje tranen misschien...

Een portie
Een scherf
Om je iets te ontzien?

Want nooit
Duurt zo lang
Is zo oneindig ver weg
Voor een reikhalzend weerzien

Aftakeling door koning winter

Het begon allemaal op een maandagavond
Mijn fiets had het koud
En blokkeerde haar remmen
Bij wijze van work-out
Trapte ik mezelf toch de berg op
Alsof ik in mijn been geschoten was
Sleepte het achterwiel achter me aan

Ter aanmoediging gaf ik haar
Schouderklopjes op haar robuuste stuur
Maar het mocht niet baten
De pijn werd erger
Schakelen deed zij nu ook niet langer
Met korte, doordringende smartkreten
Liet zij haar onvrede merken

En onder luid gezucht en gesteun
Ontdeed zij zich uiteindelijk
In een laatste wanhoopspoging
Van de onderdelen die haar te zwaar werden
Allereerst de bagagedrager
Toen de kettingkast
Alles wat haar sierde schudde zij van zich af

Maar nog gaf ik geen gehoor aan haar smeekbeden
Ik trapte door
Net zolang tot het stuur scheef trok
De pedalen onder mijn voeten
Als X-benen verstrikt raakten
En ik in een besneeuwde conifeer eindigde
Op 100 meter afstand van mijn huis

Geneugten van Koning winter

Ik vind het reuze gezellig
Al die rode neuzen
Al die gure blikken
Al die ingepakte mensen met hun winterse mutsen
Zelf heb ik een roze
Muts, niet neus
Knalgele, gevoerde laarzen
Een dikke, wollen sjaal
En nog heb ik het koud
Mijn kruik is mijn redding
Ik kan niet schaatsen
Maar blijf het proberen
Ik houd niet van roze
Maar mijn muts is me lief
De mensen lachen
Door de ijzige koude heen
En ik lach terug
Het leven vertraagt
De sneeuwpret duurt voort

De kapper

"Heb je een vrije dag?"
...Uh...ja
"Wat doe je voor werk?"

Van mij hoeft het niet
Krampachtig kletsen bij de kapper
Als er niets te kletsen valt

Natuurlijk mag ze mij beledigen
Door te zeggen dat mijn haar wat lijzig is zo zonder pony
Dat vind ik allemaal prima
Zolang ze maar geen pony knipt

Van plichtplegingen krijg ik jeuk
Kriebel en een onbedwingbare behoefte aan opstandig gedrag
Dus op haar tweede vraag antwoord ik:
"Ik werk de rest van de week in de schoonmaak"

En prompt zijn we uitgepraat, heerlijk!

Wie het kleine niet eert...

Ik kijk televisie en ben ontroerd
Een slecht uitziende man
Schijnbaar psychotisch door zijn vele drugsgebruik
Staat daar met een glimlach van oor tot oor
Trots te zijn op zijn eerste eigen woning
Eén enkele ruimte
waar hij leeft
en slaapt
en eet
Eén klein kamertje
volgepropt met oude rommel
"Wat veel spullen", merkt de documentairemaakster op
"Ja, goed he? Vroeger had ik nooit iets, nu wel !"
Fier is hij
Het is zijn pronkstuk!

Je bent wat je eet

Je bent wat je eet..
Knoop dat aan het begin van deze decembermaand maar eens goed in je oren. Het maakt mij voorlopig tot een marsepeinen varkentje met pootjes van pepernoten en een krulstaart in de vorm van een pure chocolade M.
Daar zal het echter niet bij blijven, weldra zal ik verworden tot een (tam) konijntje met kweeperen in zijn hol, liggend op een warme tulbandcake geflambeerd met rumsiroop.
Om me vervolgens aan het einde van deze maand door te ontwikkelen tot een olieachtige meelbal met rozijntjes én suiker, veel suiker.
Maar van suiker ben ik zeker niet, want ik zit gebakken.

Voor allen, een mooi uiteinde!

Oud papier

Boven mijn hoofd staan zo'n 20 ordners op schappen

Mijn hele studie zit daar in
College aantekeningen, artikelen, sheets, tentamens
En krabbels van afspraakjes, tekeningetjes uit verveling

Al 4 jaren staat het daar onaangeraakt

Dat is sinds mijn laatste verhuizing
Toen klopte ik het stof er ook al af

Nu ik weer ga verkassen

Is de tijd rijp
Voor de grote schoonmaak
Het grote weggooien

En al stamt het meeste nog uit de vorige eeuw
Toch valt het me zwaar
Alsof ik mijn kennis aan de straat zet
Een deel van mezelf naar het oud vuil breng
En dan dommer mijn nieuwe stulpje betrek

Tsja, wat bewaar je dan?
En wat mag weg?
Wat is waardeloos genoeg om afscheid van te nemen
En wat is voldoende om mee te blijven zeulen?

Ik ben er nog niet uit
Maar het moet in 1 ordner passen