Vandaag heb ik mijn spaarrekening eens heel lief aangekeken en na wat gekibbel over en weer werden wij het uiteindelijk toch met elkaar eens. "Plunder me maar" zegt ie nonchalant, "ben ik ervan af en heb jij een leuke reis". Win-win noemen ze dat.
Ik vind het gewoon sympatiek.
En dapper...van ons beiden. Van hem omdat zijn bestaansrecht ermee verdwijnt, van mijzelf omdat ik mij hiermee in het onbekende avontuur des levens zonder enige (financiele) reserves stort. Hoe zou dat zijn zo’n leven? Wie het niet aangaat, zal het nooit weten. Ik wel dus en dat is maar goed ook want ik ben nogal nieuwsgierig van aard.
Morgen betaal ik. Alsof ik het kan missen, zal ik met een brede en zelfverzekerde blik mijn credit card overhandigen. Welja, mijn toekomstperspectieven zijn zo veelbelovend, glorieus en rooskleurig, dat kan wel wat lijden...zei zij die per 1 september (vooralsnog) geen inkomen meer heeft. Ik word nog eens een echte risico-nemer in plaats van een berekenende controlefreak. Al was mijn vlees met betrekking tot wereldse verleidingen altijd al enigszins zwak. Ach welja de sollicitatie-activiteiten laten vast geduldig op zich wachten als ik de Namibische woestijnen doorkruis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten