Paprikapoeder

Daar het zout op was
Strooide hij paprikapoeder
Op het besneeuwde paadje
Voor zijn huis
...tegen het glippen

Een vrolijk aangezicht
Wit met rode stippen

Jozef en Maria

All they wanted for Christmas
Was Jesus
To make their wish come true
Joseph wore an amazing technicolor dreamcoat
And Maria was very Carey

Spread the Word

Nadat mijn volledige dagprogramma is geannuleerd en ik zachtjes neuriënd naast mijn kerstboom zit te sippen, krijg ik een smsbericht:
'18:00u Sneeuwballengevecht op het Keizer Karelplein. Spread the word!'
Braaf verzend ik het bericht naar de 3 vrienden die ik rijk ben, trek uit angst voor de kou een groene maillot onder mijn broek aan, zet een roze muts op en ga op pad.

De frontlinie reikt over de gehele breedte van het anders zo drukke verkeersplein. Smalend staan de eerste krijgsmannen gebroederlijk hun sneeuwballen te draaien en priemen zij de ogen alvast in hun volgende prooi. Zonder slag of stoot zal ik onmogelijk door deze linie heen kunnen breken, maar ik ben dapper, ik heb een maillot aan. Karel de Grote naar wie dit plein vernoemd is, heeft zich immers ook ooit aan de schlemielige reputatie van zijn vader Pepijn de Korte weten te ontworstelen. Tezamen met enkele andere met sneeuwballen gewapende makkers loop ik over, maar capituleren zal ik niet.

Een voor een zie ik mijn medestanders sneuvelen. De sneeuwballen vliegen me om de oren en het gebulder van de strijders is oorverdovend. Alsof ik behendig ben, ontwijk ik de witte kogels schijnbaar gemakkelijk en verruil ik de zijlijn voor de frontlinie. Tijd om mijn heldenmoed te vieren is er echter niet, gewillig laat ik mij meesleuren in het strijdgewoel op dit theatraal strijdtoneel.

Het wedijveren gaat door totdat alle munitie op is en de sneeuw tot een glanzend plakkaat is aangestampt. We begeven ons op glad ijs en besluitende vrede onze hand te reiken. Gewond doch moegestreden sleep ik mezelf naar huis alwaar de chocolademelk met rhum en slagroom wacht.

Een blik waardig

Het sneeuwt
En niemand die zich nog opwindt
Zorgen liggen berustend
Onder de dikke witte vlokken verborgen

Even hoeft het nergens over te gaan
Mensen die dachten te moeten
Blijken ineens niet meer te hoeven
Toch stelt niemand niemand teleur

Het sneeuwt
Mensen komen tot stilstand
Kijken om zich heen
En elkaar weer eens aan

Sinterklaas

Overal waar ik kijk, zie ik sinterklazen:

In talloze auto's
Op de fiets (jawel)
Te paard (vooruit)
In winkelruiten
Fietstassen
Op televisie
Voor de voordeur
In de huiskamer met de open gordijnen
Op het dak

Maar bovenal
In de ogen van de kindertjes

't Heerlijck Avondje

Ik ben vijf jaar en lig met stijf dichtgeknepen oogjes in mijn bed. Ik doe alsof ik slaap omdat mij is wijs gemaakt dat de Heilige Lycische Bisschop anders ons huisje stilletjes voorbij rijdt op zijn mooie, witte knol. Alle glaasjes water, wortelen, liederen en tekeningen ten spijt.

"Ik moet slapen, ik moet slapen", zeg ik nog maar eens tegen mezelf en ik doe ook echt mijn best, het is alleen zo verdomde spannend allemaal.
Als ik iets op het dak hoor, schrik ik me lam.
"Het mag niet! Dan ben ik immers niet zoet geweest" en alle zwarte pieten kijken natuurlijk dwars door de muren en mijn kansloze acteerpogingen heen.

Ergens tussendoor val ik kortstondig in slaap. Even later word ik echter even zo schichtig weer wakker. "Ik heb geslapen HOERA! Zou het al ochtend zijn?" Ik spits mijn oren en jawel, ik hoor beneden geluid. Ik storm de trappen af, omdat ik ervan overtuigd ben dat ze zonder mij begonnen zijn!

Als ik blij en opgewonden de kamerdeur openzwaai, word ik bij de lurven gegrepen door mijn moeder en zijn we alweer op de weg terug naar boven.
"Och meisje, kun je niet slapen?"
Maar ik ben niet gek, ik heb ze met eigen ogen zien zitten temidden van allemaal proppen papier, mijn broer en zus. "Waarom zijn ze nog op mama?", vraag ik balorig. Mijn moeder herpakt zich razendsnel en hulde aan haar creativiteit:
"Ze konden niet slapen en zijn even wat in de Margriet aan het knippen. Ze gaan zo weer naar boven. Ga maar weer lekker slapen voordat zwarte piet in de gaten krijgt dat je nog wakker bent".

Ik slik het als zoete koek en slaap zacht tot de volgende ochtend wanneer sinterklaas en zijn pietermannen mijn brave slaapgedrag trouw beloond blijken te hebben met snoepgoed in de gang, uitpuilende schoenen, een tafel vol pakjes en een nieuwe pyjama in de lucht. Als mijn tante vraagt hoeveel cadeautjes ik gekregen heb, acht ik tellen onnodig en zeg: Honderd!

Buurman

Mijn buurman heeft iets nieuws.
Welke buurman het precies is, heb ik nog niet goed thuis kunnen brengen aangezien hij zijn gotspe (moeilijk woord voor 'brutaliteit') bij voorkeur in alle vroegte uitdraagt en ik dan nog de slaapzandkorrels van Klaas Vaak uit mijn ogen en oren zit te wrijven.

Het nieuwigheidje zit hem kort gezegd in het onbedaarlijk luid uitroepen van scheldwoorden.
Dat gaat ongeveer zo:

GodvurrrruDOMME, NONDEJU! KUT KUT
En dat dan maal tien.

Als ik erin geslaagd ben de cijfers op mijn wekker te decoderen en mijn oordoppen in mijn korrelvrije oren te proppen, zie ik dat het 6:00 AM is.

Ik draai me om, maar na de zoveelste ochtend laat het me nu niet meer los.
Wat bezielt deze man? Als dit de sleur van zijn relatie is, moet zijn vriendin zich wellicht toch eens achter haar oren gaan krabben (al zal dit mijn nachtrust waarschijnlijk niet direct ten goede komen vrees ik).
Wellicht stoot hij zich sinds kort elke morgen aan dezelfde steen doordat hij niet de tijd neemt de erven van Klaas Vaak uit zijn ogen te wrijven.
Of zou het dieper zitten? Valt de teleurstelling van het opnieuw ontwaken hem te zwaar? Verheugt hij zich avond na avond voor nop om de eeuwige slaap ingezogen te worden misschien?