Eer: Gemakshalve kan ik nu natuurlijk gaan beweren dat ik van de oude stempel ben. Dat ik het romantisch vind wanneer een man me het hof maakt. Dat ik bloos bij het in ontvangst nemen van geurende bloemen of frivool verpakte chocolaatjes en schuchter naar beneden kijk wanneer ik een zelfgemaakt gedicht gereciteerd krijg. Zo hoort het gewoon. Dat ik er op deze wijze het meest ongehavend vanaf kom en mijn trots geen onnodige risico’s noch gevaren loopt is uiteraard puur toeval. Mooi meegenomen, heerlijk, houden zo!
Geweten: Tegelijkertijd bekruipt mij het gevoel dat dit ook een klein beetje laf is. Want wie houd ik nu voor de gek? Ik weet wel beter, ik kan het heus waarderen wanneer een man flink moeite doet om mij voor zich te winnen en als feministe op de barricade zou ik mezelf niet willen omschrijven, maar ouderwets ben ik toch ook niet. Zelf de stoute schoenen aantrekken en een gokje wagen heb ik principieel niets op tegen, ben er alleen doodsbenauwd voor.
En dan sta ik ineens voor een dilemma, want wat is erger? Gekrenkte trots of lafheid? Handel ik naar eer of naar geweten?
2 opmerkingen:
ik denk dat het een kwestie van schipperen is. Niet 'OF-OF' maar 'EN-EN'. NET ZOIETS ALS MET GEVOEL EN VERSTAND. zE MOETEN SAMENWERKEN. dE ENE KEER IETS MEER GEVOEL EN DE ANDERE KEER IETS MEER VERSTAND. mISSCHIEN gaat het zelfde op voor eer en geweten. Maar die ben ik OM DAT te zeggen ...
iemand met gekrenkte trots heeft tenminste iets geprobeerd. dat lijkt me beter en interessanter persoon dan iemand die laf is en dus nergens komen zal!
maar op liefdesgebied ben ik soms ook laf hoor. haha dat duurt vaak maar even, en dan word ik ongeduldig en spring ik er bovenop. hihi
Een reactie posten