Laatst sprak ik iemand die jarenlang een droom had gekoesterd. Door zijn volhardende en daadkrachtige inspanningen was hij er tevens in geslaagd die droom waar te maken.
Een leven lang had hij zich op dat moment verheugd...
en toen het zover was, viel het tegen.
Gedesillusioneerd zat hij te mijmeren waar het toch in Godsnaam mis gegaan was. Voorpret had plaatst gemaakt voor teleurstelling en ontgoocheling. Enkel wassen neuzen verschenen nog op zijn netvlies.
Is de slotsom dan dat het beter is je niet langer te verheugen op dingen? Al zou het je als eerste mens op deze aarde ooit lukken alleen nog maar de dag te leven en alles te nemen zoals het komt, ook dan kom je bedrogen uit, dunkt mij. Immers, deze droevige man had toch jaar na jaar genoten bij de gedachte aan zijn droom alleen al. Gelachen, gestraald, voorbereidingen getroffen, opgewonden in zijn handen gewreven van plezier. Hij had alleen niet de relativeringsgeest een teleurstelling te verwerken, dat is al.
Durf te dromen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten