Nationaal drama

Welk een tragedie!

'Onze' Sven die door Gerard zelf in hoogst eigen persoon het bos der medaillelozen in wordt gestuurd. Nederland is in rep en roer. Mensen trekken met gebogen hoofd naar het Holland Heineken House om in totale verslagenheid steun te zoeken bij elkaar. Er zou een condoleanceregister geopend kunnen worden om de rest van schaatsminnend Nederland in staat te stellen uiting te geven aan dit overdonderende nationale verdriet. De bronzen medaille van Bob de Jong doet er überhaupt niet toe. De huldiging ontgaat ons allen, omdat we ijsberend door onze huiskamer lopen en ingenomen worden door de koude, bittere tranen die over onze wangen biggelen. Is het een idee om giro 555 te openen en geld in te zamelen om Sven alsnog een replica van de olympische medaille van puur goud te kunnen geven? Als schrale troost, want uiteraard heelt het de diepe wonden niet, dat begrijpt een ieder van ons. Ook al heb je laten zien verreweg de beste te zijn, alleen de medailles tellen...

In geen velden of wegen

Lang lang geleden in een veld hier ver vandaan, leefde eens een piepklein mensje achter een grasspriet onder een beukenblad. Ze was zo klein dat niemand precies wist of ze nu een mannetje of een vrouwtje was.

Wel wist men dat ze een huisdier had dat al niet veel groter was dan zijzelf. Een luis met wie ze de afspraak had gemaakt dat hij bij haar mocht verblijven als hij tenminste haar blad niet aan zou vreten. En zo sloegen de twee de handen ineen.

Als de zon niet te zeer scheen, gingen ze vaak samen op het dak van hun wereld zitten turen. Dat was nog een heel gedoe, dan gaf de een de ander een voetje en trok de ander de een naar boven. Het turen had in eerste instantie dan ook meer weg van uitpuffen.

Ze konden niet met elkaar praten, maar zongen samen liedjes - als het ware.
Ze konden niet naar elkaar lachen, maar giechelden met z'n twee al kriebelend aan elkaars grote teen.
Ze konden elkaar zelfs niet zien, maar wisten dat de ander er was.
En altijd zou zijn.
Tenzij hij aan haar blad ging knabbelen.
Of zij verhuizen zou.

Vragen staat vrij

Sinds wanneer word je door je werkgever verzocht zelf je ziekteverzuim op te vangen? Iemand met een gebroken been wordt toch ook niet gevraagd om op datzelfde been vlak voor de lunchpauze nog even vlug naar het station te hinkelen om iets héél belangrijks op te halen?

Vergankelijkheid

Met blote handjes
Groef ik een heel diep gat
En gooide er een prul in
Waar wat geklieder en gekladder op stond.

En dan stel ik me zo voor
Dat over jaren en jaren
- als ik zelf allang ergens in een diep gat lig -
Dat propje gevonden wordt
En wordt bestudeerd
Uitvoerig
Met de nieuwste technologie
Waarvan we nu het bestaan nog niet eens kunnen bevroeden
En niemand die weet
Dat ze ploeteren
Op oud papier

De heer Bolkenstein heeft het zwaar

Als je je toch serieus ergert aan iemand omdat hij 'doei' zegt...
Mijn hemel, dan heb je het wel zwaar.