De boer had kiespijn, maar liep toch over zijn land. Met een kruiwagen vol hooi en kaplaarzen aan zijn oude verschrompelde voeten. Voor dag en dauw was de boer al in de weer, dat wil zeggen nog voor de zon haar gezicht had laten zien. Hij had geen douche genomen, dat kwam later wel. In tegenstelling tot de ingesleten gewoonte had hij deze ochtend wel een ontbijt genoten. Gortepap, zodat hij niet hoefde te kauwen.
Nat herfstblad woei op, recht in het gezicht van de boer, maar het deerde hem niet. Een beetje boer moest daar toch tegen kunnen vond hij. En zo is het maar net. De boer was een krachtige man met een behoorlijk arbeidsethos. Gehard door het leven zoals hij zelf zou zeggen. Maar zonder enig spijt of berouw. Integendeel, hij was tevreden met de keuzes die hij gemaakt had en de man die hij erdoor geworden was.
Een gezin had hij niet, want “de knollen riepen”. Gelukkig had zijn broer ze ook gehoord en deelden ze samen een eenzaam leven. Ze kookten niet, maar aten wel. Zwijgend zij aan zij. Nu eet de boer weer alleen, want broerlief is niet meer. Hij loopt weer alleen over het land in alle vroegte, is alleen wanneer hij geteisterd wordt door het herfstige weer en kan zijn kiespijn alleen met de tandarts delen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten