Svensk flicka

Ik zie dat ze nog steeds nagels bijt, net als ik. Dat hebben we dan na die acht jaar radiostilte nog altijd met elkaar gemeen.

Voordat ik in de trein spring, pak ik de foto’s van toen wij tien waren er nog eens bij. Twee olijke gezichtjes in jonge, spielebenige lijfjes samen op een vlot met een picknickmand vol door mama met zorg geselecteerde lekkernijen; verkleed in een pashokje met de speciaal voor elkaar uitgezochte meest lelijke kleding van heel de winkel; uit de schommel springend op schuimkussens met een breed lachende blik waarmee we de spanning op ons gezicht trachten te maskeren. Ik sla het roze foto-album met voorop een balletplaatje van een spitz dicht en moet nog rennen voor de trein ook.

Onderweg zie ik een grote vrachtwagen rijden met daarop twee enorme vlaggen, een Nederlandse en een Zweedse. Zij is half Zweeds. Ook de goden zien ons weerzien zitten. Ik ben zenuwachtig, zou een internetdate ook ongeveer zo voelen?

We herkennen elkaar natuurlijk meteen en het voelt vertrouwd. Onze levens zijn heel anders en beide bijzonder verlopen. We luisteren geduldig naar elkaar, al branden de vragen ons op de lippen. We zijn geen kinderen meer, al zouden we dat best wat meer willen zijn gebleven. We kunnen ons heus nog wel verliezen in een lachbui, gek doen zonder ons te schamen, genieten van het moment en ook aan energie hebben wij geen tekort. Maar onbezonnen, nog geen benul hebbend van enig kwaad in die mooie, nader te ontdekken wereld en zonder zorgen voor morgen zijn wij niet meer. Gelukkig hebben wij nog wel illusies en streven wij optimistisch naar een toekomst waarin de zon altijd schijnt en het bloemen regent.

De jeugd van een mens sterft immers pas wanneer hij haar zelf ombrengt.