Even iets rechtzetten

Het schaamrood staat me op de kaken.
Vannacht heb ik namelijk iets weggenomen wat mij niet toebehoorde. Dit wordt ook wel stelen genoemd of jatten. Door de bank genomen doe ik daar niet aan en dat had ik graag zo willen houden. Ware het niet dat ik gisterenavond dronken werd. Hetgeen ik overigens niet als excuus voor mijn wangedrag wil gebruiken. Laat ik het u uitleggen, als u mij toestaat...

Het was groot feest! We vierden de liefde van twee bijzondere mensen die elkaar nu 'man' en 'vrouw' mogen noemen. Daar moest uiteraard op gedronken worden. Proost, santé, gezondheid, skol, cheers...en zo ging dat een tijdje door. 15 uren welgeteld, ging dat goed. Als ik toen gewoon mijn bed was ingekropen, had ik nu geen column gehad. Maar wel een schoon geweten, want dat vervuilde ik in het 16de en tevens laatste uur van de feestelijkheden.

Ze schonken geen buitenlands gedestilleerd en ik snakte naar Baileys. Na veel bier afgewisseld met wijn en champagne, was het vlees zwak geworden en zwichtte ik voor dit mierzoete wijvendrankje. Mijn reputatie als stoere vrouw heb ik dus ook al niet hoog kunnen houden. Al maakte het stelen van de fles Baileys een hoop goed wat dat aangaat. Of ik onverdeeld gelukkig ben met de reputatie die een dergelijk optreden met zich meebrengt, weet ik alleen niet.

Hoe dan ook, op de dakrand van het statige landhuis met uitzicht over de veluwezoom bij nacht maakten wij de fles meester. Er zat niet bijzonder veel meer in, maar dat doet er helaas niet toe. Zonder gêne rolden we ons bed in en stonden we 's ochtends bij het ontbijt dapper in het gezicht van de barman te kijken die op het moment des onheils in goed vertrouwen even was gaan pissen.

Ondanks mijn door de kater ingegeven verlaagde bewustzijn, werd mijn geweten die middag toch nog wakker. Tot vier uur moest ik wachten om in de zondagsuper een nieuwe fles te halen. Om vijf uur reed ik het landgoed weer op. Schoorvoetend trad ik naar binnen met mijn hoofd naar de overigens prachtige vloer gericht. Met zachte stem bood ik de fles aan de goede man aan om vervolgens met slechts een vluchtige blik terug naar mijn auto te strompelen.

De liefde huilt

En ineens was het nacht
op klaarlichte dag
geen zon kon daar iets aan veranderen.
Pikkedonker!

Ik ben niet bang in het donker
maar deze zwarte duisternis
stortte ook mij in het dal der angsten.

Ik zag geen hand voor ogen
en wat ik zag was grijs en grauw
inclusief de regenboog.
Slechts een paar kleurloze strepen restten.

In één luttele seconde
kan alles anders worden
kan alles worden weggevaagd.
De liefde huilt vandaag de dag

Als je begrijpt wat ik bedoel

- Wat bedoel je?
Hoezo? Wat bedoel je? Ik bedoel helemaal niks
- Oh
Als ik iets anders wilde zeggen, had ik dat wel gezegd

HEMA

Het kind keek bedremmeld naar de grond
Het moest immers met zijn tengels overal vanaf blijven
En dat terwijl moeder er lustig op los graaide
Zijn kleine handjes jeukten
Maar hij gunde zijn moeder niet de eer
Hem de beloofde draai om zijn oren te geven.

"Mag ik wel kijken met de ogen naar alle spulletjes?"
En dat mocht
Hij keek gulzig in het rond
Stelde zich voor hoe die spulletjes aan moesten voelen
Wat hij ermee zou doen als het van hem zou zijn
Maar ook wat er gebeuren zou als hij die kasten om zou duwen
Dan kon hij mooi een grote toren bouwen
En daar dan bovenop klauteren

Zijn moeder trok hem aan de arm
Opeens stonden ze bij de uitgang
Net nu hij het zo naar zijn zin had
Hij liet zich meevoeren naar buiten
En het alarm begon te loeien.

Dat vraag ik me dan af

Waarom kan toch niemand je behoeden voor fouten
wanneer je op het punt staat ze te maken?