Hij had eigenlijk alles in tweevoud. Twee keer zo grote voeten, twee keer zo brede schouders, twee mobiele telefoons in plaats van één, tweedelig pak, twee keer zo volwassen, vast ook twee keer zo wijs en vermoedelijk ook bijna twee keer zo oud als ik.
Hij had liever niet dat ik naast hem kwam zitten en juist daardoor kon ik het niet laten hem te vragen of ik op de plek van zijn aktekoffertje mocht plaatsnemen. Dat mocht best zei hij. Het was een lekkere plek.
Ik vond hem niet bijster interessant, maar kon mijn aandacht toch maar moeilijk bij mijn krantje houden. Ik keek hem stiekem vanuit mijn ooghoeken in zijn stencils en zag hoe hij aankruiste dat de beslissing van McDonalds om overal in de Benelux franchiseondernemingen op te zetten geen strategisch besluit vormt. Ik bedenk me nog dat ik er niet rouwig om zou zijn als McDonalds om deze reden anders zou besluiten, hoewel ik het Sunday-ice met karamel en nootjes toch erg kan waarderen.
Op dat moment schalt er een schelle, scherpe stem door de coupé, ik schrik er een beetje van. In een lange riedel van “ja hoor, dankjewel, alsjeblieft, goed hoor, gezien”, schuift ze langs de banken. Ik graai vast in mijn tas om mijn treinkaartje en kortingskaart te vinden tussen de pennen, potters, haarklipjes en pakjes zakdoeken. Wanneer ik mijzelf opricht zit de serieuze meneer naast mij ook reeds startklaar voor het bezoek van de mevrouw met de schelle stem. Dat hij zijn kaartje pakte is onopgemerkt gebleven…twee keer zo snel. Hij houdt zijn mapje met daarin zijn vervoersbewijs behendig vast en werkt ongestoord verder, belangrijke mannen hebben uiteraard geen tijd te verliezen.
Daar staat ze dan voor onze neus. Ik had haar fors verwacht, maar ze is tenger. Ik groet haar en laat mijn verfrommelde kaartje zien. De serieuze meneer kijkt ook op. Kort maar hij gunt haar een vluchtig lachje. Daarna opent hij zorgvuldig zijn keurige mapje voor haar. Door wat ik op dat moment te zien krijg valt niet één, maar vallen mijn beide ogen uit hun kassen. In mijn verwarring schiet mijn been uit en schop ik per ongeluk het koffertje van de jongeman om, want God in het mapje zit een roze Ov-studentenkaart waarop het geboortejaar 1987 prijkt. Hij is dus net ietsje ouder dan mijn kleine nichtje.
1 opmerking:
waardoor komt het toch dat mannen zich GRAAG SERIEUZER VOORDOEN dan ze zijn?
Als ik dan naar het laatste artikel kijk, ben ik bang dat deze man zijn jeugd al VERMOORD HEEFT alvorens deze over was.
Een reactie posten