Met dank aan Sire

Zojuist zat ik rustig op mijn gemak in de trein toen ik werd overrompeld door een weldadige kriebel in de neusholte. Niet veel later volgde hierop een betamelijk luidruchtige nies mijnerzijds. Mijn onverstoorbare medepassagiers leken zowaar een fractie uit hun stoelen op te veren. Het is wellicht mede dankzij het ogenschijnlijke geweld waarmee mijn nies gepaard ging dat ik prompt een goede gezondheid toegewenst kreeg. Alleraardigst!

Het lijkt dan toch zo gemakkelijk, maar op de een of andere manier slaag ik er maar niet in. "U" te zeggen en met twee woorden te spreken, hetgeen in de trein zo-even resulteerde in een luid en duidelijk "dank je" in plaats van een meer gepast "dank u meneer".

Aan mijn opvoeding kan het niet liggen. Mijn ouders hebben mij een hoogstaande en fraaie opvoeding gegeven. Zowel het ontbijt, de lunch als de avondmaaltijd nuttig ik hierdoor met mes en vork. Zelfs frietjes werden wij in die dagen niet geacht met de 'tengels' tot ons te nemen en ellebogen (beter bekend als 'stutten') op tafel konden rekenen op meewarige, strenge blikken. Als jongste had ik voorts de impertinente neiging me te laten gelden door op mijn stoel te gaan staan en als zodanig boven ons gezinsgezelschap uit te torenen. Nadat bleek dat dit mij een boterham met zoetigheid kostte was dit echter snel ontwend. Hierbij is het van belang de kanttekening te plaatsen dat bij ons in huis de regel gold dat wij pas na twee boterhammen met hartig een boterham met zoet mochten eten. Derhalve aten wij ofwel 3 ofwel 6 boterhammen en vormde het riskeren van een zoete boterham een uitstekend drukmiddel. Het maken van smakkende en slurpende geluiden behoeft na dit relaas geen verdere uitleg dunkt mij.

Ik dwaal af.
Na het ongevraagd tutoyeren van mijn oudere en ongetwijfeld levenswijzere medetreinreiziger, had deze de bezieling om mij edelmoedig op mijn onverschrokkenheid te wijzen. Mijn rode konen van gêne waren niet voldoende zijn gemoed milder te doen stemmen. Gedurende de resterende 10 minuten van mijn reis, zat ik bijgevolg klem tussen de woorden van de keurige man met het gestreepte overhemd die zich voor de gelegenheid had verplaatst naar de stoel naast mij zodat hij me van nabij - en zonder overige reizigers tot last te zijn - kon toespreken. Hij nam geen blad voor de mond en ik kreeg er geen speld tussen. Met gebogen hoofd van schaamte ben ik schuldbewust naar huis gewandeld alwaar ik de televisie aan heb gezet om uit mijn dip te geraken. Maar er was geen ontvluchten meer aan. Na de man met de geboende zomerse instappers zette nu de Stichting Ideële REclame mij op mijn nummer door te melden dat jaarlijks 730 mensen zich ergeren aan mijn muziek, 9 mensen zich ergeren aan mijn rommel op straat en 612 mensen geen zitplek hebben omdat ik mijn tas op een lege stoel naast mij zet in het OV. En dat zijn vast en zeker bijna allemaal zwangere, gehandicapte, oudere dames met chronische ziektes. Gelukkig heb ik geen poepende hond.

Ik beken derhalve schuld, kijk zoals gevraagd eens eerlijk in de spiegel van Sire en kan er niet langer omheen: ik ben onbewust asociaal en draag er aan bij dat het er in Nederland niet gezelliger op wordt.

Zomerfeesten

Om goede oude tijden te doen herleven, sleep ik mezelf al joggend de trappen naar het valkhof op. Zes dagen eerder was dit onmogelijk geweest. Niet alleen omdat ik toen rond dit vroege uur nog diep in mijn REM-slaap zat, maar ook omdat drommen mensen zich in een lange rij aaneen regen met ofwel bier ofwel een sigaret in de hand. Naar boven of nee toch liever naar benee...

Hoopvol bereik ik de laatste trede, maar meer dan enkele vergeelde stukken gras en een paar toeristen, die foto's staan te nemen van de ruïne die nota bene nog geen week geleden het decor vormde van de meest uiteenlopende muzikale uitspattingen, tref ik niet aan.

Me geheel bewust van mijn erbarmelijke conditie na een heerlijke vakantieweek in eigen stad, sta ik daar met een knalrood hoofd en zweetdruppels op het voorhoofd. De toerist neemt ook maar meteen een kiekje van mij onder het mom: "Wow, you are really hell red woman!". Graag gedaan en you missed out man!

Ruilen?

Je hebt van die dagen
Dat je jezelf niet meevalt
Dat je de dag liever uitleent
Te huur aanbiedt:
Klotedag. Per direct beschikbaar, geen wachtlijsten!
Krijg je er in ieder geval nog geld voor
Of ruilen tegen een betere dag
Met een beetje overredingskracht
Zou dat toch moeten lukken
En verzwijgen is niet hetzelfde als liegen
Dus je licht ook niemand op
De ruil geschiedt op eigen risico
Dat geldt voor die ander
Maar net zo goed voor jou
Je kunt jezelf immers ook danig in de vingers snijden met je wisseltruc
Uiteindelijk weet je nooit wat de dag je brengt
Stemming kan omslaan
Daar is het stemming voor
Heb je straks zomaar de mooiste dag van je leven gemist
Dan kun je hem maar beter leven, toch?

Goh, Nou, Oké

Mag ik rechts van je lopen? Of vind je dat vervelend? Dat begrijp ik wel. Hetgeen overigens niet wil zeggen dat ik het hier links nu allemaal heel vervelend vind hoor. Ik kan me daar best wel overheen zetten natuurlijk. En dan kun jij gewoon rechts blijven lopen, dan loop ik links en hebben we het verder nergens meer over.
Ja, niet in de zin van dat we dan niks meer tegen elkaar zeggen. HA! Dat bedoel ik niet hè? Wat...wat ik maar wil zeggen is alleen dat het dan niet meer uitmaakt wie er nu precies naast wie loopt. Dat dat er dan niet meer toe doet, snap je? Dus daar hoef je je dan verder niet schuldig over te voelen of iets dergelijks. Dat zou wel de omgedraaide wereld zijn zeg, dat ik jou een schuldgevoel aan zou...

>> Oh, echt? Oké. Nou...in dat geval...fijn.

Ik zie ik zie

Ik zie ik zie wat jij niet ziet
En dat is jammer
Want het is zo mooi

Wanneer ontberingen kansen worden
Onevenwichtigheid vooruitgang

Ik zie ik zie wat jij niet ziet
Dat het gras net zo groen is in eigen tuin
En de maan ook schijnt wanneer hij niet vol is
Een zwaar gemoed waait vanzelf weer over
Maak een autoritje met de ramen open

Ik zie ik zie wat jij wilt zien

Dat het bloemen regent
En de zon altijd straalt

Lachen

Wat is het toch heerlijk het leven
Met een lach tegemoet te zien
Om me hier nog maar eens op te attenderen
Werd ik vannacht gierend van het lachen
Door mijzelf gewekt
Omdat mijn brein zulke leuke grapjes had zitten maken
Terwijl ik sliep
Dat vond ik op zichzelf dan weer grappig
Waardoor ik voordat ik het wist
Al dromend in een deuk lag
Met een brommende vlieg
Die rond mijn hoofd suisde en
Er blijkbaar de lol niet van in kon zien

Een droom werkelijkheid

Stel u voor...

De alom zeer geliefde doch tegelijkertijd even zo gehate heer Wilders wordt na een verwoede strijd met veel opwaaiend stof en grijze haren in het zadel gehesen.

Wanneer hij zijn langverwachte en minstens net zo lang gevreesde inzegeningsrede aanvangt, houdt iets minder dan half Nederland de adem in...

De wereld kijkt toe en Wilders kijkt op. Met zijn pretoogjes zo recht de honderden camera's in, triomfantelijk.

Met bedeesdere stem dan ooit tevoren zegt hij:
"Waar zijn we nu helemaal mee bezig? Kom op joh, dit kan toch helemaal niet!"

En de Grote donorshow ontvouwt zich, alleen ditmaal in kwadraat. Een geweldige stunt van jarenlange doortastende creativiteit en lef. Met gevaar voor eigen leven.

Dat zou toch magnifiek zijn zeg!

Vriend zon

Vriend zon
Brengt rust
Kalmte
Mensen waggelen de trein uit
Op hun dooie gemakje
Zonder over elkaar heen te tuimelen
Ineens hoeft dat even niet meer
En al puffen de mensen wel
Er wordt ook gelachen
Vriendelijk
Gedwee
We nemen de tijd
Om onze medemens gade te slaan
Kijken niet alleen naar voren
Maar ook eens om ons heen
Plooibaar geeft de zomer welwillend toe
En wij buigen ons hoofd voor haar kracht
En schikken in

Funny the way it is

"Funny the way it is
If you think about it
Somebody's going hungry
Someone else is eating out
Funny the way it is
Not right or wrong
Somebody's heart is broken
It becomes your favorite song"

Dave Matthews Band - Big Whiskey and the Groogrux King

http://www.youtube.com/watch?v=sQFGHjjYLyo