Het bestelbusje glibberde rond half 11 's ochtends mijn straat in over de aangevroren hompen sneeuw. De postmeneer stapte uit, viel op zijn stuitje, mompelde iets onaardigs en stond weer op. Met rode neus zocht hij mijn pakket en liep richting voordeur. Ik liet hem aanbellen, deed open alsof ik het hele schouwspel gemist had en nam het pakket gretig in ontvangst. Omdat ik niks besteld had, informeerde ik van wie het pakket kwam. Dat wist de postmeneer me niet te vertellen. Hij keek me aan alsof ik hem dood wilde: "Ak dah d'r ook nog ammel bij moes doen mevrouw, dan kennuh ze beter iemand vroagen met HBO-niveau, denk ik." Hij draaide zich om terwijl ik beschaamd op de drempel bleef staan.
Vijf dagen staat het pakket nu in mijn huiskamer.
Een grote doos. Wit. Zonder logo, zonder tekst en zonder afzender.
Alleen mijn naam en adres. Drukwerk, niets handgeschreven.
Als ik ermee rammel, hoor ik de spullen die erin zitten tegen elkaar botsen. Het geeft een grappig geluid. Ik schud er nu al een paar dagen mee, maar ben er nog niet uit wat het kan zijn. Het klinkt als een playmobilset voor volwassenen: klein kantoortje met PC, koffiemokje erbij, vluchtelingpoppetje? Of misschien een tafereeltje wintersport zonder kinderen, met glühwein en een goed boek? Het pakket lijkt me alleen wat zwaar voor die inhoud.
Ik weeg mijn pakje, ruim 8 kilo. Een bouwpakket dan? Met een minisauna, voor alleen mijn koude voeten? Of een miniatuur robot die het huis in 1 minuut kan stofzuigen?
Mijn verbeelding maakt overuren.
Ik zou dit pakje nooit uit willen pakken. Het mee naar bed willen nemen om te kijken of het licht geeft 's nachts. Of zou het gaan stinken na een tijdje? Ik ruik, voorlopig niks aan de hand.
Al dagen aaneen geniet ik van het fijne gevoel van het niet-weten. Tot het moment dat de bel gaat en diezelfde postmeneer voor mijn neus staat. Het weer is opgeklaard en de neus heeft zijn normale kleur terug.
'Ik kom dah pakje halen,' zegt hij.
'Het pakje?' stamel ik.
'Joa, ik heb toch een pakje gebrach hier loatst?'
'Had ik dat open moeten maken dan?' vraag ik enigszins paniekerig.
'Wit ik veul, maar nu ist te loat, of nie dan?'
'Is dat zo?' probeer ik nog.
'Da denk ja.'
Ik strompel naar de huiskamer, waar mijn pakket als een trofee in het zonnetje staat te pronken. Ik geef er zacht een kus op en loop ermee naar de postmeneer.
'Dankuwel,' zeg ik.
Hij steekt zijn grote hand in de lucht, 'houdoe!'
Hij keert zijn bus op mijn oprit en rijdt weg. Ik weet niet of ik teleurgesteld of blij moet zijn. Verdrietig omdat ik mezelf mogelijk warme voeten door de neus heb geboord of tevreden omdat er een leven lang fantaseren in het verschiet ligt.
