Dialoog

‘We hebben nog tijd voor een koffie.’ Sandra glimlachte voorzichtig en keek hem aan.
    ‘Doe mij maar bier.’ zei Boyd.
    Ze bestelde nog een Koninck en een espresso en maakte opnieuw geen enkele indruk op de ober.
    ‘Ben jij eigenlijk al geïnteresseerd in het vrouwenvolk?’
    ‘Vrouwenvolk? Kom op ma, zo zeg je dat toch niet.’
    ‘Ik ben gewoon benieuwd, wat maakt het nou uit hoe ik het zeg?’
    ‘Veel.’
    ‘Oké, hoe moet ik het dan zeggen?’
    ‘Gewoon, wijven.’
    ‘Wijven? Ik ga toch geen wijven zeggen.’
    ‘Nee, precies. Dat doe jij niet.’
    Sandra keek overdreven aandachtig om zich heen, alsof het interieur van het gehele restaurant zojuist op slag veranderd was.
    ‘En hoe is het eigenlijk met…och, hoe heet die knul nou ook alweer van de Hertstraat?’
    ‘Borre?’
    ‘O ja Borre, met zijn zusje is het niet helemaal goed hoorde ik, ken jij haar?’
    ‘Geen idee.’ Boyd keek zijn moeder doordringend aan. ‘Maar Borre gaat goed, als je dat nog wilt weten.’
    ‘Jah, ja natuurlijk wil ik dat weten.’ Ze lachte. Te luid.
    ‘Hij doet stage bij zo’n hotelschool.’
    ‘Leuk...voor Borre.’ Even was het stil. ‘Zie je hem nog wel eens?’
    ‘Soms.’
    ‘Mooi, aardige knul.’
    Boyd dronk zijn glas leeg en zei: ‘ik ga zo maar weer eens op huis aan’.
    ‘Ja, is goed.’
    …
    ‘Was gezellig.’
    …
    ‘Zal ik nog een stukje met je mee fietsen?’
    ‘Niet nodig, ma.’
    ‘Weet ik, maar ik dacht…’
    ‘Tis goed zo.’ Hij gaf zijn moeder een kus op haar voorhoofd en vertrok.

Monoloog

Ik vertel je zo wat hij precies zei, maar ik zeg je nu alvast dat je er steil van achterover slaat.

Je weet hoe conflictmijdend ik ben. Ik houd me altijd op de vlakte, altijd al gedaan. Zesenzeventig jaar lang. Ik wil geen problemen maken, dat vind ik zonde van mijn tijd. Maar dit, na al die jaren. Ik heb altijd alles van hem gepikt, nooit iets gezegd. En weet je waarom? Omdat we familie zijn. Omdat ik de harmonie belangrijker vind dan mijn eigen gelijk. En dan waagt hij het nu om zo uit de hoek te komen. Ik geloof niet dat ik ooit zo boos ben geweest, Gerda.

En hoe hij erbij zat, beetje onder uit gezakt, irritant kalm en met een smalende blik. Doet hij dat thuis ook? Zo neerbuigend? Ik had hem kunnen wurgen, weet je dat? Heeft hij überhaupt de moeite genomen jou erover te vertellen? Of is hij thuisgekomen, neergeploft en heeft hij je om een biertje gevraagd? Plicht voldaan, familie weer tevreden voor een jaar. Nou, ik niet! En zeker geen heel jaar.

Wat hij zei is dit.

Ware Pieten

Zondagochtend
Beneden klinkt kinderlijke vreugde
Gisterenavond hebben we braaf liedjes gezongen
Het lijkt erop dat onze inspanningen zijn beloond

De deur vliegt open
Een kind bespringt ons
We wrijven in onze ogen 
En halen wat enthousiasme uit onze slapende tenen

We moeten mee
We gaan mee
Twee pakjes

In iedere schoen één

Tot zover klopt het

Maar die appel in de zijne...  

En die mandarijn in de mijne... 
We kijken elkaar aan

Ik knik discreet, hij schudt behoedzaam

Hij knikt omzichtig, ik schud 

Aarzelend nu

Nog volledig overgeleverd 

Aan hun geloof in de Goede Heilige man

Hebben zij zich ontpopt als Piet

Zonder het zelf te weten

Ware pieten 
Die zwijgen en
Die knipogend naar elkaar
Hun geheim bewaren