Damien

"HALLO!"

De decibellen aan geluid vliegen de klanten in het kleine bakkerijtje op de hoek om de oren. Het joch dat ze voortbrengt heeft zich inmiddels op lompe wijze tussen de vele benen door een weg naar voren gebaand.

Aan de vitrine vol frivool uitziende gebakjes, handgemaakte petit-fours, truffels en koekjes tekent hij eerst met zijn tong een golf op de ruit, waarna hij zijn geschreeuw hervat. "IK WIL WARME AA!"

De bakkerij - die met aanvullende producten als AA-drank het hoofd boven water tracht te houden - heeft de flesjes voor het raam staan waar de zon op schijnt (als die schijnt).

Moeder probeert zoonlief met een halve - opvoedkundig weinig imposante - zin duidelijk te maken dat ze nog niet aan de beurt zijn, maar Damien heeft zijn flesje al te pakken en terwijl hij het dopje eraf schroeft, gilt hij: "IK WIL HET NU!"

Damien vindt een van de twee mevrouwen van de bakkerij erg aardig, dus als zij even naar achter is, roept hij: "WAAR IS MIJN VRIENDJE NOU?"

Moeder kijkt trots om zich heen, ze is zichtbaar geëmotioneerd over de wijze waarop haar zoon - klein als hij nog is - zijn reeds ruim ontwikkelde sociale vaardigheden etaleert.

Van achter in de bakkerij horen we opnieuw gekrijs: "OH, HIER BEN JE. WAT BEN JE AAN HET DOEN DAN? KOM NOU MEEHEE", waarna wij Damien de winkel weer in zien komen, terwijl hij zijn grote vriendin achter zich aantrekt.

"ZIJN WE NOU AAN DE BEURT?" Hij heeft vijf bonnetjes afgescheurd, dus je zou zeggen dat een van die nummertjes hem na al dat wachten inmiddels toch wel recht zou geven zijn bestelling te doen.

"Jongedame?...Jongedame?" Het aardige stemgeluid van de mevrouw van de bakkerij komt maar nauwelijks boven het geroffel van de drummende vuistjes van Damien uit. Ik schrik op, ze heeft het tegen mij. "Bent u nog iets vergeten of had u nog iets willen bestellen?" Door alle commotie ben ik vergeten de bakkerij te verlaten en sta ik met vier verse, reeds betaalde broodjes in mijn hand bij de deur achterom te kijken.

Ik schat hem een jaar of 4...hoogstens!