dat ik er niet aan ontkomen zou
dat vluchten zou leiden
tot levenslang gevangenschap
tot een zo mogelijk nog groter lijden.
Maar waar haalt een mens de moed vandaan?
om de pijn uit te zitten
de paniek te doorvoelen
het verlies in de ogen te kijken.
Dat is toch zoiets als
geheel vrijwillig
het oog van de tornado in stappen
zonder levenslijn.
Iedereen is bang voor die plek
turbulent, onstuimig en woest als zij is
even donker, koud als eenzaam
precair, schimmig, grillig.
Wie beweegt daar voortvarend naartoe?
Als het lot je zojuist genadeloos getroffen heeft
en alles waar je ooit in geloofde
onder je uit geschoffeld is.
Wie durft dan nog te vertrouwen?
In de belofte
dat dit
straks
in retrospectief
de goede weg zal zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten