Ik voel me bekeken
aangestaard
door een hond in de trein.
Ongemakkelijk word ik ervan
net als bij mensen,
maar dit is een hond.
Hoe zou het voor hem zijn?
Of voor haar?
Dat zou ik nou wel eens willen weten
en prompt besluit ik een klein experiment te doen.
De hond kijkt naar mij
ik kijk terug.
En blijf kijken.
Ook als mijn menselijke punt der ongemakkelijkheid bereikt is.
Mijn proefdier lijkt er weinig last van te hebben,
blijft me strak in de ogen kijken.
Hij beweegt niet.
Zijn blik wordt indringender.
Ik begin te twijfelen aan mijn experiment.
Kijk even weg,
maar dan weer terug.
Ik kan die hond toch niet zomaar laten winnen?
Zo makkelijk komt ie niet van me af.
En ik ook niet van hem
zo blijkt even later.
Als de pleuris uitbreekt.
De hond zich losrukt van zijn baasje
en mij overmeestert
luid blaffend
wild als een dolle
Maar hij blijft me aankijken
tot het moment
dat hij me wreed de ogen uitkrabt.
En dan is mijn proefje ten einde.
Want ik kan niet meer zien
of de hond nog kijkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten