Winkelmandjes

Welgeteld 1 blik knakworsten, cervelaat voor op de boterham, leverworst en 2 verse worsten. Het ligt allemaal in het winkelmandje van één en dezelfde meneer.

Een volgende blik in het mandje van een mevrouw naast mij bij de zuivel laat een geheel andere - laat ik zeggen - levensstijl zien. 1 appel (waarom koopt iemand 1 appel in de supermarkt?), een krop sla, 2 tomaatjes en nu net is daar een pak magere yoghurt bijgekomen.

Rustig loop ik verder.

Een rol beschuit..
Ik kijk op en geloof dat ik met de lange, slanke man naast me wel een bescheiden beschuitje zou willen eten. Ware het niet dat er naast de rol beschuit nog 9 rollen liggen alsmede 5 pakken roze muisjes. Ik feliciteer de van oor tot oor stralende jongeman daarom maar van harte en onthoud mij van verdere charmeoffensieven.

De mevrouw achter de kassa heeft geen mandje met boodschappen op basis waarvan ik een lekker ongenuanceerde karakterschets in mijn hoofd kan maken. Toch heb ik zo mijn vermoedens. Ze zeggen wel eens dat mensen gaan lijken op het voedsel dat ze tot zich nemen.

Een mens is wat ie eet.

Ik reken mijn 3-voor-de-prijs-van-2-chocoladerepen, net perssinaasappelen, cup-a-soup, zak voorgesneden wokgroenten, verse koriander, winterpeen en gerookte amandelen af terwijl ik me bedenk op welk product ikzelf het meeste ben gaan lijken in de loop der jaren.

Kleine moeite

Het scala aan rommel is divers te noemen. Wikkels van chocoladerepen, pakken koekjes, folders die blijkbaar niemand wilde, een half aangevreten stuk loempia en de plastic witte frietbakjes met overgebleven klodders mayo niet te vergeten.

De reinigingsdienst komt langzaam in beweging en het klopt, over een uurtje is het hier allemaal weer spik en span. En toch begrijp ik niet hoe mensen al dat afval zo achteloos op de grond kunnen laten vallen wanneer zij er toevallig klaar mee zijn. Zelf heb ik er al moeite mee me te ontdoen van een lollystokje. Ik kan daar tientallen minuten lang mee rondstruinen, terwijl ik ondertussen druk in conclaaf ben met mijn geweten.

Waarom ruimen mensen hun rommel niet gewoon netjes op? Waarom neemt iemand die vertrekt de pijn die hij achterlaat niet gewoon netjes met zich mee?

Zwaaien

Dan reed ze met haar tachtig jaren de hoek om
Heel geconcentreerd, maar wiebelig
Beide handen aan het stuur
Om snel eventjes los te laten
En heen en weer te wuiven voor het autoraampje

Ik zwaai naar mijn broer
En zie hoe hij haar nadoet
Terwijl hij langzaam wegrijdt

Tijden vervliegen
Herinneringen nooit

Kwetsbare kracht

“Niet zwelgen in zelfmedelijden”. Een veelgehoorde opmerking tijdens mijn jeugd. En zo leerde ik om niet met een zak over mijn hoofd in een hoekje te gaan zitten kniezen, maar er zelf de schouders onder te zetten. Het heeft mij gevormd tot de krachtige en onafhankelijke jonge vrouw die ik nu ben.
Onlangs echter, werd mij voor de voeten geworpen dat ik zo onaantastbaar leek, niemand nodig leek te hebben. Het tot dan toe door mij als compliment ervaren stempel ‘krachtig’ kwam hierdoor ineens in een ander daglicht te staan. Krachtig zijn als mens zit niet in sterk en stoer zijn, alles alleen oplossen en geen hulp vragen. Echt krachtige mensen zijn zij die zich kwetsbaar weten en hier uiting aan durven te geven.
En zo hoop ik op een goede dag bevriend te raken met mijn onzekerheden, mij moedig in plaats van zwak te voelen wanneer ik mijn eigen angsten recht in de bevende blauwe ogen kijk.

Robot

"Dus die robot stapt de kamer bij me binnen - hij had wel netjes geklopt hoor van tevoren - loopt naar me toe, houdt een of ander moertje voor mijn neus en vraagt...
hoe heet zo'n ding nu ook es weer?"

Bijna lente

De deuren van de trein zwaaien monter open.
Bleke gezichten worden verwelkomd door de eerste zonnenstralen van de lente. Ogen worden dichtgeknepen, maar de monden lachen stuk voor stuk.
Langzaam voel ik de neiging in mezelf opborrelen deze vrolijke mensen te groeten. Wij passeren elkaar rakelings en dat lijkt mij reden genoeg mijn gevoel eens niet te onderdrukken maar zonder verder nadenken te volgen.
Voor ik het goed en wel in de gaten heb, hoor ik mezelf "goedendag" zeggen en hoewel ik door mijn omstanders wat vreemd wordt aangekeken, krijg ik er zelf deste meer plezier in. De een na de ander ontvangt mijn groet. Mijn simpele initiatief kan rekenen op wederhoor:
"Oh hallo"
"Gezellig hoor"
"Zie ik je morgen weer?"
Maar voor ik een antwoord heb kunnen formuleren, sluiten de deuren zich voor mijn neus. Mij afscheidend van de prille zonnestralen daarbuiten. Voldaan ga ik zitten en wanneer ik uit het raampje kijk, zie ik dat ik word uitgezwaaid door een van hen met wie ik zojuist buiten voor binnen ruilde.
Dag!

Bezieling

Daar ik leef om mezelf te verbeteren
Ren ik vanochtend in mijn hippe sportpakje bijna mezelf voorbij
Ieder zijn passie...
Kris kras baan ik me een weg door het knusse Kronenburgerpark
Mijn loopritme wordt heden ochtend ondersteund door muziek
Open air
Geheel acoustisch
Eenmaal boven blijk ik enig toehoorder van een solo-optreden
Man met trompet op een bankje gezeten
Volledig gepassioneerd zit hij aldaar
knoertehard te toeteren.

Dromenland

Ik zoek naar jou in dromenland...
Ren haastig door de bossen
Vlieg jachtig over dalen
En terwijl de heuvels aan me voorbij trekken
Zie ik ineens mezelf staan
Door roze wolken omringd
Op het dak van een gek gebouw
Turend naar beneden
Op zoek naar een glimp

Ik pluk vast bloemen onderweg
Aan flora geen gebrek in dromenland
Paars, groen, rood en wit
Die zijn dan voor jou als ik je aanstonds tegenkom
Zullen we dan samen naar het strand gaan
Ik heb een mooie grote nieuwe vlieger
Met allemaal kleine vlindertjes erop
Die eenmaal in de lucht
Olijk samen zweven

Net als jij & ik
Als ik je strakjes vind
In dromenland

Koekje erbij?

Met twee broeken aan, windstopper, das om en muts op zit ik in mijn eigen huis ineengedoken op de grond in de slaapkamer. Het is stervenskoud, al mijn ramen liggen eruit en het is mid-winter. Wat een idee om juist in februari een kouwelijk meisje te komen pesten met onderhoudswerkzaamheden aan haar woning.

Vanochtend zat ik om 7:30u op mijn vrije dag al aan de koffie met mijn 3 bouwvakkers. Ik drink helemaal geen koffie, maar kon natuurlijk niet achterblijven. Mijn rode neus was truttig genoeg. Het vroege tijdstip maakte de werklieden niet minder hongerig en dus werd mijn pak stroopwafels in een moeite door verslonden. Ik geef die lui nog eens een bakkie leut!

De kruik blijkt eens te meer levens te redden. Effectief door zijn eenvoud. Ik heb hem alleen daarnet even achtergelaten toen ik een tijdje op de wc ben gaan zitten, momenteel het warmste plekje in huis. Maar tsja, op een gegeven moment kun je daar toch niet langer met goed fatsoen blijven hangen. En lekker warm douchen is ook niet echt een optie nu, hoewel ik de heren daar naar alle waarschijnlijkheid blijer mee maak dan met mijn koeken bij de koffie, maargoed.

Bijna klaar zijn ze, waarop de jongste van het stel prompt de stofzuiger in zijn hand gedrukt krijgt en ik de man die gebrekkig Nederlands spreekt met een sopje in de weer zie. Ondertussen klets ik wat na met de twee opperhoofden van de firma over viezigheid die zij zoal tegenkomen in de vele huizen die zij bezoeken. Een van hen komt mijn - reeds lange tijd bestaande en gestaag groeiende - nieuwsgierigheid tegemoet door mij foto's te laten zien van het huis van mijn bovenbuurman. Het is een soort doolhof met nauwe paadjes tussen opgestapelde oude computers, dozen, fietsen, gereedschap en overige meuk. Tevreden bezie ik mijn bescheiden afwas op het aanrecht.

De koeken zijn op, het is tijd om te gaan.
Ik zwaai nog even naar ze, zet de thermostaat op 22 graden en spring zingend onder de douche.

Stapelbed

Gestapeld liggen ze boven elkaar
Hij boven, zij onder
Broer en zus
De hele nacht vertelt hij verhalen
Om haar te doen leven
Zij luistert aandachtig
Valt nimmer in slaap
Met wijdogen ogen ziet zij
Hoe de springveren zich verbreden
Bij een verrassende wending
Of naderende ontknoping
Hij ziet, ruikt, ervaart
In haar plaats
Maar geniet pas
Wanneer zij zijn avonturen visualiseert.

Want pas wanneer zij het beleefde meebeleeft
Komen de mensen die hij ontmoette tot leven
Worden de omzwervingen die hij maakte spannend
En doen de wonden die hij opliep plotseling pijn.