De onbekende man

Inmiddels zit ik in het uiterste hoekje van mijn bank tegen de muur aan geplakt. Ik tracht de onbekende man op afstand te houden, maar veel speelruimte heb ik niet meer.
Daarnet liepen we nog op straat, de onbekende man en ik. Tot driemaal toe hebben we die straat opnieuw over moeten steken. We begonnen rechts en langzaam doch weinig subtiel werd ik dan door hem naar links geduwd. De onbekende man was zich van geen kwaad bewust, zocht louter mijn nabijheid en pikte alleen mijn signalen niet op dat die nabijheid van hem zich binnen mijn strengbewaakte veiligheidszone bevond.

Toegegeven, ik mag wat assertiever zijn in deze. Ik had bijvoorbeeld gewoon tegen de onbekende man kunnen zeggen dat ik liever niet had dat hij zo dicht bij me in de buurt kwam, dat ik dat als onprettig ervaarde. En dat ik het ook als onprettig ervaarde dat hij me steeds zo lang aankeek en leuk probeerde te zijn terwijl ik zijn grapjes helemaal niet om te lachen vond. En dat hij misschien wat beter op de tijd had mogen letten, zodat hij zijn trein niet zou hebben gemist waardoor ik in al mijn gastvrijheid vervolgens met de gebakken peren zit…in een hoekje op mijn bank waar ik hem überhaupt al helemaal niet op wil hebben zitten.

Beter laat dan nooit assertief bedenk ik een plannetje hoe ik de onbekende man dan toch in ieder geval zo snel mogelijk weer van mijn bank af kan krijgen. Want hij mag erop slapen, maar morgen bij het ontwaken moet hij verdwenen zijn. Nog voordat ik het zelf in de gaten heb, hoor ik mezelf mijn klusplannen voor de volgende dag uit de doeken doen. Zonder weerstand te bieden gaat de onbekende man sportief akkoord met het feit dat hij vroeg uit de veren moet, zelf de weg terug naar het station moet zien te vinden en eenzaam en alleen zal ontbijten bij de AH to go.