Door

Zo zit je nog vrolijk fluitend op je fiets
En zo sta je te wachten voor het groene licht

Och ja, ik mag door...

Versje geleend

Versje om te mompelen als je niet goed wakker kunt worden
Mmhohmmhohmmhohmpfff
Mmhohmmhohmmhohmpfff
Izzolekkewarmier
Izzolekkewarmier
Mamoewakkewoh
Mamoewakkewoh
Moemewazze
Moemewazze
Hup...

Joke van Leeuwen (2000), 'Ozo heppie en andere versjes'

Besluit

Maar nu heb ik besloten om op de zon te gaan wonen

Zalig

Wat een zalig moment...
Om net op één seconde na je trein te missen
Die pas over een uur weer gaat
En vervolgens uitgerust te ontwaken
Uit je droom
In je eigen bed
Thuis

Klaproos

Ik weet het!
De klaproos is mijn favoriete bloem
Jammer dat je em niet kunt plukken
Om thuis oneindig naar te kunnen blijven kijken
Maar misschien is ie daarom wel mijn lievelings
Omdat ie een beetje eigenwijs is
Overal de kop opsteekt
En dichtklapt als iets em niet bevalt

Toiletbezoek

Ik loop richting de toiletten
De vrouwen maar gewoon
Twee wc's
Eentje zit op slot
De ander trek ik open

Daar zit een mevrouw op de pot
Ze schrikt niet
Kijkt alleen op
Met vragende ogen
Doet niets
Zegt niets

Ze gaat onverstoord door waar ze mee bezig was
Ik hoor haar plassen
En sta daar maar
Te hopen dat ze niet ook nog poepen moet

Dan stopt het gekletter
Staat ze op zonder afvegen
En laat haar rok weer zakken
Een onderbroek heeft ze niet

Ik doe een stap opzij
Laat haar passeren
Kijk haar na
En zie het druppelspoor dat zij achterlaat

Helden van onze tijd

Ik ben een held! Want ik doe mee aan de Helden Race en dat maakt mij een held, dat lijkt me duidelijk. Zo makkelijk kan het dus zijn. Al wil ik mijn heldendaden uiteraard niet bagatelliseren, u begrijpt dat het een puur bovenmenselijke opgave is om zes hele kilometers te rennen door het Amsterdamse bos. Daar moet ik eindeloos voor trainen, sit-ups voor doen, rekken en strekken en dan maar hopen dat mijn prestatie telt als ik met kapotte knieën, kruipend, brullend en de tong op de schoenen de eindstreep haal. Echt geen lolletje!
Maar gelukkig doe ik het niet voor mezelf. Je bent een held of je bent het niet hè?! En een ware held kan natuurlijk niet handelen uit zelfzuchtigheid. Die is de gulheid in hoogst eigen persoon; genereus, menslievend, nobel, groothartig. Dat ben ik dus allemaal nu. Legt een enorme druk dat wel.
Ja, er komt nog heel wat bij kijken, bij het heldendom. Vooral omdat ik geen fictief of historisch persoon ben, dat zou het makkelijker maken. Nu moet ik mijn achterban pro-actief mobiliseren (ik heb zelfs een eigen website http://2011.heldenrace.nl/maja) én tevreden houden. Gevaar of rampspoed kan ik het beste zelf maar opzoeken, zodat ik vanuit mijn zwakke positie mijn moed en bereidheid tot zelfopoffering voor een grotere zaak kan tonen.
Dat is wat onze samenleving namelijk nodig heeft, dat lees ik tenminste overal en dan zal het wel waar zijn, toch? De steeds luider wordende roep naar helden gaat niet uit naar nephelden zoals Wesley Sneijder en Sieneke, maar echte helden die komkommers eten en gewapend met slechts een handtasje en 82 jaren wijsheid een boef te lijf gaan. Dat kan nog best ingewikkeld worden. De eisen voor het hedendaagse rolmodel zijn hoog! Maar goed daar wil ik niet teveel over zeuren. Dat hoort niet bij het held-zijn en ik wil mijn zojuist in de schoot geworpen heldenstatus natuurlijk wel graag zo lang mogelijk in ere houden.
Dat is een uitdaging op zich, want helden kunnen ook vallen. Zo vond de 20-jarige Australische man het tof als een plank op een balkonleuning te liggen. Hij viel. De neergang ligt dus altijd op de loer. Held zijn is niet zonder risico's. Voor je het weet ben je een gevallen held. Dat moet ik zien te voorkomen. En dus is er werk aan de winkel, geen tijd voor dit gezever. De barricades op, pastasalades en bananen eten. Rek je strek je!

In de luwte

Geen plek is veilig voor je verdriet
Binnen niet
Buiten al helemaal niet
En zelfs in je slaap ontkom je er niet aan

Geen moment is er beschutting voor je verdriet
Het ontwaken is zwaar
En 's avonds ben je moegestreden
Hoe je de dag bent doorgekomen is een raadsel op zich

Iedereen staat voor je klaar
Lief...ja en het troost...wel
Maar het helpt niet
Uiteindelijk ben je toch alleen met je verdriet

De toekomst begraven
Tot het verleden maken
Is het meest walgelijke om te moeten doen
Wat heb jij dan aan deze woorden of een zoen?

Maja observeert supporter

Terwijl ik op het balkon mijn uitgedroogde plantjes mijn excuses sta te maken met een gieter, hoor ik links van me ineens gezang
"Ik hou van jullie"
Langzaam zwelt het zingen aan
"Wij houden vaaaan jullie"

Dan zie ik een vlag wapperen en begrijp ik plots waar dit over gaat
De eredivisie
Ik heb niks met voetbal, maar vind dit best een vertederend beeld

Een man alleen
ietwat beschonken misschien
dolblij, zingend
hangend over de reling van zijn balkon
met een vlag in zijn hand
"We are the champions, no time for losers...
cause we are the champions of the world"

Dat laatste moet dan Nederland zijn
maar ach, wat zou het?
mijn bloemetjes kijken er niet van op

Staande ovatie

De staande ovatie is allang niet meer wat het geweest is.
Of je nu een voortreffelijke, briljante show neerzet of dat er tijdens de voorstelling alleen maar natte poep uit je mond is gekomen, het doet er niet meer toe, de mensen gaan toch wel staan.

Zelfs zogenaamde artiesten die eigenlijk zo snel mogelijk de coulissen in zouden moeten rennen om zichzelf een flink potje te gaan zitten schamen, worden tegenwoordig bejubeld als wereldsterren. Blijven zitten is een statement geworden en het gaan staan allang geen compliment meer.

Dat moet artiesten zelf toch ook verwarren zou je zeggen? Je voelt zelf dat je het ronduit slecht hebt gedaan, maar toch is iedereen razend enthousiast? Wat moet je nog geloven als je prestatie geen ijkpunt meer is?