Dienstplicht

Met een vuilniszak in haar hand
Geen bierdopjes, peuken en uitgedroogde stukken kruidkoek rapend
Maar losse ledematen
Verloren in het heetst van de strijd
Na afloop
Gaat het bloed er niet af
Hoezeer het meisje haar jonge lichaam ook boent
De tijd erna
Terugdenkend aan
Is het ergste
Om zich te realiseren
Hoe vervreemd zij was van anderen
“Ik bedenk me steeds of ik heb gelachen
hoe ik toch in Godsnaam lachen kon”
“Hoe ik daar dansend het nieuwjaar heb kunnen vieren”
“Een foto liet maken van mijzelf en een lijk met erectie”
“Hoe ik...een jongen heb kunnen doden”

Ze heeft zelfs een fotoalbum
Zorgvuldig zitten alle foto’s daar ingeplakt
Alsof ze het ooit vergeten zou

Holland Doc: meisjes met dienstplicht in Israel – NPS 21 nov.

Lodewijk

Alle aanwezigen werden uit de zaal gehaald en op het podium neergezet. De spreker nam op één van de honderdtwintig overgebleven stoelen plaats en rustte zijn lendenen. Ongemakkelijk stonden we daar heupwiegend in groepjes van 20 pontificaal voor hem. Hij keek ons doordringend aan, knipte met zijn vinger en zette hiermee de zes poppetjes in beweging die in de coulissen keurig stonden te wachten met hun zes kisten vol limoenen. Prompt werden ze opgereden. Iedere groep één kist, het spreekt voor zich.

De spreker hervatte zijn verhaal en vroeg ons allemaal één limoen te pakken, deze een naam te geven en goed en geconcentreerd te bekijken. Op kleurschakering, onnauwkeurigheden (bobbeltjes, deukjes, een enkel rot plekje wellicht), grootte en vorm. Vervolgens moesten we onze limoenen terugleggen in de kist en werden ze flink door elkaar gehusseld. Daarna de vraag onze eigen limoen terug te vinden.

Sceptisch liep ik naar de bak met de eenvormige groen-gele balletjes. Tot mijn verbazing wist ik mijn Lodewijk (het leek mij helder dat limoenen mannen zijn) echter moeiteloos in afzienbare tijd te identificeren, waarna ik hem blij in mijn armen sloot. Trots toonden mijn buurvrouw en ik onze kroost aan elkaar. "Ja nou", zei zij nog "ik herken die van jou ook, geen twijfel mogelijk".

Want diversiteit ontwaar je pas wanneer je aandachtig kijkt.

Het gefantaseerde gedrocht

Zij spraken over puistjes, flaporen, lelijk zijn
Volume dat maar niet wilde komen
Te kleine krullen
Te weinig haar
Vettig en lijzig bovendien
De één had een dikke neus
Met uitstulping midden voor
Terwijl de reeds te dikke dijbenen van de ander
Ontsierd werden door putjes

Ieder woord, iedere minuut die voorbij ging
Maakte me nieuwsgieriger
Naar de gedrochten die zich op de stoelen voor mij
Verscholen hielden
Het liefst was ik opgestaan
Een blik gaan werpen
Eentje maar
Niettemin hield ik me in
Zoals dat hoort
Gemakkelijk was dat zeker niet

Trappelend van ongeduld, wachtte ik
Tot de trein tot stilstand kwam
En het duo zich zou tonen
Paraderend samen op rij
Aan mij voorbij zou lopen

Ik sloot mijn ogen
Om in volle overgave
Te genieten van het aanstaand tafereel
Maar toen ik ze opende
Waren ze weg
Als zwarte haviken
Gevlogen
Voordat hun prooi het in de gaten had

7 november 2008

Gedwee en gelukkig zat zij
in de wolken
Al vijf jaren lang
In het begin dacht zij
dat ze als vanzelf wel weer zou landen
Maar het rijk tussen hemel en aarde
bleek haar thuis

Teder en tevreden zat ook hij
in de wolken
Pal naast haar
Vol trots
Met stralende glimlach
en een fonkeling in zijn ogen
Om vervolgens nooit meer
van haar zijde te wijken