Kronenburgerpark

De meisjes met de staartjes springen uit de klimboom en laten zich languit op het gras vallen

"1,2,3,4...ik heb er vier!"

"HA, ik lekker zes"

Zes schrammen van al het klauteren en klimmen
En eentje daarvan met bloed en al

Ze rennen terug naar hun boom
Nog lang niet uitgerust
Maar geen tijd te verliezen
Het ene Staartje hangt alweer bovenin
voordat het andere Staartje er erg in heeft
Met één arm los, zwaait Staartje 1 naar beneden
Naar de onderste tak
Waar Staartje 2 uitlegt:
"Jij was beter in klimmen...
...en ik kon heel mooi zingen, oke?"
"En jij was jaloers op mijn zangstem", voegt ze er nog aan toe

Een kakafonie van Tarzangeluiden gecombineerd met K3-gepiep galmt door het Kronenburgerpark

Kon ik nu maar mee doen
Was ik nu maar net zo stoer en atlethisch als Tarzan
Of net zo onbeschaamd als Kathleen

Liedje

Ik dacht en
Hij zong het

Dat we nog tijd genoeg hebben
Om beter te weten
Dat het niet altijd leuk is
Om verstandig te zijn
Dat dingen mis gaan
Of over
Maar spijt toch geen zin heeft
Geniet beter maar

Dwingeland

Tuurlijk Hendrik, dan stem jij toch fijn VVD!
...
Ja, hoef je me niet zo raar aan te kijken?
Je moet het zèlf weten.
Het is jouw stem, niet de mijne.
En ik wil je natuurlijk nergens toe dwingen.
Aan mij zal het niet liggen hoor!
...
Ik zal je er heus niet op veroordelen.
Als jij er mee in het reine kunt komen als Rutte straks in het zadel gehesen wordt... Jij moet het voor jezelf zien te verantwoorden hè?
Ik kan prima leven met mezelf en met wat ik stem.
Jij ook?
...
Nou?
Hendrik?
Joehoe..

Zeep

Alles smaakt naar zeep de laatste tijd
Alsof er een kleine dispenser in mijn mondhoek zit
Mijn appel smaakt naar zeep
De melk in de ochtend
Ik proef zeep in mijn pasta
En ook op mijn broodje filet americain
Zit zeep in plaats van peper

En ik kan het weten
Want ik heb zeep gegeten
Het leken net kleine zuurtjes
In alle kleuren die ik mooi en lelijk vond
En onze kinderogen tuurden er al dagenlang naar
Onze speekselklieren smeekten onze ouders
Maar die waren meedogenloos
Ze hadden zich de moeite kunnen besparen
Want toen we bij vertrek uit het hotel
Er ieder eentje mochten opsnoepen
Bleken het dus zeepjes te zijn
Zeepjes in alle kleuren
Die ik mooi en lelijk vond

Dubbeltje op z'n kant

Ik ben nooit bang geweest om voor grote groepen te staan, in het openbaar te spreken en mijn mening te laten horen. Rode vlekken in mijn nek krijg ik niet, geen trillende onderlip, geen gestotter. Blozen kan ik wèl goed, maar mijn papa heeft mij vroeger wijsgemaakt dat blozen mooi is en voor het gemak geloof ik daar nog altijd in. De spanning en opwinding voorafgaand aan een optreden vrees ik niet, maar vind ik juist leuk. Het geeft een grappig gevoel in je buik, alsof je verliefd bent. Ja, stiekem sta ik gewoon heel graag in de schijnwerpers. Als kind ging ik tijdens het eten al bovenop mijn stoel staan om de aandacht op me te vestigen en deed ik trucjes op de verjaardag van mijn oma, waarna ik van iedereen een dubbeltje kreeg. Naast leuk was het dus ook nog eens bijzonder lucratief.

Met dit gegeven in mijn achterhoofd zei ik onlangs enthousiast ‘ja’ op de vraag of ik wilde deelnemen aan een radiodebat in het kader van de verkiezingen. Het zou gaan over integratie en inburgering en ze zochten nog iemand die vanuit de praktijk een bijdrage kon leveren aan de discussie tussen twee coryfeeën uit de politiek.

Een uur voor de uitzending sloeg de nervositeit toe, toen ik gebeld werd door de persvoorlichter van het landelijk bureau en bleek dat het helemaal niet de bedoeling was geweest dat er ‘zomaar iemand’ landelijke media te woord zou staan. Zomaar iemand zonder mediatraining, zonder gedegen voorbereiding, zonder ervaring. Zomaar iemand die het gewoon ‘leuk’ vond en misschien hoopte achteraf van iedereen een dubbeltje te krijgen.

Even later zat ik daar dan met een grote microfoon voor mijn neus en ineens was het geen kinderspel meer. Mijn stem was in het hele land hoorbaar en enigszins geïntimideerd door dit idee, vroeg ik me vlak voordat we de ether in gingen af wat er zou gebeuren als ik nu 'poep' zou zeggen? Dan zou mijn optreden in ieder geval niet onopgemerkt blijven.

De discussie was gewiekst en ging rap. De twee kemphanen wisten hun mondje aardig te roeren en ik had moeite ertussen te komen. Mijn hart bonkte in mijn keel en even flitsten de doemscenario´s aan mijn vizier voorbij. Ik haalde diep adem, wiebelde wat met mijn hoofd heen en weer en zo werd ik mijn zenuwen dan toch nog de baas. Dapper klauterde ik bovenop mijn stoel en deed mijn trucje.

Later die avond kreeg ik er van een vriend één duppie voor.
Tevreden blozend nam ik deze in ontvangst...