Het begon allemaal op een maandagavond
Mijn fiets had het koud
En blokkeerde haar remmen
Bij wijze van work-out
Trapte ik mezelf toch de berg op
Alsof ik in mijn been geschoten was
Sleepte het achterwiel achter me aan
Ter aanmoediging gaf ik haar
Schouderklopjes op haar robuuste stuur
Maar het mocht niet baten
De pijn werd erger
Schakelen deed zij nu ook niet langer
Met korte, doordringende smartkreten
Liet zij haar onvrede merken
En onder luid gezucht en gesteun
Ontdeed zij zich uiteindelijk
In een laatste wanhoopspoging
Van de onderdelen die haar te zwaar werden
Allereerst de bagagedrager
Toen de kettingkast
Alles wat haar sierde schudde zij van zich af
Maar nog gaf ik geen gehoor aan haar smeekbeden
Ik trapte door
Net zolang tot het stuur scheef trok
De pedalen onder mijn voeten
Als X-benen verstrikt raakten
En ik in een besneeuwde conifeer eindigde
Op 100 meter afstand van mijn huis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten